Sunday, December 19, 2010

Sit-in davanti alla sede dell’ONU di Ginevra di Shirin Ebadi e d un gruppo di attivisti per i diritti delle donne iraniane Liberate Nasrin Sotoudeh!


"

Sit-in davanti alla sede dell’ONU di Ginevra

di un gruppo di attivisti per i diritti delle donne iraniane

Liberate Nasrin Sotoudeh!

Comunicato stampa n. 1

Popoli amanti della libertà del Mondo,

La vita di Nasrin Sotoudeh, l’avvocato e il difensore di diritti umani, l’attivista per i diritti delle donne in Iran, è in grave pericolo. Nasrin Sotoudeh è stata arrestata dalle autorità iraniane il 4 settembre 2010 per le sue attività per i diritti umani e ormai da più di 103 giorni che si trova in carcere. Il procuratore ha accusato questo coraggioso avvocato di attività propagandistiche contro il regime e di attività contro la sicurezza nazionale. Secondo il codice penale iraniano, i capi di imputazione devono essere formulati entro un massimo di 7 giorni dopo la conclusione delle indagini preliminari.

Inoltre, secondo il codice penale iraniano, è illegale tenere il detenuto in cella d’isolamento dopo che sono stati formulati i capi di imputazione e dopo l’inizio de processo. Ma la signora Sotoudeh si trova in una cella d’isolamento dal primo giorno del suo arresto, cioè da più di 103 giorni e le ripetute richieste della stessa e del suo avvocato in questo senso sono state ignorate. Di conseguenza, la signora Sotoudeh ha deciso di cominciare lo sciopero di fame protestando contro la non applicazione delle leggi e sta facendo lo sciopero della fame e della sete dal 4 dicembre scorso.

Però, oltre ad ignorare le sue richieste, le autorità giudiziarie hanno mosso nuove accuse contro di lei, accusandola, per esempio, di non aver rispettato il velo islamico.

Noi, un gruppo di attiviste pei i diritti delle donne firmatarie di questo comunicato, che da molti anni abbiamo l’onore di collaborare con questa coraggiosa avvocatessa, o siamo state le sue assistite, per esprimere la nostra solidarietà a Nasrin e in protesta contro la violazione dei suoi diritti, cominceremo il sit-in davanti alla sede dell’ONU di Ginevra a partire dal lunedì 20 dicembre prossimo.

Noi facciamo appello a tutti gli amanti della libertà, gli attivisti per i diritti delle donne, tutti i membri della famiglia universale dei diritti umani, invitandoli di unirsi a noi, chiedendo la liberazione immediata di Nasrin sotoudeh, in qualsiasi forma possibile, unendosi al nostro sit-in, inviando e-mail e le lettere di protesta al governo iraniano, facendo sit-in davanti alle ambasciate iraniani nei vari paesi, o qualsiasi altra forma possibile. Chiediamo il vostro aiuto per far arrivare a tutto il mondo la voce della giustizia per la nostra amica in carcere.


Firmatari: Shirin Ebadi, Khadijeh Mogaddam, Mansoureh Shojaee, Parvin Ardalan, Shadi Sadr, Asieh Amini, Mahboubeh Abbasgholizadeh

Thursday, November 18, 2010

گزارش برنامه " زنان و مقاومت در دوران معاصر" در نمایشگاه کتاب وعکس در شهر سی ینا - ایتالیا

گزارش برنامه "زنان و مقاومت در دوران معاصر" در شهر سی ینا ایتالیا
سه‌شنبه ۲۵ آبان ۱٣٨۹ - ۱۶ نوامبر ۲۰۱۰ گزارش برنامه " زنان و مقاومت در دوران معاصر" از نمایشگاه کتاب وعکس در شهر سی ینا - ایتالیا اخبار روز - گزارش دریافتی: در نمایشگاه کتاب و عکس تحت عنوان " خواندن پرواز است " ، که از ۵ تا ۲۸ نوامبر ۲۰۱۰ در شهر سی ینا - ایتالیا دائر می باشد، ۳ روز از این برنامه به زنان مقاوم و کنشگران زن اختصاص یافته است، که روز جمعه ۱۲ نوامبر به زنان و فعالان جنبش زنان ایران در زمینه های مختلف اختصاص داشت. این نمایشگاه همه ساله از طرف سازمان حقوق برابری و سازمان بنیاد " تاریخ مقاومت سی ینا " بر گزار میگردد. برنامه با سخنرانی لورا ماتیی از طرف سازمان بنیاد "تاریخ مقاومت سی ینا " افتتاح گردید. صبری نجفی از فعالان حقوق مدنی زنان و "کمپین یک میلیون امضاء" از ایتالیا، سخنرانی خود را با توضیحاتی راجع به دستگیری مادران عزادار و نسرین ستوده آغاز کرد و با درخواست آزادی آنان، خواستار حمایت همه جانبه فعالان جنبش زنان از زندانیان سیاسی - عقیدتی در بند گردید. پروین اردلان، نویسنده و روزنامه نگار، از بنیانگزاران "کمپین یک میلیون امضاء" برنده‍ی جایزه‍ی اولاف پالمه ۲۰۰۸ و برنده جایزه هلمن - همت ۲۰۱۰ از سوئد، فعالیت زنان و مقاومت آنان در عصر حاضر در ایران را بطور مفصل و جامع مورد بررسی قرار داده و تصویر تازه ای از کنشگران زن و تاثیر مقاومت آنان را در دوران معاصر برای حاضران ارائه داد. فاطمه رضایی از فعالان حقوق بشر و حامیان مادران پارک لاله از آلمان، در مورد چگونگی به وجود آمدن مادران پارک لاله و همچنین در مورد مادران خاوران و به وجود آمدن گروه های حامیان مادران پارک لاله در سراسر دنیا و فعالیت های آنان درجهت رساندن صدای داد خواهی و حق طلبانه مادران (عزادار) پارک لاله به مجامع بین المللی و حقوقی در سراسر جهان و جمع کردن امضاء بر علیه اعدام و فرستادن یک هییت برای بررسی شرایط زندانیان سیاسی از طرف سازمان ملل متحد توضیحاتی داده و در خاتمه از طرف همه حامیان مادران پارک لاله خواستارحمایت و آزادی مادران عزادار در بند، اکرم نقابی و ژیلا مهدویان و نسرین ستوده، وکیل مدافع بسیاری از فعالان حقوق بشر و مدافع حقوق کودکان گشته و یاداوری کرد، که مادران دوره مقاومت را پشت سر گذشته اند و در جهت احقاق حقوق حق طلبانه خود، وارد دوره فشار گشته اند و قدمی از خواسته های خود عقب نشینی نخواهند کرد. آنا کارلی پرزیدنت بنیاد "درک روکو برنابی" سخنرانی خود را در رابطه با جنبش زنان در دنیا و بهترین عملکردهای کاربردی شروع کرد و درادامه در تایید شکل مقاومت زنان ایرانی و مادران و مبارزات حامیان درسراسر دنیا، بر نقش افشاگری و جهانی کردن مبارزات زنان تاکید مبرم کرد. در ادامه برنامه لیلا کرمی از دانشگاه رم، در مورد اندیشه فمینیسم اسلامی در ایران صحبت کرد و ماندانا دیهیم از ایتالیا، نویسنده کتاب "ایرانی که من می شناختم" قسمتی از کتاب خود را برای حضار خواند. این برنامه پر بار, با صحبت های سیمونتا پلاگرینی معاون سازمان حقوق برابری در جهت هر چه جهانی تر شدن همکاری در جنبش زنان خاتمه یافت.

Wednesday, November 17, 2010

"یک چهره برای حقوق بشر در ایران" کمپین سراسری حامیان مادران پارک لاله با حمایت و همراهی سازمان عفو بین الملل

دوشنبه ۱۵ نوامبر ۲۰۱۰
گزارش گرد همایی حامیان مادران پارک لاله (عزادار ایران ) - مادران فلورانس و دورتموند - در شهر فلورانس شنبه 13 نوامبر ۲۰۱۰ کمپین سراسری حامیان مادران پارک لاله با حمایت و همراهی سازمان عفو بین الملل "یک چهره برای حقوق بشر در ایران" A Face for Human Rights in Iran در اعتراض به نقض هر روزه موارد حقوق بشری در ایران، در همراهی با دیگر حامیان مادران پارک لاله در سایر شهر های جهان، ما مادران فلورانس و دورتموند با حمایت و همراهی سازمان عفو بین الملل در شهر فلورانس اکسیون موفقیت آمیزی در جهت افشاگری فشار های همه جانبه به مدافعان حقوق بشر و حمایت از تمام زندانیان سیاسی - عقیدتی و مادران عزادار و رنج کشیده در بند ، خانم اکرم نقابی و ژیلا مهدویان ، و خانم نسرین ستوده وکیل مدافع تعداد زیادی از فعالان حقوق بشر و مدافع حقوق کودکان و نو جوانان که خود در بند و در اعتصاب غذا به سر می برد ، بر گزار کردیم ، که با حمایت فوق العاده ای از طرف مردم مواجه گردید . صدای اعتراضات حامیان مادران پارک لاله در این شهر، فضای تازه ای از همبستگی میان فعالان حقوق بشر ایتالیا ای و ایرانی بوجود آورد ، که در ادامه گسترده فعالیت های ما با یکدیگر نقش بارزی را ایفا خواهد کرد . این حرکت اعتراضی سراسری در بسیاری دیگر شهرها، ازجمله: لوسآنجلس ، فرانکفورت ، کلن، هامبورگ، اسلو، فلورانس و سی ینا، بر گزار گردید . این اکسیون سراسری در ۱۱ شهردر سراسر دنیا بر گزار گردید، که از این ۱۱ شهر، در ۷ شهر بر گزاری اکسیون از طرف حامیان مادران پارک لاله بود . بر قرار باد صلح و آزادی حامیان مادران پارک لاله - مادران ایتالیا - مادران صلح دورتموند

Tuesday, November 9, 2010

گفتگو با منیره یکی ازاعضاء اولیه ی کمیته " مادران عزادار

گفتگو با منیره یکی ازاعضاء اولیه ی کمیته " مادران عزادار سایت مادران عزادار: لطفن از تشکیل کمیته مادران عزادار برایمان بگویید . این کمیته چگونه شکل گرفت . حدود 40 روز پیش بعد از شنبه 30 خرداد وقتی ندا آقاسلطان زن جوانی که بی گناه و بی دفاع در خیابان امیر آباد تهران به گلوله بسته شد و همه ، صحنه کشته شدن این دختر را دیدیم که چگونه با چشمان باز از دنیا رفت ،با تعدادی از دوستان که عمیقا داغدار و عزادار بودند و نگران جان فرزندان خود در سطح شهر ها و زندان ها ، دور هم جمع شدیم و یک نفر این ایده را مطرح کرد که به یاد ندا غروب شنبه ها در جایی جمع شویم و با سکوت اعتراض خود را به این فجایع نشان دهیم . روی این ایده خیلی بحث کردیم و به این نتیجه رسیدیم که به صورت خیلی آرام اعتراض خود را نشان دهیم و بعد ، بیانیه ای نوشتیم وخواسته هایمان را مشخص کردیم و از مادران درخواست کردیم که شنبه ها از ساعت 7 تا 8 غروب به پارک لاله بیایند و در این حرکت به ما بپیوندند .پارک لاله را از این نظر انتخاب کردیم که ندا در امیرآّباد کشته شده بود و پارک لاله نزدیک ترین پارک به آن محل بود . خواسته های مشخص شما چیست ؟ یکی آزادی کلیه زندانیان سیاسی و مدنی . دومی مجازات آمران و عاملان این قتل ها . واقعا جای تاسف است که تا کنون به رفتارها و اعمال غیر قانونی که حتی در زندان ها صورت گرفته و مشخص است چه کسانی این اعمال را مرتکب شده اند که منجر به کشته شدن زندانیانی مثل دکتر زهرا بنی یعقوب شده است، هیچ شکایتی به نتیجه نرسیده است اگر مجرمان این قتل ها مجازات می شدند فکر می کنید این همه فاجعه اتفاق می افتاد ؟ یا اگر تا کنون روشن می شد ، عزیزانی که در دهه 60 بخصوص سال 67 اعدام شدند،چه گناهی مرتکب شده بودند و چه عمل غیر قانونی انجام داده بودند ، این فجایع تکرار می شد ؟ از این حرکت استقبال شد ؟ بله ، دراولین شنبه 6 تیر ماه تعداد زیادی از زنان که اغلب میانسال و مسن بودند به پارک لاله آمدند و روی نیمکت های دورآب نمای پارک اکثرا با لباس سیاه در سکوت نشستند ولی نیروهای امنیتی و پلیس و لباس شخصی که گردان گردان به پارک آمده بودند تا برای مادران عرض اندام کنند ، 20 نفر از آنان را بازداشت و به مدت یک هفته در زندان اوین زندانی کردند که پس ازتلاش های فراوان مادران عزادار و خانواده های زندانیان ، با قرار کفالت و یا وثیقه آزاد شدند . شنبه 13 تیر ماه ، مادران برای جلوگیری از تمرکز نیروهای پلیس در یک پارک ، اعلام کردند در 4 پارک لاله – ملت –گفتگو و اندیشه به سوگ خواهند نشست که با ممانعت پلیس از ورود زنان به پارک ها روبرو شدند و یک زن جوان در پارک لاله دستگیر و پس از یکروز آزاد شد . کمیته مادران عزادار که هر روز بر تعدادشان افزوده می شد از مردم یاری طلبیدند و اعلام کردند غروب شنبه های هر هفته در تمام پارک های ایران حضور یابند و با راهپیمایی ، نشستن بر روی نیمکت ها با لباس سیاه ، گفتن تسلیت به مردم ، روشن کردن شمع ، بستن روبان سیاه به درختان و... به صورت مسالمت آمیز، اعتراض خود را به خشونت های رو به افزایش نشان دهند و نگذارند خون های بیگناهی که به ناحق ریخته شده فراموش شود . با این همه پراکندگی آیا تجمع یا حرکت قابل ملاحظه ای در پارک ها دیده می شود ؟ مشاهدات عینی و گزارش های رسیده به وبلاگ مادران عزادار تا کنون نشان داده که مادران و زنان جوان با خلاقیت و ابتکار های خود در هر پارکی به شیوه ای مختلف عمل کرده اند واعتراض ها ، هر هفته رنگ تازه ای به خود گرفته است ، که گزارش های آن را می توانید در وبلاگ مادران عزادار ملاحظه کنید . می دانید که این حرکت مثل الئه و اکبر گفتن های شبانه است و در محله های مختلف شدت و ضعف دارد و با اینکه هیچ رهبری و سازماندهی هم وجود ندارد ، به شکل خودجوش و مردمی در برخی پارک ها حرکت های خوبی برای نشان دادن حضور زنان صورت می گیرد.البته ما انتظار داریم نیروهای پلیس و امنیتی مانع این حرکت مدنی و مسالمت آمیز و قانونی مادران در پارک ها نشوند و بتدریح شاهد تجمع های گسترده ای باشیم تا خواسته هایمان فراموش نشود و به حق و حقوق شهروندی خود برسیم . آیا مادرانی که فرزندان شان در جریانات اخیر کشته شده اند هم به این جمع پیوسته اند ؟ یکی از برنامه های ما دیدار با مادران و خانواده های شهدای اخیر و شرکت در مراسم تشییع ، عزاداری و بزرگداشت شهدا است و فکر می کنم همدردی ، حداقل کاری است که مادران انجام می دهند . مثلن وقتی مادر ندا تصمیم گرفت بنا به دلایل روشن برای مراسم چهلم ندا به بهشت زهرا نرود ما او را تنها نگذاشتیم و مراسم بزرگداشتی برای ندا برگزار کردیم که علاوه بر خانواده و اقوام ندا ، برخی از فعالان جنبش زنان ، تعدادی از اعضاء کمپین یک میلیون امضاء ، گروهی از مادران کمپین ، گروهی از مادران صلح و تعدادی از زنان اصلاح طلب و خانم اعظم طالقانی هم حضور داشتند و این بزرگداشت مرهمی بود بردل مادر عزادار و داغدار ندا . فکر می کنم تصویر زیبای مادر ندا را در پارک دیده اید که با نگاه کردن به شمع هایی که روشن کرده اشک می ریزد . نا گفته نماند که خانم پروین فهیمی مادر سهراب اعرابی اولین مادری بود که اعتراض اش را نسبت به کشته شدن پسرش و بی خبری و سرگردانی خودش به مدت 26 روز بیان کرد و عملن به پدر و مادر ها جرات و شهامت اعتراض داد . واقعن چه چیزی عزیز تر از جگرگوشه مادر است ؟ آیا مادران در شهرستان ها یا کشور های دیگر از این حرکت حمایت کرده اند ؟ به صورت فردی ایمیل هایی از شهرستان های مختلف دریافت کرده ایم که از این تلاش ، حمایت شده ولی تا کنون حرکتی در شهر های مختلف گزارش نشده است . البته جو فشار و ارعاب در شهرستان ها بیشتر از تهران حاکم است که امیدواریم این جو شکسته شود و همه مردم بتوانند خواسته های خود را بدون ترس از باتوم و ضرب و شتم و زندان و شکنجه و کشته شدن بیان کنند . در مورد حمایت های جهانی ، مادران و زنان در کشور های مختلف از این حرکت حمایت کرده اند و شنبه ها با مادران ایرانی همراه شده اند و تلاش مادران عزادار را به کمپینی جهانی تبدیل کرده اند . حمایت خانم شیرین عبادی حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل - حمایت مادران ایتالیایی – مادران عزادار در استکهلم – مادران اطریشی در وین – مادران عزادار ایرانی و آلمانی در برلین و کلن ، حمایت گروه مطالعاتی زنان ایرانی در سن دیگو ( امریکا ) حمایت ائتلاف بین المللی زنان مدافع حقوق بشراز حرکت حق خواهانه مادران ایرانی از جمله حمایت های جهانی از مادران عزادار است . ما از همه این پشتیبانی ها ممنون هستیم و امیدواریم این همبستگی با مادران ایرانی به طور کلی ادامه پیدا کند .

Friday, November 5, 2010

Sit-in di sostenitrici delle Madri di Park Laleh in Siena e Firenze 12 e 13 Novembre 2010


Sit -in
برای رساندن صدای مادران عزادار(مادران پارک لاله ) به گوش جهانیان اکسیون سراسری حامیان مادران پارک لاله
یک چهره برای حقوق بشر در ایران، روز ۱۲ نوا مبر با شرکت مادران ایتالیا و دورتموند در شهر سی ینا میدان دل کمپو ساعت ۱۱ صبح و روز ۱۳ نوا مبر درشهر فلورانس میدان رپوبلیکا از ساعت ۱۶ تا ۱۸

Facciamo sentire le voce delle Madri al mondo in un Sit-in
Venerdi 12 NovembrePiazza del Campo SIena ore 11.00
Sabato 13 Novembre Piazza della Republica ore 14-18 Firenze

Le Madri chiedono:
il processo per i responsabili delle uccisioni, incarcerazioni e torture dal dopo l'elezioni del Giugno 2009
la liberazione imidiata del tutti prigionieri di opinione e politici
l'abolizione delle torture, lapidazioni e le condanna a morte

Sunday, October 31, 2010

Donne in Nero italiane esprimono la loro sostegno alle madri in prigione in Iran


http://www.madaraneparklale.org/2010/11/italian-women-in-black-they-expressed.html

http://www.madaraneparklale.com/2010/10/blog-post_31.html.

Donne in Nero italiane esprimono la loro sostegno alle madri imprigionante

2010/10/31

Le Donne in nero italiane esprimono la loro solidarietà alle Madri di Park Laleh(Madri in lutto in Iran) che sostengono Zhila Mahdavian madre di Hesam Tarmasi e Akram Neghabi madre di Saeed Zeinali, imprigionate per aver difeso i loro figli incarcerati nelle dure prigioni iraniane. Chiedono che vengano liberate il più presto possibile e che il governo iraniano rispetti i diritti umani, i diritti delle donne e il diritto delle madri di difendere i loro figli.

DIN italiane (Donne in Nero)


2010/10/31

زنان سیاه پوش ایتالیا" پشتیبانی خود را از مادران در بند اعلام کردند "


زنان سیاه پوش ایتالیا ساعاتی قبل با ارسال نامه ای به مادران پارک لاله ایران (مادران عزادار) ضمن اعلام همبستگی با مادران پارک لاله ایران ، پشتیبانی خود را از مادران ایرانی دربند اعلام کرده و همین طور خواستار ازادی آنان شدند .


در بخشی از نامه زنان سیاه پوش ایتالیا امده است : زنان سیاه پوش ایتالیا همبستگی خود را با مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران ) و پشتیبانی خود را از" ژیلا مهدویان "مادر حسام ترمسی و "اکرم نقابی "مادر سعید زینالی که برای دفاع از فرزندان شان در زندان های سخت ایران به بند کشیده شده اند را اعلام می کنند .

"انجمن زنان سیاه پوش ایتالیا "در سال ۱۹۸۸در ایتالیاشکل گرفت و زنان پایه گذار آن در اعتراض و به نشانه عزاداری برای قربانیان انتفاضه، جامهسیاهرا برای فعالیت‌های خود انتخاب کرده اند. پس از آن "زنان سیاهپوش" عمده فعالیت‌های خود را بر روی مسئله صلح و جهانی بدون جنگ متمرکز کردند.

فعالیت‌های آنان از فلسطین به بالکان بعد به عراق و افغانستان و همچنین کردستان و تمام کشورهایی که به نوعی قربانیان جنگ در سال‌های اخیر هستند گسترش یافت. این انجمن در کنار فعالیت‌های ضد جنگ، عمده فعالیت خود را به کمک به حقوق زنانو حمایت از جنبش‌های فمنیستی با برگزاری کمپین‌های اعتراض آمیز به خشونت علیه زنان و تظاهرات در کشورهای مختلف اختصاص داده است
.
زنان سیاه پوش ایتالیا هم چنین از دولت ایران خواسته اند تا این مادران را هرچه سریع تر را آزاد کند و همین طور قوانین حقوق بشری و حقوق زنان و به خصوص حقوق مادران مدافع حقوق بشر را رعایت کند.
ژیلا مهدویان و اکرم نقابی مادران حسام ترمسی و سعید زینالی پس از یورش ماموران امنیتی رژیم ایران در 17 مهرماه سال جاری به همراه دو نفر از دختران شان بازداشت شده اند. رژیم ایران با دروغ پردازی های همیشگی ارتباط با سازمان های سیاسی مخالف رژیم را علت این دستگیری ها می داند . این در حالی ست که مادران پارک لاله ایران با انتشار بیانیه ای مقاصد و عملکرد خود را صلح طلبانه و عدالتجویانه اعلام و از هرگونه ارتباط با هر سازمان سیاسی تبری جسته اند .

حمایت زنان سیاه پوش ایتالیا از این مادران در بند در حالی صورت می گیرد که رژیم دختران شان را که فاقد هرگونه سابقه فعالیت بودند را به قید کفالت آزاد کرده است اما این مادران هم چنان در بازداشت به سر برده و خانواده های آن ها برای ارتباط با رسانه ها تحت فشارهای شدید امنیتی هستند .

Saturday, October 16, 2010

Solidarietà con Madri di Park Laleh Sit in I Piazza Navona Roma16.10.2010


Oggi,16 Ottobre 2010 in Piazza Navona in Roma
Sostenitrici delle Madri in lutto hanno avuto un Sit-in per far sentire le richieste delle Madri Di park Laleh(Madri in Lutto Iran)

1-Liberazione delle prigionieri Politici
2-Processo alle responsabili delle carcerazione ,delle torture e delle uccisioni avvenuti dopo le elezioni.
3- Abolizione alla lapidazione ,alla tortura e alla condanna a morte.
I sostenitrici hanno manifestato la loro preoccupazione del arresto di piu di un mese fa del Nasrin Sotoudeh avocato di tantissimi difensori dei diritti umani che da 20 giorni è in sciopero di fame in prigione Evin in Teheran. Noi sostenitrici di Madri di Park Laleh condanniamo l' arresto di 2 Madri di 2 prigionieri politici in Teheran Madre di Said Zeinali e Hesam Tarmaasi e 2 sorelle di loro.
حامیان مادران پارک لاله در یک گرد هم ایی در عصر ر وز شنبه ۱۶ اکتبر در میدان ناوونا در شهر رم در ایتالیا
زندانی شدن مادران سعید زینالی وحسام ترمسی را محکوم کردند و نگرانی خود را از ادامه اعتصاب غذای نسرین ستوده ابراز داشتند و
خواهان آزادی او و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی
محاکمه آمران و عاملان
فجایع بعد از انتخابات ، قتلها شکنجه ها،و
پابان به سنگسار و اعدام






Tuesday, October 12, 2010

Solidarietà con Madri di Park Laleh Sit- in in Piazza Navona Roma16.10.2010



Sostenitrici e sostenitori delle madri di Park Laleh (madri in Lutto Iran) in Roma saranno in piazza Navona per un sit-in Sabato 16 Ottobre dalle ore 16.00 alle 18.00 per la solidarietà con madri di Park Laleh (madri in lutto Iran)
per chiedere al governo iraniano di:


Rilasciare Tutti i Prigionieri Politici

Fermare le torture e l'esecuzioni

Portare i responsabili dell'uccisioni e le torture alla giustizia.

Madri di park Lale (Madri in lutto Iran)


Tuesday, October 5, 2010

قطعنامه‌ی مشترک تشکل‌ها و نهادهای دموکراتیک برگزارکننده‌ی مراسم بزرگداشت یاد جان باخته‌گان سال ۱٣۶۷-کلن- ۲۵ ستپامبر

شنبه ۱ اکتبر ۲۰۱۰





قطعنامه‌ی مشترک تشکل‌ها و نهادهای دموکراتیک برگزارکننده‌ی مراسم بزرگداشت یاد جان باخته‌گان سال ۱٣۶۷

۲۲ سال از تابستان سیاه کشتار زندانیان سیاسی ایران می‌گذرد. حکومت دینی ایران در سال ۱٣۶۷ (۱۹٨٨) بیش از ۴۰۰۰ زن و مرد را که در زندانهای مخوف کشور اسیر بودند به دست جوخه‌های اعدام سپرد. جمهوری اسلامی ایران از آغاز تا کنون تلاش کرده است با شکنجه و اعدام و ترور، پایه‌های حاکمیت زور را در کشور ایران استوار کند.
ایران کشوری است که در ۱۰ دسامبر ۱۹۴٨ میلادی همراه با ۴۷ کشور دیگر به منشور جهانی حقوق بشر رأی موافق داده است. اما حاکمیت دینی در تمامی ٣۱ سال گذشته همه‌ی بندهای این منشور جهانی را زیر پا نهاده است.
برقراری تبعیض دینی، مذهبی، جنسی، قومی- ملی، دستگیری بی‌دلیل مخالفین، سنگسار، حجاب اجباری و شکنجه و اعدام زندانیان سیاسی، تنها بخشی از تجاوز این رژیم دیکتاتوری به حقوق همه‌ی مردم ایران است.
کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۱٣۶۷ یکی از غم‌انگیزترین نشانه‌های این تبعیض‌گرایی جمهوری اسلامی ایران است. هزاران زندانی سیاسی در آن سال بدون هیچ دلیل و هیچ حق و امکانی برای دفاع از خود در مدتی کوتاه اعدام شدند. جرم این زنان و مردان اعدام شده تنها این بود که مانند حاکمان جمهوری اسلامی نمی اندیشیدند.
آثار این جنایت در جامعه‌ی ایران تنها این نبود که هزاران زن و مرد که وجود شان پر از عشق به زندگی و سازند‌ه‌گی بود، نابود شدند و خانواده‌های آنها برای همیشه داغدار ماندند بلکه آثار این جنایت آسیب روانی شدید و زخمی بزرگ است که در جامعه ایران باقی ماند و سالهای طولانی باقی خواهد ماند. جمهوری اسلامی نه تنها تا کنون این جنایت را پوشیده نگه داشته است بلکه تلاش می‌کند آرامگاه های این قربانیان را ویران کند و از آن دردناک‌تر به سرکوب، شکنجه و اعدام مخالفین دیکتاتوری به ویژه در یک سال گذشته ادامه می‌دهد.
ما تشکل‌ها و نهادهای برگزارکننده‌ی این یادبود ضروری می‌‌دانیم در اینجا نکات زیر ‌را به اطلاع همه‌ی ایرانیان و جهانیان برسانیم.

۱- جمهوری اسلامی ایران مسئول مستقیم کشتار سال ۶۷ و همه‌ی سرکوب‌ها و شکنجه‌ها، اعدام‌ها و ترورها در طول ٣۱ سال گذشته تا امروز است. این رژیم نشان داده است که آمیزش دین و دولت سرانجامی جز پیدایش بدترین نوع دیکتاتوری ندارد.

۲- ما از کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل می‌خواهیم که کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ را به عنوان «جنایت علیه بشریت» شناسایی کند.

٣- ما خواهان پیگیری حقوقی کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد و دیگر نهادهای حقوق بشر و تشکیل کمیته‌ی حقیقت‌یاب برای بررسی کشتار سال ۶۷ و محاکمه عادلانه‌ی دستوردهنده‌گان و اجرا کننده‌گان این جنایت هستیم.

۴- ما خواهان پیگیری خواسته‌های بازمانده‌گان کشتار سال ۶۷ و خواهان جلوگیری از ویران سازی گورستان خاوران و دیگر آرامگاه‌های قربانیان این فاجعه ملی هستیم.

۵- ما از کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌خواهیم که با اعزام نماینده‌گان و بازرسان خود به ایران اوضاع زندانها و همه‌ی بی‌دادگاه‌های ایران را بررسی کنند و وضعیت رعایت حقوق بشر در ایران را ارزیابی نمایند.

۶- ما خواهان توقف شکنجه، سنگسار و اعدام هستیم و می‌خواهیم حکم اعدام در ایران برای همیشه لغو شود.

۷- ما از همه‌ی ایرانیان و جهانیان تقاضا می‌کنیم که همبستگی جهانی خود را برای آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران اعلام کنند و در این راه بکوشند.

زنده باد آزادی زنده باد دموکراسی
زمان: ۲۵ ستپامبر ۲۰۱۰ ، ساعت ۱۷ تا ۱۹
مکان: کلن، رودلف پلاتس
به ابتکار انجمن‌ها و تشکل‌های زیر:
اتحاد برای ایران (دوسلدورف)
اتحاد برای ایران (کلن- بن)
انجمن پویا- برای حمایت از جامعه‌ی مدنی ایران و مشارکت مردمی (کلن)
انجمن زنان ایرانی- آلمانی (کلن)
ایران آزاد – کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی (آلمان)
پشتیبانان دموکراسی و حقوق بشر (اسن)
جمعیت پشتیبانی از مبارزات دمکراتیک مردم ایران (کلن)
جمعیت کردهای مقیم کلن
جوانان و دانشجویان موج سبز (کلن)
چپ دموکرات آذربایجان (کلن)
حامیان مادران پارک لاله – مادران صلح دورتموند
خانه همبستگی مهر (کلن)
کانون ره‌آورد (آخن)
کمیته جمعی از ایرانیان نورد راین وستفالن (کلن، اِسِن، دورتموند، دوسلدورف، بوخوم)
کمیته‌ی همبستگی با اعتراضات مردم ایران (آخن)
گروه همبستگی با مادران پارک لاله- کلن

با پشتیانی از سوی:
انجمن آلمانی – ایرانی دیفا (آخن)
جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران – کلن
جوانان مستقل شهر کلن


Sunday, October 3, 2010

دانه های باران هم می گفتند: نسرین ستوده بی گناه است ازادش کنی

http://www.akhbar-rooz.com/news.jsp?essayId=32713
گزارشی از حامیان مادران پارک لاله در لندن

يکشنبه ۱۱ مهر ۱٣٨۹ - ٣ اکتبر ۲۰۱۰


دانه های باران هم می گفتند: نسرین ستوده بی گناه است ازادش کنید

در هوای بارانی لندن، ما لندنی های حامیان مادران پارک لاله، با عکسهای نسرین ستوده، درمیدان تراولگار لندن در زیر باران بی چتر و با چتر، با عکس های ندا و سهراب و...، ایستاده ایم باران بی وفقه می بارد و رهگذران شتابان در گذر، به احترام برای همدری لحظه ایی می ایستند. و بر ما و نوشته های دست مان می نگرند.
باران تندتند می بارد، انگار باران بیرنگ، شتابان هم می خواهد گواهی دهد، بر بی گناهی نسرین ستوده که جرمش دفاع از حقوق بشراز حقوق کودک و مبارزه با اعدام کودکان زیر ۱٨ سال در ایران است. نسرین ستوده ایی، که تاکنون وکالت پرونده‌های فعالان حقوق بشر و کرد مانند محمد صدیق کبودوند، فعالان مدنی مانند امید معماریان، فعالان جنبش زنان ایران مانند رویا طلوعی، فرناز سیفی، منصوره شجاعی، طلعت تقی‌نیا، پروین اردلان، نوشین احمدی خراسانی، خدیجه مقدم، علی اکبر خسرو شاهی، مریم حسین خواه، جلوه جواهری، ناهید کشاورز، راحله عسگری زاده، نسیم خسروی، محبوبه حسین زاده، امیر یعقوبعلی، دلارام علی، مارال فرخی، ناهید جعفری و سمیه فرید را بر عهده گرفته است.
شنبه دوم اکتبر است امده ایم تا به عهد خود با مادران پارک لاله وفا کنیم و صدای انهایی باشیم که می گویند نسرین ستوده را که خود از "دیدن این همه بی‌قانونی در پرونده‌های موکلانش به ستوه آمده" بود، را ازاد کنید. نسرین ستوده وکیل وفرزندان ایران زمین را بی گناه به بند و زندان کشیده اید ازادی حق اوست.
اما در این میان، برخی هم دیر رسیدند و همراهان بسیاری اصلا نرسیدند بیایند! بی شک انها می دانند نسرین ستوده بر گردن ما حق دارد. بسیاری در ایران به حضور دورا دور و اینگونه ما، در کنارشان دل بسته اند خوب است دوستان مردم را، زندانیان را، مادران در ایران را فراموش نکنیم و تنها نگذاریم. انها به همراهی و همصدایی ما احتیاج دارند.

حامیان مادران پارک لاله لندن
شنبه دوم اکتبر ۲۰۱۰


Thursday, September 23, 2010

بیانیه مادران پارک لاله ایران(مادران عزادار) برای ازادی نسرین ستوده برای شرکت در مراسم تدفین پدرش

http://www.madaraneparklale.com/2010/09/blog-post_23.html#more

2010/09/23

بیانیه مادران پارک لاله ایران(مادران عزادار) برای ازادی نسرین ستوده برای شرکت در مراسم تدفین پدرش

یاد و خاطره پدر بزرگوار خانم ستوده گرامی باد !
اکنون دوهفته از بازداشت نسرین ستوده وکیل شجاع بسیاری از فرزندان ما می گذرد. او که در پی احضار کتبی و برای ادای پاره ای توضیحات به دادسرای اوین مراجعه کرده بود،به ناگهان بازداشت و به سلول های انفرادی زندان اوین منتقل شد.
دادسرای اوین در حالی این بازداشت را صورت داد که پدر ایشان در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بستری بوده و امروز چشمان منتظر برای آزادی دخترش را از جهان فروبست. نیما ، کودک سه ساله این وکیل شجاع منتظر جشن تولد خود بود و دختر دوازده ساله اش که پس از تفتیش 10 مامور امنیتی از منزل و اتاق بچه ها،دچار بیقراری و ترس و وحشت و نگرانی شده است، نیاز شدید به مراقبت دارند .
در چنین شرایطی ما مادران پارک لاله( مادران عزادار) که با بازداشت مادری دلسوز بی پناهان،بر آلام و رنج های مان افزوده شده و زخم بی عدالتی ها و کشتار فرزندان مان سر باز کرده است، تاکید می کنیم که ادامه بازداشت وکیلی که هرگز کلامی، خارج از چارچوب قوانین جهموری اسلامی سخنی بر زبان نرانده و همواره با آرامش و بسیار سنجیده و به دور از احساسات از موکلان خود دفاع کرده است، بسیار بی رحمانه و غیر انسانی است .
ما به شدت نگران نسرین ستوده و فرزندان و خانواده و مادر ایشان هستیم و خواستارآزدای فوری و بی قید و شرط ایشان بوده تا با به آغوش کشیدن فرزندان اش در مراسم ترحیم پدر شرکت کند .
مادران پارک لاله (مادران عزادار) 2
مهرماه 138

مادران پارک لاله (مادران عزادار) هم چنین به ایشان و خانواده شان تسلیت می گویند.

بیانیه مادران پارک لاله ایران(مادران عزادار) برای ازادی نسرین ستوده برای شرکت در مراسم تدفین پدرش

http://www.madaraneparklale.com/2010/09/blog-post_23.html#more

2010/09/23

بیانیه مادران پارک لاله ایران(مادران عزادار) برای ازادی نسرین ستوده برای شرکت در مراسم تدفین پدرش

یاد و خاطره پدر بزرگوار خانم ستوده گرامی باد !
اکنون دوهفته از بازداشت نسرین ستوده وکیل شجاع بسیاری از فرزندان ما می گذرد. او که در پی احضار کتبی و برای ادای پاره ای توضیحات به دادسرای اوین مراجعه کرده بود،به ناگهان بازداشت و به سلول های انفرادی زندان اوین منتقل شد.
دادسرای اوین در حالی این بازداشت را صورت داد که پدر ایشان در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بستری بوده و امروز چشمان منتظر برای آزادی دخترش را از جهان فروبست. نیما ، کودک سه ساله این وکیل شجاع منتظر جشن تولد خود بود و دختر دوازده ساله اش که پس از تفتیش 10 مامور امنیتی از منزل و اتاق بچه ها،دچار بیقراری و ترس و وحشت و نگرانی شده است، نیاز شدید به مراقبت دارند .
در چنین شرایطی ما مادران پارک لاله( مادران عزادار) که با بازداشت مادری دلسوز بی پناهان،بر آلام و رنج های مان افزوده شده و زخم بی عدالتی ها و کشتار فرزندان مان سر باز کرده است، تاکید می کنیم که ادامه بازداشت وکیلی که هرگز کلامی، خارج از چارچوب قوانین جهموری اسلامی سخنی بر زبان نرانده و همواره با آرامش و بسیار سنجیده و به دور از احساسات از موکلان خود دفاع کرده است، بسیار بی رحمانه و غیر انسانی است .
ما به شدت نگران نسرین ستوده و فرزندان و خانواده و مادر ایشان هستیم و خواستارآزدای فوری و بی قید و شرط ایشان بوده تا با به آغوش کشیدن فرزندان اش در مراسم ترحیم پدر شرکت کند .
مادران پارک لاله (مادران عزادار) 2
مهرماه 138

مادران پارک لاله (مادران عزادار) هم چنین به ایشان و خانواده شان تسلیت می گویند.

Saturday, September 18, 2010

Mourning Mothers Warn About Traumatic Consequences of Prison Torture


Several mothers who lost a family member during the post-election events have issued a warning statement about the traumatic effects of physical and psychological torture of political prisoners. “The life and health of prisoners continue to be endangered after release,” the Laleh Park Mourning Mothers expressed. The Mourning Mothers statement refered to several cases in which prisoners faced very serious psychological and physical consequences after release from prison. The statement warned families to take consequences of prison torture seriously in order to facilitate the released prisoners’ healing process.

The 28 August 2010 statement describes the effects of psychological and physical torture on four political prisoners. “Hessam Tarmasi, who is a 19-year-old young man who spent one year in prison, has been hospitalized for kidney disease and severe depression. Narges Mohammadi, the Spokesperson for Center for the Defense of Human Rights and mother of two three-year-old toddlers must be re-hospitalized following the deterioration of her psychological and physical condition after release from prison. Mahboubeh Karami, a women’s rights activist has had to be hospitalized due to physical conditions caused by inactivity inside prison and severe depression. Hamzeh Karami, a former IRGC Commander has been hospitalized in an Intensive Care Unit due to physical and psychological torture at Evin Prison,” said the statement.

“As most released prisoners have faced different illnesses due to psychological, mental, physical, and sexual torture, some of which have led to death, the Laleh Park Mourning Mothers feel obligated to warn families of prisoners about the regrettable cases which have happened so far, so that they can strive to restore the health of the released prisoners, especially young people who do not have enough experience about the dangers and effects of torture,” the statement added.

“During the first days after a loved one’s release, seriously pursue complete tests and medical monitoring on all organs, especially kidneys, brain, and nervous system, so that the extremely bitter experience of the Kahrizak tragedy and similar cases will not be repeated. Ahmad Nejati Kargar, 22, slipped into a coma three days after his release due to kidney failure and died,” the Mourning Mothers warned the families.

The statement emphasized that the mentioned examples are only a part of what is happening inside Iranian prisons. “While according to the Islamic Republic of Iran’s laws, torture is illegal and a prisoner has legal rights, sometimes a prisoner has to go on a hunger strike to demand his minimum legal rights. As witnessed, 17 of the best Iranians endured a prolonged hunger strike [at Evin Prison] in order to demand their most basic rights and we remain concerned about the consequences of this hunger strike and our loved ones’ health.”

“History has shown that such lack of compassion and injustice will not go unanswered. But as mothers and family members of prisoners, we must pay sufficient attention to the health of our loved ones and not lose any time, striving to help our children gain their relative health, knowing that the effects of torture will never completely disappear,” the statement concludes.


Neda’s Mother Appeals to the International Community


30th August 2010

In an interview with the International Campaign for Human Rights in Iran, Neda Agha Soltan’s mother, Hajar Rostami, appealed to international human rights organizations and the international court in The Hague to help prosecute her daughter’s murderer.
More than one year after Neda Agha Soltan’s shocking death before the eyes of the world, her mother is seeking justice. Rostami told the Campaign that the family’s efforts to find her daughter’s murderer have been fruitless. “I have nothing further to tell the government. I have kept my silence all this time. Now I want the world to help me find Neda’s murderer. I have lost my child and my life has been turned upside down. Every time I return from her grave site, it feels as though my daughter only just died and we just buried her,” she told the Campaign.

Rostami told the Campaign that Iranian authorities have not put any pressure on her after her daughter’s death. However, she complained about the widespread efforts to distort the truth about her daughter’s death. She referred to the “documentaries” broadcast by the state-controlled Television, Islamic Republic of Iran Broadcasting (IRIB), and statements made by some Iranian authorities, such as Friday Prayer leaders and specifically, statements made by Ezzatollah Zarghami, director of the IRIB.

“I didn’t see the film, I only heard about it. I don’t want to see it! I have no opinions about it. They have broadcast three films and each time contradicted their earlier claims. As Neda’s mother, as far as I know, she went out to protest and was killed by their forces; there is no other story,” said Rostami.

“They want to say that this is a free country, that everyone can express their opinions, and that there is complete freedom in Iran. This is not true at all,” she said about the goals such programs pursue. The Campaign asked Rostami whether she believes the contents of the IRIB documentaries. “No one believes these lies, neither Iranian people nor those abroad. They said her murderer was a woman. What had Neda done for a woman to kill her? I know who the murderer is, but government agents don’t accept it,” she said.

Rostami emphasized that she has maintained silence each time state television made another documentary. “They killed Neda in broad daylight. I filed a complaint, but so far I haven’t gotten very far. Now you want me to file a suit about the documentary film?” she said. She told the Campaign that when she sees this treatment, the only thing that is a solace to her is to see worldwide support. “They said ‘we didn’t make the film which showed Neda had committed suicide.’ I said ‘well, your broadcasting organization aired it! How can you say you didn’t know about it?!’ They said ‘we are going to make a film and show who killed Neda.’ In that film, they introduced the murderer as a woman. When I objected to the film that claimed Neda had committed suicide they said, ‘Voice your objections in the newspapers.’ I said what could I say in a newspaper which is published by the government?” she said.



Sunday, September 5, 2010

عیادت مادران پارک لاله از مادر فرزاد کمانگر

عیادت مادران پارک لاله از مادر فرزاد کمانگر

تعدادی از مادران پارک لاله (مادران عزادار) از سلطنت رضایی(مادر فرزاد کمانگر) که اخیراً در تهران جراحی چشم انجام داده ،
عیادت کردند. مادران در این دیدار ضمن دلجویی از خانم رضایی وهمدردی با وی، غم و اندوه خود از اعدام فرزاد و دیگر زندانیان کُرد را ابراز داشتند. مادارن پارک لاله حمایت و پشتیبانی مادران عزادار از یکدیگر در سراسر ایران را ضروری دانستند و بر حق خود در پیگیری ظلمی که برخود و فرزندان رفته تاکید کردند.
سلطنت رضایی نیز با سپاس از حضور مادران و همدردی‌هایی که طی این مدت با وی صورت گرفته است گفت: همه‌ی ما به نوعی درد زندان یا مرگ فرزندان و عزیزان‌مان را تجربه کرده‌ایم و همدردیم. برای من آن دختر جوانی که درخیابان‌های تهران تیر خورد و کشته شد با پسرم که یعد از چهار سال تحمل زندان و شکنجه پای چویه‌ی دار رفت فرقی ندارد و همه فرزندان من هستند.
وی در ادامه گفت: پسرم را به ناحق اعدام کردند و حتی جنازه اش را تحویلمان نداند. چهار روز همراه بقیه خانواده ها در زندان اوین بودیم جوابی ندادند. به مجلس رفت
یم و آنجا استاندار کردستان هم حضور داشت. به او گفتم به اینجا می گویند خانه ی ملت. اینجا جای من است نه شما! همین آقا گفت اگر جنازه‌ها را تحویل‌تان بدهیم کردستان یکپارچه آتش می‌شود. بروید بعدا قبرها را نشان تان می دهیم. من هم گفتم گلی پرورش دادم و آن را تقدیم کردستان کردم. افتخارش برای من و شرمش برای شما.

بعد از چهلم هم به استانداری کردستان مراجعه کردم و گفتم قول دادید قبر فرزندم را نشانم دهید. استاندار باز جواب سربالا داد و گفت قبرشان را نشان‌تان دهیم می‌شود محل برپایی تجمع. تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که برای کم شدن عذاب قیامت شان دعا کنم. این حرف را که زد بلند شدم و با مشت روی میزش کوبیدم و گفتم قیامت اینجاست. اصلا من مشتی خاک نمی خواهم. پسر من در دل مردمش زنده است. از اتاق بیرون آمدم و از ساختمان استانداری که خارج شدم دیدم تعداد زیادی مامور آماده باش ایستاده اند. با صدای بلند گفتم قدرت یک مادر فرزنده مرده را ببینید که از ترس‌شان این همه مامور برایش آورده اند. یکی از نگهبانان زن دستم را گرفت و در حالی که خودش اشک می ریخت گفت مادر جان آرام باش، برو نگذار دستشان به دستت بخورد.

در ادامه ی این دیدار یکی از مادران که فرزندنش مدتی در زندان با فرزاد کمانگر همبند بوده ، خاطراتی را از زیان پسرش در تعریف از رفتار و منش فرزاد بیان داشت و گفت پسرم از شنیدن خبر اعدام فرزاد بسیار ناراحت شد . او احترام خاصی برای فرزاد قائل است و او را سمیل یک تا انسان دلسوز و آزاده می داند .

در پایان مادران بر خواسته های قانونی و برحق خود تاکید کردند وبار دیگر هم قسم شدند که تا پای جان از خون پاک فرزندان شان نگذرند.

Friday, August 20, 2010


بيانيه مادران پارك لاله (مادران عزادار)

تغییر نام، اعلام خواسته‌ها و مواضع
ما، مادران عزادار پس از يكسال عزاداري همراه با دادخواهي مصمم تر از پيش حركت خود را تا رسيدن به خواسته هاي قانونيمان ادامه خواهيم داد و در ادامه اين راه از اين پس خود را مادران پارك لاله مي ناميم چرا كه اولين ميعادگاه اين خانواده بزرگ پارك لاله تهران بوده و اولين تجمع سكوت در تاريخ 6/4/88 در همين پارك برگزار گرديد.
مادران به رغم فشار، تهديد، توهين و بازداشت از پاي ننشسته، همچنان و همه جا بين مردم حضوري فعال دارند.
مادران پارك لاله، مادراني هستند كه فرزندانشان بخاطر شركت در راهپيمايي اعتراضي، آرام و ميليوني پس از انتخابات دوره دهم رياست جمهوري به صرف اعتراض به نتيجه انتخابات كشته شدند. اعتراضي كه با شليك مستقيم به سمت ميليون ها معترض پاسخ گفته شد و در نتيجه آن ده ها تن به قتل رسيدند.

مادران پارك لاله، مادران تمامي زندانيان سياسي، عقيدتي، فعالان مدني و زندانيان گمنامي هستند كه در زندان هاي كهريزك، اوين، رجايي شهر و ... كشته شدند، شكنجه گشتند، مورد تجاوز قرار گرفتند و يا در دادگاه هاي نمايشي محاكمه و به احكام سنگين محكوم شدند.
مادران پارك لاله، مادران جانباختگان سي و يك سال گذشته هستند كه هرگز از خون فرزندانشان نخواهند گذشت و خواهان محاكمه آمران و عاملان اعدام هاي فردي و دسته جمعي، كشتارهاي قومي و ديني، زندان، شكنجه، تجاوز، ترور، شبيخون به منازل، به خاك و خون كشيدن خوابگاه ها و ... از دهه شصت تا كنون هستند.
مادران پارك لاله، مادران تمامي جوانان اين سرزمين هستند كه توسط نيروهاي امنيتي بازداشت و سپس مفقود شدند و تاكنون هيچ اثري از آنان نيست.
مادران پارك لاله، مادران تمامي مجروحان حوادث يكسال اخير مي باشند كه با معلوليت زندگي مشقت باري را پيش روي دارند.
مادران پارك لاله، اعدام را يك قتل سازمان يافته مي دانند و مخالف هرگونه قتلي با هر شكل و هر نامي از جمله سنگسار و قصاص مي باشند و خواهان لغو قانون مجازات اعدام هستند.
مادران پارك لاله، كه خود قرباني خشونت و تبعيض عليه زنان بوده و هستند از تمامي فعاليت هاي مخالف خشونت و برابري خواهانه حمايت مي كنند و بر همه زنان و مردان آزاده درود مي فرستند.

مادران پارك لاله (مادران عزادار) - مرداد ماه 89

Sunday, August 1, 2010

Madri di Teheran. Quando la vita diventa un'altra cosa

http://www.nandodallachiesa.it/public/index.php?option=content&task=view&id=1407
Scritto da Nando dalla Chiesa
Thursday 22 July 2010

21 luglio. Alla Settimana Internazionale dei Diritti era questa la data prevista per i molti appuntamenti di solidarietà con la rivoluzione verde iraniana. Ospite d’eccezione il premio Nobel per la pace 2003 Shirin Ebadi, primo giudice donna nella sua patria, primo premio Nobel musulmano, ora in esilio in Europa. Ma c’erano anche altri ospiti, come quattro giovani reporter e giornalisti, testimoni della repressione del giugno 2009 e poi scampati all’arresto e alla tortura abbandonando fortunosamente la propria terra. In mattinata una grande rotonda di Sampierdarena (la Fiumara) è stata dedicata alle “madri di Teheran”. Ero convintissimo di questa scelta (Teheran come Tien An men come Buenos Aires…). Ma devo essere sincero: ho capito che cosa stessimo facendo davvero solo quando ho visto i volti della madri in lutto iraniane giunte a Genova a loro spese da ogni città d’Europa. Quando le ho viste con le foto appese al collo. Quando ho sentito una di loro dietro di me scoppiare a piangere disperatamente battendo i piedi. E anche il totem dedicato a Neda, la studentessa uccisa da un miliziano la cui foto a terra fece il giro del mondo in pochi minuti, è diventato un’altra cosa dopo che tutti gli iraniani presenti hanno cantato alzando le due dita della vittoria quello che per loro è il vero inno nazionale ma che nessun regime ha mai riconosciuto. Cose da brivido, che da sole danno un senso altissimo a questa Settimana. E, lo ammetto, brivido anche quando le donne sedute sulla scala, per ricambiare la solidarietà, hanno intonato con qualche incertezza di parole le note di “Bella ciao”. Stupendo. Io c’ero, è il caso di dire. Ero stato chiamato a sedere tra loro dalla signora scoppiata a piangere dietro di me, grata per il solo fatto che l’avessi accarezzata. E ogni tanto mi sono trovato a cantare in coppia con una giovane iraniana genovese (tutte però riprendevano con gioia il coro al ritornello di “Bella ciao, ciao, ciao”)

Difficile raccontare la forza morale trasmessa da Shirin Ebadi prima in piazza, poi nella sala di rappresentanza comunale dopo avere ricevuto la cittadinanza onoraria e infine, ancora, nel cortile di palazzo Tursi, quando ha tenuto la sua conferenza sui diritti della donna nel mondo. Dirò solo che la sua frase “Bisogna globalizzare i cuori” ha letteralmente stregato il pubblico. Bello anche l’incontro tra i giovani iraniani e due rappresentanti degli studenti universitari di Genova: chissà perché temevo una cosa burocratica (l’interprete ecc.), invece è stata un’occasione per capire qualcosa di più della rivolta studentesca iraniana. Ha detto una di loro: quando vedo la polizia in Italia ancora mi viene spontaneo toccarmi la testa per vedere se il velo è a posto. Mai avevo sentito spiegare il totalitarismo in questo modo.

Lo spettacolo sul Genova 2001 di Fausto Paravidino (veri e ripetuti guizzi di ingegno) e la musica persiana hanno chiuso la serata, insieme a “Green Days”, film sugli scontri di piazza e sulla protesta giovanile in Iran. Alla fine me ne sono andato a letto che mi sembrava di avere vissuto due giorni di fila.