نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیانشان به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کیمون و کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل، خانم ناوی پیلای ه

FRIDAY، MARCH 18، 201

نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیانشان
به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کیمون
و کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل، خانم ناوی پیلای
در رابطه با نقض روزافزون حقوق بشر در ایران




جناب آقای بان کی- مون دبیر کل محترم سازمان ملل متحد
رونوشت: سرکار خانم ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل
اینک مطمئناً جنابعالی با دریافت انبوه دادخواست ها و گزارش های حاکی از موارد بی شمار نقض حقوق بشر در ایران ، به عمق فاجعه ای که توسط حکومت استبدادی جمهوری اسلامی ایران بر ملت ما وارد می شود آگاهید.
در شرایطی که حاکمیت نه به قوانین داخلی خود پایبندی دارد و نه به معاهده های بین المللی که خود امضا کننده آن بوده است، به شما پناه می آوریم که ریاست نهادی را برعهده دارید که چشم جهانیان به آن است تا دادرس ملت های مظلوم باشد.

در اینجا مادران پارک لاله* (مادران عزادار ایران) و حامیانشان، با قلبی پر درد اما آرمانی استوار، نا امید از رسیدگی به خواستهای برحق و انسانی خود توسط حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، از شما ونهاد های بین المللی حقوق بشری تقاضای استمداد دارند.

مادران پارک لاله،(مادران عزادار ایران) مادران جانباختگانی هستند که در طی دوران حکومت جمهوری
اسلامی، فرزندانشان به دلایل گرایشات سیاسی- عقیدتی توسط حکومت شکنجه ، زندان و اعدام شده اند، و یا در تظاهرات خیابانی توسط عمال دولتی به قتل رسیده اند. آنان با وجود بر دوش کشیدن بار سنگین غم خود اینک به عنوان یکی از نهادهای فعال حقوق بشر در ایران، نه تنها خواهان محاکمه عادلانه آمران و عاملان شکنجه، قتل و اعدام فرزندان خود هستند ، بلکه کشتارهای قومی و دینی ، قصاص،سنگسار و شکنجه و تجاوز در زندانها و گرفتن اعترافهای اجباری دروغین را به شدت محکوم کرده خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو قانون اعدام می باشند . نظر به شرایط خفقان حاکم در ایران حامیان آنان در خارج از کشور نیز وظیفه خود می دانند صدای دادخواهی این مادران را در سطح جهان منعکس نمایند.

این مادران که تجمع های آرامشان بارها و بارها در پارکها، مقابل زندانها، در کنار مزار فرزندانشان و به هنگام دلجویی از یکدیگر مورد هجوم عوامل حکومت قرار گرفته وحبس وزندان شده اند، هرروز باید متحمل رنج و عذاب بیش از پیش خود و دیگر عزیزانشان باشند. چرا که دائماً تحت فشار وتهدید شدیدقرار میگیرند که در صورت انجام مصاحبه، اعتراض و یا هر گونه پیگیری ،عضو دیگری از خانواده را نیز به قربانی خواهند داد. از آن جمله است زندانی کردن برادر صانع ژاله ، جانباخته آزادیخواه تظاهرات آرام اخیر، که بدنبال افشاگری دروغ پردازی های حکومت درمورد برادر جانباخته اش، خود نیز محبوس میشود و اقتدار گرایان آن مادر کرد را یکجا در غم دو فرزندش می نشانند. بسیاری از این مادران حتی از تحویل گرفتن پیکر های جگر گوشه هایشان و برگزاری مراسم خاکسپاری برای آنان نیز محروم میشوند .


در حال حاضر زندانهای جمهوری اسلامی ایران مملو است از صدها دانشجو، فعالان حقوق بشر، روزنامه نگاران ، هنرمندان، نویسندگان و حتی وکلایی که به جرم دفاع از آزادی و حقوق انسانی به سالها حبس و ممنوعیت از حرفه و وثیقه های بسیار سنگین محکومند. حبس های طولانی انفرادی، ممنوع الملاقات کردن ، قطع حق مکالمات تلفنی با خانواده ، تبعید زندانیان به استانهای دور دست،و عدم رسیدگی به نیازهای درمانی آنان... تنها بخش کوچکی از برخوردهای غیر انسانی با این زندانیان به شمار می آید که در مقابل سایر شکنجه های جسمی و روحی ددمنشانه ای که بکار می رود بسیار کوچک می نماید. بسیاری از این زندانیان پس از آزادی چنان به لحاظ روانی بیمارند که نشان از عمق صدمات وارده به آنان را دارد .

همچنین مطلع هستید که اینک ایران به لحاظ سرانه اعدام، مقام نخست را در جهان داراست و از شما سپاسگزاریم که خود به درستی به ماهیت ظالمانه ، غیر انسانی و تحقیر آمیز اعدام های گسترده در ملاء عام نیز تاکید نموده اید. سرکار خانم ناوی پیلای کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل نیز از افزایش شمار اعدامها خصوصاً در هفته های اخیر شدیداً ابراز نگرانی نموده اند و از عدم توجه دولت ایران به خواسته های جهانی برای توقف آن تأثر خود را اعلام نموده اند.
پرونده سازی برای مخالفین سیاسی و مدنی و اعدام آنان بعنوان خلافکار شگرد دیگری است که حکومت وسیعاً بکار می گیرد تا ضمن تظاهری ریاکارانه تحت عنوان حفظ امنیت جامعه، مخالفین خود را از صحنه خارج سازد. بسیاری از این احکام اعدام در دادگاههایی چند دقیقه ای بدون حضور وکیل صادر می شود و حتی اجرای حکم نیز بدون اطلاع خانواده و وکیل فرد محکوم صورت می گیرد.

بنا به گزارش سازمان عفو بین الملل تنها در ماه ژانویه سال میلادی ٢٠١١ ، بیش از ٨۶ زندانی در زندان‌های ایران اعدام شده‌اند. که البته با در نظر گرفتن بسیاری از اعدامهایی که رسماً اعلام نشده است این رقم بسیار بالاتر می نماید. شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و و شش سازمان‌ مدافع حقوق بشر؛ سازمان عفو بین‌المللی، سازمان دیده‌بان حقوق بشر، کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، فدارسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر ، جامعه دفاع از حقوق بشر ایران و گزارشگران بدون مرز با انتشار بیانیه‌ای مشترک به جامعه جهانی و سازمان ملل متحد، خواهان اقدام برای توقف موج گسترده‌ی اعدام‌ها در ایران شدند.در این بیانیه شدیداً ابراز نگرانی شده از اینکه جمهوری اسلامی با استفاده از روشهای مذبوهانه ، بسیاری اعدام‌های سیاسی را در میان خیل اعدام های محکومین به جرایم عادی پنهان می سازد، و هشدار داده شده است اگر جامعه جهانی در این باره سکوت کند، اعدام‌ها فزونی خواهد یافت. نیز، بنا به گزارش دیده بان حقوق بشر دست کم ١۴٠ نفر از اعدام شدگان سال‌های اخیر محکومیت اعدام خود را در حالی گرفته اند که به هنگام ارتکاب جرم کمتر از ١٨ سال سن داشته اند.

مسلماً اینها همه تنها بخش کوچکی است از آنچه که برملت ما و فرزندانمان میرود و بی شک در مقابل گزارش های مفصلی که شما مرتباً در این راستا دریافت می نمایید بسیار مختصر و ناچیز می نماید.
اینک در ایام بزرگداشت روز جهانی زن که پیام آور دادخواهی برای عدالت و برابری است، زنان و مادران ایران بعنوان یکی از بزرگترین پرچم داران این حرکت دادخواهانه ، از تمامی نهادهای حقوق بشری و شخص جنابعالی بعنوان بالاترین مقام سازمان ملل متحد تقاضای کمک و رسیدگی دارند. آنان همچنان پر صلابت و استوار ایستاده اند تا پاسخ ستمی راکه ناعادلانه بر جگر گوشه هایشان و بهترین فرزندان این سرزمین رفته است بگیرند و در این راه دشوار وجدانهای بیدار جهان را به یاری می طلبند.

مادران پارک لاله و حامیانشان از شما تقاضا دارند با فرستادن هیئت هایی ویژه به ایران وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار داده ضمن دیدار با زندانیان سیاسی و دگر اندیش و خانواده های اعدام و کشته شدگان ، در مورد وضعیت زندانها در ایران تحقیق نمایند. همچنین همصدا با ملت ایران بر این تقاضا اصرار داریم که با استفاده از فشارهای بین المللی حکومت ایران ملزم شود به پاسخگویی در مقابل معاهدات بین المللی خود در به جا آوردن حقوق مدنی و سیاسی شهروندانش .

با احترام
مارس 2011

مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران)
حامیان مادران پارک لاله ایران-اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران -ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران-دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران-فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران-کلن
حامیان مادران پارک لاله ایران-لندن
حامیان مادران پارک لاله-لوس آنجلس /ولی
حامیان مادران پارک لاله-وین
حامیان مادران پارک لاله ایران-هامبورگ

Per la libertà e la giustizia. Contro la repressione e la pena di morte

lunedì 7 marzo 2011

Per la libertà e la giustizia. Contro la repressione e la pena di morte

Da oltre un mese ci arrivano notizie di ribellioni che si moltiplicano e si estendono dalla Tunisia all’Egitto, dall’Algeria allo Yemen, dalla Libia al Bahrein; si tratta di grandi manifestazioni popolari contro regimi dispotici e corrotti; donne e uomini, giovani e anziani/e chiedono pane e libertà, dignità e giustizia, equità sociale e partecipazione democratica.

Come Donne in Nero contro la guerra sentiamo il dramma delle repressioni sanguinose che stanno portando a centinaia le vittime in questi paesi: i poteri violenti stanno conducendo una vera guerra contro le persone inermi.

Anche il popolo iraniano, dopo trent’anni di vita difficile sotto la repressione del governo teocratico islamico, con l’azione pacifica del Movimento Verde, chiede democrazia. La risposta del governo, però, è stata: pallottole, prigione, torture, condanne a morte.

Il recente e terribile incremento delle condanne a morte e la costituzione di tribunali ingiusti, stanno causando, ogni giorno, la morte di innumerevoli prigionieri politici e non. In base ai rapporti che ci sono giunti dall’Iran, dal 1 al 27 gennaio 2011 sono state eseguite 106 pene capitali, cioè una media di 20 esecuzioni a settimana, e molte persone sono ancora in lista.

Da molti mesi un gruppo di coraggiose madri iraniane ha protestato chiedendo l’abolizione della condanna capitale, la liberazione dei prigionieri politici, la punizione dei responsabili dei crimini compiuti negli ultimi trentuno anni. Le madri si riuniscono ogni settimana in Park Laleh, a Teheran. (v. Il loro sito in inglese http://www.madaraneparklale.org/p/about-us.html). Sono le madri in lutto - madri dei martiri degli ultimi 32 anni. Esse non chiudono gli occhi sulla perdita dei loro figli e chiedono che gli esecutori e i mandanti delle esecuzioni di massa, delle esecuzioni individuali, delle torture, delle violenze, degli assalti alle case ai dormitori degli studenti dagli anni 80 ad oggi vengano puniti. Come risposta, il regime le ha prese di mira, fermandone alcune e arrestandone altre, per soffocare le loro richieste di giustizia.

La rete delle Donne in Nero italiane da tempo conosce e sostiene questa lotta. Il 25 febbraio scorso, insieme a Amnesty International, ha partecipato a una conferenza stampa che si è tenuta nella Casa Internazionale delle Donne a Roma, in cui hanno intervenuto anche Luisa Morgantini, Sabri Najafi e Shirin Ebadi, premio Nobel per la pace 2003, donne che da sempre lottano per il rispetto dei diritti umani, malgrado i rischi che questo comporta.

Insieme alle madri di Laleh, chiediamo:
La libertà per tutti i prigionieri politici e di coscienza
La fine delle esecuzioni che solo nel mese Gennaio e l’inizio del mese Febbraio 2011 erano più di 100 persone.
L’abolizione della Pena di Morte.

Sosteniamo le lotte nonviolente delle madri di Park Laleh e della società civile iraniana; ci impegniamo a dare voce a queste donne e a far conoscere la situazione e il loro coraggio, completamente ignorati dai mezzi di comunicazione

اعلام تجمع 17 اسفند (۸ مارس) در تهران

http://www.madaraneparklale.com/2011/03/17.html
صد سال قبل همراه با اعتراض های زنان و نام گرفتن 8 مارس در تاریخ به نام روز زن، هر ساله این مراسم در دنیا برگزار میشود ولی در ایران همواره تحت تدابیر امنیتی و با بگیر و ببند زنان و حامیان همراه بوده است. تنها در چند سال اول انقلاب زنان آزادنه و بدون خشونت های دولتی در ایران توانستند این روز را گرامی بدارند و خواست هایشان را اعلام کنند که هرگز هم به خواستهای آنان نه در مورد مسائل سیاسی کشور نه در مورد حقوق اجتماعیشان توجه نشد.
تاریخ گواه است که زنان در همه دنیا حداقل گردانندگان جامعه کوچکی به نام خانواده بوده اند و توانسته اند از این جامعه کوچک انسانهای بزرگی را تربیت کنند که دنیا را بسازند و دنیا را به شکل متمدن امروزی به نسل های بعدی واگذارند.
زنان که منبع و سرچشمه مهر و عطوفت و لطافت و شادی و سرزندگی در جوامع هستند و معروف به موجوداتی که نه ماه باری را با صبر و حوصله با خود حمل می کنند و بعد از آن از شیره جان خود برای حفظ بار نه ماه خویش دریغ نمی کنند. همه توان و هستی خود را به پای نهال در بطن خود می ریزند و با همه مهر و عطوفتی که دارند وقتی به حقوق شان و جامعه انسانی که در آن زندگی می کنند تجاوز می شود همه آن مهر تبدیل به خشم می شود .
در طول تاریخ ایران نیز زنان بسیاری داشته ایم که با چنگ و دندان و با قلم و هنر خود همیشه حق ستان خود و دیگر زنان جامعه بوده اند.
در طول 80سال گذشته با همه بی حرمتی و ستمی که بر زنان ایران رفته ولی آنها هرگز از پای ننشستند و در میادین علم و هنر و ورزش و سیاست و مبارزه همیشه در صف اول ایستاده اند و تا پیروزی و رسیدن به حقوق اولیه خود و جامعه انسانی خود همچنان تحت هر شرایطی به مبارزه ادامه داده اند. در سالهای انقلاب زنان در همه عرصه ها دوش به دوش مردان دیده شده اند.
زنان مبارزی که برای دزدیده شدن انقلاب دوش به دوش مردان در میدان مبارزه و زندان و چوبه های دار یک لحظه آرمانهای انسانی خود را فراموش نکرده اند و همچنان مقاوم برای رسیدن خواستهای خود ایستاده اند. در این میان باید از زنانی نام برد که در بدترین شرایطی سیاسی کشور و در خفقان آشکار حکومتی بصورت هماهنگ مادران خاوران، کمپین یک ملیون امضاء و جامعه فمنیستی زنان و مادران صلح رابه وجود آورده اند. بعد از انتخابات و با کشتارهای وسیع خیابانی و دستگیرهای مفرط و اعترافهای رسانه ای دروغین، مادرانی در پارک لاله بصورت خودجوش با داشتن یک هدف مشخص در کنار هم جمع شده و خواسته هایشان را به آرامی و با در دست داشتن عکس عزیزانشان و با روشن کردن شمع و بازگو کردن شعارهای مسالمت آمیز و خواندن سرود ای ایران و یار دبستانی بار دیگربه گوش جهانیان رساندند. در پاسخ این فریاد عدالتخواهی ، جز توهین، دستگیری، زندان، بی حرمتی، کشتار در خیابان هیچ کرامتی از سوی مسئولان کشور که بطور مداوم از حرمت و شان و مقام زن می گوید ندیدند.
در طول یکسال و نیم اخیر با کشته شدن نداها، ترانه، و اعدام زهرا بهرامی جواب عدالتخواهی و آزادیخواهی و احقاق حقوق داده شد.در همین زمان با دستگیری بیش از هزاران تن از زنان کشور، زیر بازجویی های سخت و طاقت فرسا و توهین آمیز در روزهای بزرگداشت زنان از آنها قدردانی شد.
در این راستا زنانی که بعنوان مادران داغدار 32سال اخیر در پارک لاله بصورت خودجوش گردهم می آمدند تا مرهمی بر دل سوخته مادران، همسران، دختران، خواهران عزیز از دست رفته باشند بارها مورد حمله و توهین و ضرب و شتم دولتی قرار گرفتند. دوبار دستگیری گسترده داشتند. در تاریخ های 14آذر 88 و 17 دی 88 که با فرستادن زنان فهیم تهرانی به کمیته وزرا و گرفتن تعهد و وثیقه آزاد شدند.
از تاریخ 18بهمن 88 دستگیری حامیان مادران پارک لاله بصورت شبانه و یورش به منازل برای ایجاد ترس و ارعاب شروع شد.
حامیان خانم ها ام البنین ابراهیمی و ژیلا مکوندی، لیلا سیف الهی، الهام احسنی در اولین بازداشت گروهی دستگیر و به بند 209 اوین فرستاده شده و به مدت 35تا 40 روز در بازداشت بودند و تحت بازجویی شدید و شکنجه های روحی و روانی.
در تاریخ 17مهر 89 خانم ها اکرم نقابی مادر سعید زینالی که از سال 78 مفقود گشته و ژیلا طرمسی مادر حسام طرمسی که بعد از انتخابات دستگیر و به مدت 9 ماه در زندان بوده دستگیر و به مدت 75روز در زندان و تحت آزار و اذیت و شکنجه های روحی و سلول انفرادی بوده اند و با سپردن وثیقه های سنگین آزاد شدند.
در تاریخ 14آذر خانم حکیمه شکری که برای تولد امیر ارشد تاجمیرزاده به بهشت زهرا رفته بود همراه با خانم ندا مستقیمی و پدر جان باخته رمضانی و به همراه تعداد زیادی از مادران که مادر سهراب اعرابی هم در میان بازداشتی ها بوده بازداشت و خانم ندا مستقیمی بعد از یک ماه و خانم حکیمه شکری بعد از 4ماه که دو ماه آن را در انفرادی بسر برده با سپردن سنگین ترین وثیقه و طولانی ترین بازداشت، قهرمان حامیان مادران لاله شناخته شده که دیگر حامیان برای رفتن به بهشت زهرا هم باید محاکمه شوند.
این مختصری از شرح حال مادرانی ست که بصورت خودجوش برای کم کردن درد و آلام مادران داغدیده همت گماشته اند و حاکمیت بدین صورت از آنها تقدیر و قدرانی کرده و آن ها را مجاهد، سلطنت طلب، کمونیست، زنان خیابانی، فاحشه های سیاسی و القاب دیگری که بیشتر به شان و منزلت خودشان میاید نه زن آزادیخواه ایران خطاب کرده است.
از همین روی باز زنان و مادران و حامیانشان از حرکتهای اعتراضی خود دست نکشیده و خواستار آزادی کلیه زندانیها و موکدا زنان آزادیخواه و همه زنانی هستند که در زندانها بسر می برند چرا که حاکمیت غلط و نادرست باعث ایجاد زندان می شود و در این راستا زنانی که بدهی مالی سنگین دارند نیز کم نیستند.
زنانی که مجبور به گرداندن چرخ زندگی سخت خود بوده اند و تحت فشار مالی پایشان به زندان باز شده است.چرا که جرم ساز و مجازات کننده یکی هستند.

از همین روی ما مادران داغدار و حامیان آنها در روز 8مارس برابر با 17اسفند همراه و همدوش با همه زنان جامعه خود اعتراضات آرام و مدنی خود را برگزار خواهیم کرد و این روز را همراه با دیگر زنان جهان گرامی خواهیم داشت.

در انتها ما حامیان مادران پارک لاله در داخل کشور باز هم می گوییم : نه حزبیم، نه دسته ایم، نه گروهیم، نه تشکیلات بلکه ما مادران و زنان خودجوشی هستیم که بعد از وقایع انتخابات در کنار دیگران خانواده های داغدارمرهمی بر دل داغدارشان می باشیم.
باشد که راهمان پر رهرو باد

لحظه دیدارمان در 17اسفند
ساعت 4 بعد از ظهر
خیابان فاطمی، چهارراه امیرآباد
این مکان نزدیک به پارک لاله است که مادران در سال 88 حدود 7ماه برای رسیدن به خواسته هایشان دور هم جمع می شدند
حامیان مادران پارک لاله- ایران

The Statement from the Mothers of Laleh Park on the Occasion of the Internation Women’s Day

The Statement from the Mothers of Laleh Park on the Occasion of the Internation Women’s Day
by Laleh Gillani on Sunday, March 6, 2011 at 1:22pm
The International Women’s Day is the Day to Support Mourning Mothers; A Day to Stand by the Brave Women in Prison; A Day to Set Women Free

On March 8th 2011, the International Women’s Day (coinciding with Tuesday the 17th of Esfand) becomes one hundred years old. The struggle of different social classes against dictators is putting the Middle East on display with a different face. Those who had shouted the end of an era for revolutions are humbled today to predict the conclusion of hard, cold winters marring their own faces. Amongst all this, hoping for better days and a world in which they have equal rights, the women of the Middle East wait to celebrate a victory that might materialize for them after all.

When one hundred years ago, millions of German women answering a call from Carla Zetkin poured into the streets for the right to vote, they feared nothing to claim what was theirs. Since then, year after year, as a result of their own efforts, equality and freedom for women elsewhere in the world have been within their reach because women’s emancipation isn’t possible except by their own hands.

In Iran, however, brave and capable women while under severe persecution and repression, fearing nothing, roam the streets alongside the others to protest and demonstrate. Demanding equality, defending human rights and opposing the violation of those rights in Iran, these women are sentenced by kangaroo court during show trials to spend the best years of their lives imprisoned under inhuman conditions.

Women and mothers such as:

Zeinab Jalalian, Bahareh Hedayat, Alieh Eghdam-Doust, Mahdieh Golroo, Atefeh Nabavi, Sahba Rezvani - Manijeh Nasrollahi, Susan Tebyanian, Farah Vazehan, Masoumeh Yavari, Nazila Dashti, Zahra Jabbari, Kefayat Malek Mohammadi, Raihana Haj Ibrahim Dabbagh, Ozra Ghazi Mir-Saeed, Parvin Javadzadeh, Fatemeh Khorramjoo, Hengameh Shahidi, Mahsa Rahmati, Nasrin Sotoudeh, Ronak Safarzadeh, Shabnam Madadzadeh, Nazanin Khosravani, Zoleikha Mousavi and hundreds of thousands of women prisoners who have lost their freedom because of the same discriminating laws that have also taken away their rights, women who are somehow the victims of current circumstances and are paying the prize for the ideological and practical shortcomings and inabilities of the regime.

The International Women’s Day becomes one hundred years old, but in our land, mothers are grieving every day while the regime with utter cruelty, increasingly persecutes them twofold to make them both suffer and at the same time endure separation from their loved ones.

Mothers whose children were slaughtered during 1980’s, Mothers of Khavaran, mothers of Neda and Sohrab, mothers of different uprisings during the last thirty two years of dictatorship, mothers of Kurds and all other ethnic and tribal groups oppressed, and even recently, mothers of Sane Jaleh, Amir Hussein Tehranchi, Mohammad Mokhtari and Hamed Noor Mohammadi.

Yes, every day, the children of this land put their lives on the line, and their blood paints the pavement of our streets while the regime, adding to the number of old mass graves and previously buried unknown victims, refuses to deliver the bodies of the fallen to their families and prevents them from holding memorial services.

We, the mothers and grandmothers who poured into the streets of Iran in 1979 and sacrificed ourselves and our children to attain freedom, justice, and equality but gained nothing except injustice, oppression, corruption and devastation, are once again ready to take to the streets with canes, walkers, and wheelchairs to protect human dignity and reclaim our human rights and those of our children.

To date, in this region called the Middle East, women’s share has been nothing but oppression and inequality, and our pain has continuously been compounded. With the victory of every uprising anywhere in the region, fear of overlooking our wishes by the new rulers has consumed the vast population of women.

On the brink of the hundredth anniversary celebrating the International Women’s Day on March 8th 2011, the Mothers of Park Laleh and their supporters ask all progressive movements in Iran and the Middle East to unite, and we declare our determination and unwavering commitment to our demands. We will stand and endure as before in addition to insisting on our motherly wishes to attain peace and harmony in the world for ourselves and our children. We declare our solidarity and unity with our imprisoned children.

Loud and clear, we raise our voices with you to say:

We demand equality of men and women in all aspects of economic, social and legal matters;
We wish to abolish capital punishment, execution, stoning and torture;
We demand the release of all political prisons and prisoners of conscience regardless of their gender;
We request fair and open trials for the perpetrators of crimes and massacres committed during the last thirty two years.

Signed by:

Mourning Mothers of Iran (The Mothers of Laleh Park)
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Oslo
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Italy
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Dortmund
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Frankfurt
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Colon
Supporters of The Mothers of Laleh Park - London
Supporters of The Mothers of Laleh Park - San Fernando Valley
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Vienna
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Hamburg

------------------------
The original Farsi statement can be found at: http://www.madaraneparklale.com/2011/03/8.html

روز جهانی زن، روز همبستگی با مادران داغدار ، روز همبستگی با زنان شجاع در زندان ، روز رهایی زن است

روز جهانی زن، روز همبستگی با مادران داغدار ، روز همبستگی با زنان شجاع در زندان ، روز رهایی زن است

هشتم مارس ،روز جهانی زن, امسال(سه شنبه ۱۷ اسفند) یکصد ساله می شود. مبارزات قشرهای متفاوت مردم بر علیه دیکتاتوری دارد ساخت و چهره دیگری از خاورمیانه را به نمایش می گذارد و آنان که عصر پایان انقلاب ها را فریاد می زدند، امروز چه سرشکسته زمستان را رفته و سیاهیش را بر روی چون ذغال خویش می بینند. زنان خاورمیانه نیز در این میان به امید روزهای بهتر و جهانی برابر به شادی پیروزی نشسته اند، مگر برایشان متحقق گردد!

این در حالی ست که یکصد سال پیش، میلیون ها زن در آلمان به دعوت کلارا زتکین، برای احقاق حق رای، به خیابان ها ریختند و برای به دست آوردن حقوق خود، از هیچ چیز نهراسیدند. سال های سال است که در جاهای دیگر جهان، زنان خود به دست خود آزادی شان را و برابری شان را فرا چنگ آورده اند. چرا که رهایی زنان جز به دست خودشان میسر نیست.

در ایران اما زنان شجاع و توانمند در حالی که زیر سرکوب شدید و فضای خفقان اند و از هیچ چیز نمی هراسند، خیابان ها را به همراه دیگر مردم در می نوردند، اعتراض می کنند و مبارزه می کنند و در دفاع از حقوق بشر و مخالفت با نقض گسترده آن در ایران و برای برابری شان، در گوشه های زندان ها، در بدترین شرایط غیر انسانی، با حکم های صادر شده از طرف دادگاه های نمایشی و فرمایشی ، بهترین سال های زندگی خود را سپری می کنند.

زنان و مادرانی چون:
زینب جلالیان - بهاره هدايت- عالیه اقدام دوست- مهديه گلرو- عاطفه نبوی-صهبا رضوانی- منيژه نصراللهی- سوسن تبيانيان - فرح واضحان- معصومه ياوری- نازيلا دشتی-زهرا جباری- کفايت ملک محمدی- ريحانه حاج ابراهيم دباغ-عذرالسادات قاضی ميرسعيد- پروين جواد زاده- فاطمه خرم جو- هنگامه شهيدی- مهسا رحمتی-نسرین ستوده –روناک صفارزاده-شبنم مددزاده، نازنین خسروانی- زلیخا موسوی و صدها و هزاران زندانی زنی که تنها به دلیل قوانین تبعیض آمیز، آزادی شان و حقوق شان پایمال شده و به نحوی قربانی فضای موجود شده اند و تاوان ناتوانی و ضعف قانونی، عملی و اندیشگانی حکومت را پرداخته اند.

روز جهانی زن یکصد ساله می شود، اما در سر زمین ما، مادران هر روز داغدار می شوند و حکومت با بی رحمی تمام بر این زنان ستم را دو چندان می کند که غم زمانه خورند یا فراق یار کشند؟

مادرانی چون مادران تمام جانباختگان در دهه شصت ،مادران خاوران، مادرانی چون مادران ندا و سهراب، مادران کشته شدگان قیام های متفاوت سی و دوسال اخیر بر علیه دیکتاتوری، مادران کرد و ملیت های متفاوت تحت ستم و حتا به تازگی مادران" صانع ژاله"، "امیر حسین تهرانچی"، "محمد مختاری" و "حامد نورمحمدی". آری در این سرزمین هر روز فرزندی جان به کف گرفته و خونش خیابان را رنگین می سازد اما حکومت بر گورهای دسته جمعی و دفن شدگان بی نشان قدیم ، مزارهای خالی و اجساد تحویل نشده به خانواده ها را اضافه می گرداند.

تا امروز در این پهنه که خاورمیانه اش نامیده اند جز ستم و نابرابری بر زنان نرفته است و دردشان همیشه مضاعف بوده است. با پیروزی هر قیامی در هرجای منطقه، ترس فراموشی خواسته هایشان از سوی حاکمین جدید و یا مدعیان حاکمیت سراسر وجودشان را فراگرفته و این نیمی از جمعیت را می هراساند.

امروز در آستانه یکصدمین سالروز جهانی زن، هشتم مارس، ما مادران پارک لاله و حامیان ، از تمام جنبش های مترقی ایران و خاورمیانه می خواهیم، دست در دست هم نهند و اعلام می کنیم که از مطالبات مان به عنوان بخشی از زنان جامعه، حتا یک قدم هم عقب نخواهیم نشست و در این راه هم چنان که پیش از این ، از این به بعد هم خواهیم ایستاد و علاوه بر آن بر خواسته های مادرانه مان برای داشتن جهانی آرام و بهتر برای خود و فرزندانمان پای فشرده و با تمام فرزندان زندانی مان همبستگی و همراهی مان را اعلام می کنیم.

همراه با شما یکصدا فریا می زنیم :
مطالبات زنان و برابری زنان و مردان در همه اشکال اقتصادی، اجتماعی و حقوقی را خواستاریم
لغو کلی حکم اعدام و سنگسار و شکنجه و حذف آن ها از قوانین مجازات را می خواهیم.
خواستار آزادی بی قید شرط تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی اعم از زن و مرد هستیم
خواهان محاکمه، دادرسی عادلانه در فضای آزاد و مجازات عاملین و آمران کشتارهای سی و دو سال اخیر در دادگاه های مردمی هستیم.


مادران عزادار ایران ( مادران پارک لاله )
حامیان مادران پارک لاله ایران-اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران -ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران-دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران-فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران-کلن
حامیان مادران پارک لاله ایران-لندن
حامیان مادران پارک لاله-لوس آنجلس - ولی
حامیان مادران پارک لاله-وین
حامیان مادران پارک لاله ایران-هامبورگ

Le madri del Parco Laleh

In un paese come la Repubblica Islamica dell'Iran, che discrimina per legge le donne, il grido di dolore delle Madri del Parco Laleh vale 2 volte: vale perché sono madri, e vale perché sono donne. Come madri, vale perché piangono i loro figli e chiedono giustizia in loro nome. Come donne, vale perché è un segno che il loro coraggio va al di là della discriminazione di genere.

Le Madri del Parco Laleh vogliono avere in Iran la stessa funzione e la stessa importanza che in Argentina hanno avuto le Madri di Plaza de Mayo: vogliono essere un punto di riferimento per tutti coloro che credono nei diritti umani e nella giustizia. Vogliono dire a tutte le persone di buona volontà che ci sono nel mondo: aiutateci! Le Madri hanno qualcosa che nessun altro ha: non c'è niente di altrettanto ostinato, forte e inestinguibile come il dolore di una Madre. E al tempo stesso non c'è niente di altrettanto semplice, puro, incontaminato dalla politica. Le Madri non fanno politica, le Madri chiedono verità e giustizia. Non solo per il passato, ma anche per il futuro. Chiedono che mai più altre Madri debbano sopportare lo stesso dolore. Chiedono che l'Iran possa avere un avvenire in cui nessuna madre debba piangere un figlio impiccato, torturato, arrestato arbitrariamente, processato in modo sommario. Le Madri del Parco di Laleh sono idealmente le mamme di tutti gli iraniani; di tutti i prigionieri politici e di coscienza detenuti nelle prigioni del regime; di tutti i condannati a morte in attesa di esecuzione; di tutti i prigionieri che subiscono torture feroci e processi ingiusti. Le Madri del Parco Laleh non piangono e non chiedono giustizia solo per i propri figli, ma anche per tutti gli altri, soprattutto per quelli che sono stati dimenticati, e per quelli che non hanno una madre che possa difenderli: le Madri del Parco di Laleh sono come madri "adottive" di tutti gli iraniani perseguitati, torturati, assassinati dal regime.

Il regime ha impedito alle Madri persino di incontrarsi silenziosamente, ogni sabato, nel Parco Laleh. Il regime ha capito così bene il potenziale, la forza di questo gruppo di Madri, che le ha picchiate, le ha minacciate, le ha ripetutamente arrestate. Eppure non avevano fatto nulla, se non radunarsi in silenzio per piangere i propri figli e per chiedere giustizia e verità sulla loro sorte. Questo è l'attuale regime della Repubblica Islamica dell'Iran: un regime che ha paura di Madri che piangono.

Le Madri del Parco Laleh sono donne iraniane. Come tali, la loro attività si colloca accanto a quella di tutte le altre donne iraniane che, in questo momento del Paese, lottano per la libertà, la dignità e i diritti umani. Ed è importante sottolineare che queste donne non lottano semplicemente in quanto donne che chiedono parità con gli uomini, ma come cittadine che chiedono libertà e diritti umani per tutti. Le donne iraniane stanno pagando un prezzo altissimo e lottano accanto agli uomini. Basti pensare a avvocati per i diritti umani come Nasrin Sotoudeh, ad attiviste del movimento studentesco come Mahdieh Golrou e Bahareh Hedayat, a giornaliste come Nazanin Khosravani. Per non parlare di quelle che sono state arrestate insieme ai mariti, come Jila Baniyaghoub o Mahsa Amrabadi (che adesso sono libere) perché ne condividevano l'impegno professionale e politico. La presenza femminile nel movimento per la libertà, i diritti e la democrazia in Iran è un dato sottovalutato e va invece raccontato e pubblicizzato all'estero.

کنفرانس مطبوعاتی حامیان مادران پارک لاله در رم/ایتالیا و گرد همایی در میدان ناوانا/رم

۲۰۱۱

کنفرانس مطبوعاتی حامیان مادران پارک لاله در رم/ایتالیا و گرد همایی در میدان ناوانا/رم25.02.2011

در شروع برنامه گزارشی از تاریخچه شکل گیری گروه مادران پارک لاله و همینطور حامیان آنها در خارج از کشور و گزارشی از اذیت و آزار و دستگیری مادران و فرزندان کشورمان در ایران به خبر نگاران داده شد.


سخنرانی خانم لوئیزا مورگانتینی ، معاون سابق رئیس پارلمان اروپا از ایتالیا در حمایت از مادران پارک لاله. ایشان قول حمایتهای بیشتر خود را در آینده هم دادند.

زنان سیاه پوش ایتالیا در کنار حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت و ایتالیا

متنی در مورد زنان و مادران ایرانی به زبان ایتالیایی خوانده شد

مصاحبه از طریق ویدئو با خانم شیرین عبادی

حامیان مادران پارک لاله/ ایتالیا و فرانکفورت

خبرنگاران تلویزیون و روزنامه های رم و دیگر کشورها که از طریق سندیکای روزنامه نگاران از این کنفرانس مطبوعاتی با خبر شده بودند.

خانم عباد ی از وضعیت زندانیان سیاسی در زندانها میگوید و همینطور از اعدامهای گسترده در ایران و از مردم ایتالیا تقاضا کرد که از دولت ایتالیا بخواهند که ناقضین حقوق بشر را در ایران محکوم و ورود این افراد رابه کشور خود ممنوع و داراییهای این افراد را مسدود کنند

در حال صحبت کردن با یکی از مادران پارک لاله در ایران. این مادر میگفت: "ما روی حرفمون پایدار هستیم و تا زمانیکه به سه خواسته خود نرسیدیم ایستاده ایم. دولت سعی میکند بعد از دستگیری ما، ما را به گروه و دسته و حزبی وابسته بداند. ما تاکید میکنیم که ما علیه خشونت هستیم و وابسته به هیچ گروه ،حزب و دسته ای نیستیم. ما یک گروه خود جوش هستیم و هر کجا که صدای اعتراض بلند باشد و بچه های ما آنجا باشند ما هم هستیم. ما هنوز نگران حکیمه شکری هستیم که قرار بود به قید وثیقه آزاد شود ولی تا بحال آزاد نشده.ایشان ضمن خوشحالی از بر پایی این کنفرانس مطبوعاتی از همه آنهایی که سعی میکنند صدای مادران و مردم ایران را به گوش جهانیان برسانند تشکر کرد.

سه خواسته مادران پارک لاله به زبان ایتالیایی

تجمع در میدان ناوانا در رم از ساعت 16 تا 18 بعد از ظهر

همبستگی پسران مصری و عربستان سعودی با مردم ایران. این جوانان عرب دقایق زیادی در کنار ما ایستادند و عکسهای فراوان با ما گرفتند و همینطور سرودی به زبان عربی در باره آزادی برای ایرانیان خواندند. ما خیلی تحت تاثیر قرار گرفتیم و خوشحال شدیم.

مردم در حال خواندن سه خواسته مادران به زبان ایتالیایی هستند

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=zNWMk9Phaeo&gl=IT
گزارش رادیویی همراه تصویر از کنفرانس مطبوعاتی و گردهمایی در رم در روز 25 فوریه

کنفرانس مطبوعاتی حامیان مادران پارک لاله در رم/ایتالیا 25.02.2011

روز جمعه ۲۵ فوریه، بدعوت زنان سیاه پوش ایتالیا، کنفرانس مطبوعاتی در رم در خانه بین المللی زنان برکزار شد
شرکت کنندگان در این کنفرانس مطبوعاتی شیرین عبادی حقوق دان و برنده جایزه نوبل ۲۰۰۳. لوییزا مورگانتینی معاون سابق رییس پارلمان اروپا ،ماریا پیا پومپیلی نماینده زنان سی...اه پوش ایتالیاوسه تن از حامیان مادران از کشورهای ایتالیا و المان( فرانکفورت)بودند

دکتر ریکاردو نوری سخنگوی سازمان عفو بین الملل در ایتالیا و تعدادی از نمایندگان رسانه های گروهی و انجمن های زنان در این کنفرانس مطبوعاتی شرکت داشتند
هدف اصلی از برگزاری این کنفرانس مطبوعاتی ایجاد رابطه نزدیکتر بین زنان سیاه پوش و حامیان مادران پارک لاله و تاکید بر مخالفت با مجازات اعدام و موج گسترده و روز افزون دستگیری و خشونت در ایران بود. در همین رابطه خانم لوییزا مورگانتینی که خود از بنین گزاران گروه زنان سیاه پوش ایتالیا می باشد، شجاعت و مقاومت مادران پارک لاله را ستود و حمایت زنان سیاه پوش را از مادران پارک لاله اعلام کرد، لوییزا در ادامه سخنانش کفت که مادران پارک لاله تنها مادران فرزندان خود نیستند بلکه مادران تمام جوانان ایرانی و بخصوص کشته شدگان و زندانیان گمنام و مادر از دست داده می باشند وی از تجربیات خویش در رابطه با زنان فلسطینی ، الجزیره ای و بوسنیایی، افریقای جنوبی، اففانی و ترک صحبت نمود و به اتحاد میان این گروه ها تاکید نمود و اشتیاق خود را به ادامه این برنامه ها نشان داد
خانم شیرین عبادی هم در ویدیو کنفرانس ضمن تشکرار برگزار کنند گان کنفرانس از مردم تقاضا کرد که از دولت ایتالیا بخواهند که ناقضین حقوق بشر را در ایران محکوم و ورود این افراد رابه کشور خود ممنوع و داراییهای این افراد را مسدود کنند
وی همچنین افزود که دموکراسی در ایران به همت زنان بر قرار خواهد شد
سپس طی تماس تلفنی با یکی از مادران در ایران، وی ضمن تشکر از برگزاری کنفرانس مطبوعاتی، از ادامه استفامت و پافشازی بر سه خواسته اصلیشان تاکید نمود وی همچنین افزود که گروه مادران به هیچ گروه سیاسی و عقیدتی وابستگی نداشته و ندارد و یک گروه خود جو ش هستندو تا زمان دستیابی به خواسته های خود این مبارزه را ادامه خواهند داد
حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور که در این کنفرانس شرکت کرده بودند، در باره نحوه شکل گیری گردهمایی مادران در ایران و همچنین حامیان آنان در خارج از کشور سخنانی ایراد کردند، آنان به آزاز و اذیت مکرر مادران اشاره نموده و یه ذکر سه خواسته مادران که شامل موارد زیر می باشد تاکید کردندو تقاضای حمایت و همبستگی ار افکار عمومی نمودند.
سه خواسته مادران عبارتند از
لغو حکم اعدام
آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی
شناسایی و محاکمه آمران و عاملان جنایات ۳۲ اخیر در ایران

بعد از ظهر همین روز در میدان معروف ناوانا در رم گرد همایی آرام از طرف حامیان مادران پارک لاله برگزار شد. با در دست گرفتن عکسهایی از زندانیان سیاسی و عقیدتی و همچنان عکسهایی از قربانیان اخیر و اعدام شدگان توجه بسیاری از رهگذارن را به مسائل ایران جلب کرد و سوالات بسیاری در مورد وقایع در ایران مطرح میشد که ما در جوابها در مورد فجایعی که در ایران اتفاق افتاده و ظلمی که بر مادران میرود صحبت کردیم و اطلاع رسانی کردیم. در همین گردهمایی یک گزارش رادیویی تهیه شد.
به امید اینکه با این برنامه توانسته باشیم قدم کوچکی در رساندن صدای مادران به گوش جهانیان برداشته باشیم.

حامیان مادران پارک لاله /فرانکفورت و ایتالیا

جمعه, فوریهٔ ۱۸,