Report on the meeting of The SupportThe Mothers of Laleh Park in Germany with the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr Shahid

Report on the meeting of The Supporters of The Mothers of Laleh Park in Germany with the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr. Ahmad Shaheed
In frankfurt, Germany, a group of The Supporters of The Mothers of Laleh Park Abroad met with Mr. Shaheed on Sunday December 4, 2011 (Azar 13, 1390).
This group of mothers who reside in Germany, presented Mr. Shaheed with 130 pages of documents and letters by the mothers of those executed during the last thirty three years, political-consciences prisoners and those injured during the protests after the 2009 election.
Mr. Shaheed, carefully and with a positive attitude, paid attention to the details and spoke with representatives. The group, answered questions, while stressing the confidentiality of the letters. The mothers each explained the instances of human rights abuses in Iran.

They presented evidences of terrible prison conditions, the number of injured and disappeared, unlawful conditions of temporary jails, general prisoner population's lack of legal representation, intimidations against The Supporters of The Mothers of Laleh Park, unlawful arrests, heavy and unjust sentencings, disregard for the rights of the accused and prisoners, harassing and imprisoning the mothers and family members to stop them from holding memorials in private homes and cemeteries, including Behesht Zahra and Khavaran cemeteries, harassing and imprisoning the mothers and family members to stop them from seeking justice, harassing and imprisoning the mothers and family members of the disappeared to force the to silence, intimidating and harassing those injured during the recent events, execution of political activists, mass executions in the decade of 1980, specially in 1989 and burying them in mass graves, execution of victims under 18, frequent calling and imprisoning of women, workers, students, ethnic, religious and sexual minorities in cities all over the country and the continuous harassment and intimidation of the families of the victims of the 80's.
The supporters of The Mothers of Laleh Park also demanded the special rapporteur to conduct a direct meeting and dialogue in Turkey and or Iraqi Kurdistan, with the victims of the human rights abuse in Iran. At the end, a short film screened about the efforts of Behkish's mothers, who has lost 5 children and a son in law to the executions of the 80's. In this film, she addresses the UN and asks why it does not hear her voice and take any action. Mr. Shaheed, as everyone else present, was extremely impressed by the demanding cry of this 90 year old tireless mother and requested a copy of the film and asked for future communications.

Supporters of The Mothers of Laleh Park, Germany
Representing The Supporters of The Mothers of Laleh Park Abroad

گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران

گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران


تعدادی از حامیان مادران پارک لاله به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور، یکشنبه 4 دسامبر 2011 (13 آذر 1390) در شهر فرانکفورت آلمان با احمد شهید دیدار و گفتگو کردند.

این مادران ساکن آلمان، اسناد و مدارک و دادنامه های خانواده های جان باختگان سی و سه سال گذشته، زندانیان سیاسی - عقیدتی و مجروحان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 را تحویل آقای شهید دادند که مشتمل بر 130 صفحه بود.

آقای احمد شهید با رویی گشاده و حوصله ی بسیار، به مطالب توجه کردند و به گفتگو با حامیان مادران پارک لاله پرداختند. آنان نیز با توجه به اسناد و مدارک معتبر که از خانواده های آسیب دیده گان در دست داشتند ، با تاکید بر محرمانه بودن نامه ها به سوالات پاسخ دادند.

مادران بنا بر رسالت خود، هر کدام به شرح بخشی از نقض حقوق بشر در ایران پرداختند. از وضعیت اسف بار زندانیان و جان باختگان و مجروحان و مفقودان، از وضعیت غیرقانونی بازداشتگاه های موقت و زندان ها، از زندانیان عادی که سخنگویی ندارند، از فشارهای وارده بر حامیان مادران عزادار، از بازداشت های غیرقانونی و خودسرانه، از احکام سنگین صادر شده، از عدم اجرای قوانین حق متهم و حق زندانی، از تهدید و زندانی کردن مادران و خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم یادبود در منازل شخصی و در گورستان ها از جمله بهشت زهرا، خاوران و غیرو، از تهدید و زندان مادران و خانواده ها برای جلوگیری از ادامه دادخواهی، از تهدید و زندانی کردن خانواده های مفقود شده برای وادار کردن شان به سکوت، از تهدید و آزار و اذیت مجروحان حوادث اخیر، از اعدام فعالان سیاسی در دهه ی 60 و اعدام های گروهی زندانیان سیاسی بخصوص در سال 67 و دفن در گورهای دسته جمعی، از اعدام زندانیان عادی و اعدام کودکان زیر 18 سال، از احضارها و زندانی کردن های پی در پی زنان، کارگران و دانشجویان و ملیت ها و قومیت های مختلف و اقلیت ها و فرقه های مختلف مذهبی، اقلیت های جنسی در بسیاری از شهرهای ایران و همچنین از ادامه ی آزار و اذیت خانواده های جان باختگان دهه 60 به صورتی مستند با ارائه ی اسناد و مدارک مختلف سخن گفتند.

همچنین حامیان مادران پارک لاله در این دیدار خواهان حضور گزارشگر ویژه در ترکیه و کردستان عراق برای ملاقات با قربانیان نقض حقوق بشر ایرانی و گفتگوی مستقیم و رو در رو با آنان شدند.

در پایان فیلمی کوتاه از صدای دادخواهی مادر بهکیش که 5 تن از فرزندان و دامادش را در دهه ی شصت کشته شده اند ، پخش شد. این مادر زخم خورده ، سازمان ملل را خطاب قرار داده بود که چرا صدایش را نمی شنوند و هیچ نمی گویند.

همه حاضرین از جمله آقای شهید به شدت تحت تاثیر صدای اعتراض این مادر 90 ساله ولی استوار قرار گرفتند و درخواست تحویل فیلم سخنان مادر بهکیش و ادامه ی ارتباط متقابل شدند.

حامیان مادران پارک لاله آلمان
به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post.html

there is still a long way for our voices to be heard

there is still a long way for our voices to be heard

Open letter
From: Mothers of Laleh Park in Iran and their supporters abroad
To : the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr. Ahmad Shaheed;
Regarding to the first report of Human Rights situation in Iran


Dear Sir;
Although we, The Mothers of Laleh Park, Iran (1) and our supporters abroad, thank you for your first report and are glad that once more, the highest international human rights organization is informing the public opinion about the widespread human right abuses by the Islamic Republic, we are sorry that the report has ignored the killing, arrest and imprisonment of numerous freedom lovers by the regime and has failed to reflect the voice of the victims and their helpless mothers and families. These killings and tortures have certainly been the most major and obvious indications of human rights abuse in Iran. It is so sad to see that there is still a long way for our voices to be heard.

Dear Ahmad Shaheed,
After your appointment as the special rapporteur on human rights situation in Iran, a ray of hope filled the hearts of the Iranian mothers. The mothers and families of political and conciseness prisoners and all those killed, executed, kidnapped, injured and tortured during the Islamic Republic, from individual and mass executions of the 80's to the victims of the July 26th, the chain killings and the victims of the mass protests of 2009, were all hoping that at last, after long delay, their voices will finally be heard by the world. They sent you several reports, hoping that you investigate the killings and save the lives of their children. It is painful that there is no mention of any of these in your first report. Of course, we are aware that your report covers only a short and specific period of the Islamic Republic which needs a detailed study and has inflicted a lot of suffering on its own, but how can one stay silent and be doubtful when there is a mountain of evidence for the crimes and injustices committed. Mr. Shaheed,

We ask you to hear the demanding voices of the mothers of Neda Agha Soltan, Sohrab Araabi, Ashkan Sohrabi, Masoud Hashem Zadeh, Mostafa Karim Beigi, Kianoush Asa, the wife of Ali Hsan Pour and the father of Javadi Far and tens and hundreds of other martyrs of the Green movement. How can you be silent about Mrs. Fahimi, mother of Sohrab Araabi, killed during the protests of 2009, who for the last two years, has been urging the international human rights organizations to urge the legal system of the country to investigate how the blood of her son was spilled. There is no mention of this in your report(2).
We ask you to hear the demanding voice of Akram Neghabi(3), the mother of Saied Zinali. In the summer of 1999, her college student son was arrested at home, before family's eyes, and not only they have not receive any news whether he is still alive or dead for the last twelve years, but Mrs. Neghabi and her daughter were jailed for several months. They were released with bail and guarantees and have been subjected to terror and intimidation on a daily basis.

We ask you not ignore the demanding voice of the Mothers of Khavaran. The mothers who have lost their children in the 80's, as a result of individual or mass executions inside and outside the prisons. How can you ignore the mass killing of political prisoners in 1988? All these prisoners have already been sentenced and some even had finished their time, but after the end of Iran-Iraq war, they were sentenced to die in court sessions that took only a couple of minutes long and were limited to asking the prisoners only a few ideological questions and were killed in the most savage way and were buried en masse in ditches in Khavaran cemetery. The mothers of Khavaran and other family members not only have not received any explanation as to why and how their children were killed, but have been subjected to great harassments. Behkish's mother, one of thousand symbols of resistance, has lost five children and son in laws in the 80's, because of their political activities. On top of that, her daughter, Mansoureh Behkish(4), has now been barred from leaving the country, forced out of her work and been arrested several times in Khavaran cemetery and or in the street and after her last arrest, spent one month behind bars and was released without any charges.

We ask you to hear the demanding voices of the mothers and women who came out to the streets and Laleh Park to show support for the mothers and families of those killed. The women that some are not even mothers themselves, but are ready to go to jail in order for the voice of the mothers to be heard. At this time, two of these freedom loving women, Leila Seif Alahi(5) and Jila Karam Zadeh Makondi(6), after months of terror and intimidation while waiting in jail, have been sentenced to four years by a preliminary court.


Dear Mr. Ahmad Shaheed,
Please accept that the scale of human rights abuses in the Islamic Republic of Iran is much more wide spread than what you have pointed out in your first brief report. Ethnic minorities are under immense pressure; a lot of the workers, teachers and students who are in prison, are there only because they defended their professional rights; so many unknown women and men are in prisons only because they think differently; a lot are sent to their executions because of their sexual orientation and a lot of those who are waiting to be executed under the most endurable human conditions, are longing for their voice to be heard also.
It was fully expected that the Islamic Republic uses all its tricks more than before to prevent your team from coming to Iran and investigating its obvious crimes from up close. That is exactly why, While we thank you for your efforts to discover the truth about human rights conditions in Iran, we urge you, even if you have to make a trip and speak directly with the leaders of the country, not to ignore the individual and mass executions during the Islamic republic and make it a priority to investigate the claims of the families of the victims. We, the mothers and families, who ourselves have been the victims of numerous crimes, want the prosecution of those responsible for these killings and crimes in the international court. The people of Iran also expect The United Nations, this highest international human rights organization, to uphold its commitments and openly and without any compromise, reveal all instances of human rights abuse in Iran and make it an agenda to press Iran from above. That is why your team's full and documented report would be highly significant.

Along these lines, The Mothers of Laleh Park, have been trying for the past two years to protest the human rights abuses in Iran and make the world hear the voice of the mourning and suffering mothers. During this time, a lot of them have been arrested for several times, spent months in solitary cells in Evin prison and other temporary jails and been release only with bails and guarantees and are still waiting for their court hearing. A lot of them have been interrogated and intimidated and some had no other choice but to leave the country. The Mothers of Laleh Park have always insisted on their demands and to prove their commitment, they gathered one more time in Laleh Park, bravely and fearlessly, on Saturday, October 22nd. This was also to protest against Mr. Shaheed's incomplete report. In this act of protest, they put forward on question: Where are the rights of those killed and their mothers in Mr. Shaheed's report? The mothers expect the next report shed light on obvious instances of human rights abuses and declare their readiness to reveal the truth about these instances.

Enclosed are mothers detailed and specific claims and we urge you as a sign of respect for the mothers, to hear the voice of the people of Iran and respond to it.

Enclosed are some of the letters written by the victims’ mothers and other family members. There will be additional letters send to you soon. We urge you, as a sign of respect for the mothers, to reflect the voice of the Iranian people to the rest of the world. As long as the plea for justice is not adequately addressed, the files of these crimes shall remain open and will not be subject to the passage of time.

We appreciate your enthusiasm and efforts to meet with families of the victims, as you mentioned in your interviews. Supporters of Mothers at Laleh park request you to meet with our representatives so that we can directly communicate about the situation of these families in Iran.

We also need to remind you that many of these families have requested their letters and identities to be kept secrets due to the life threatening situation in Iran.

The Mothers of Laleh Park, Iran and their supporters abroad

-----------------------------------------------------------------------------------

1- The “Mothers of Laleh Park” : we are a group of the mothers and family members of those killed and victimized during the Islamic Republic and our demands are as following: 1) End the death penalty in any form. 2) Unconditional release of all political and consciences prisoners. 3) Open and fair trial of those who ordered and carried out the crimes of the Islamic Republic, since its inception.
We, The Mothers of Laleh Park, condemn individual and mass executions; killing and terrorizing ethnic, religious and political minorities; attacking private homes, student dormitories and work places; kidnapping, imprisonment and harassment to prevent free thinking; torture, forced confession, rape and ultimately, ghesas (Islamic form of punishment, based on physical retribution) and stoning. We consider these as crimes. We fight to eliminate crimes and for the happiness of human beings. We struggle to create a society free of war and bloodshed, discrimination and humiliation, safe and humane and therefore oppose revenge and physical elimination. But we believe that in order to prevent further crimes, it is necessary for all those who were directly or indirectly involved in crimes of the Islamic Republic, to be put on an open and fair trial, hold responsible for their inhumane actions and be reasonably sentenced while at the same time, human values are being thought to them. We, the mothers, ask all those who have witnessed the regime's crimes during all these years, to unite with us in our demands. We, ourselves as the victims of violence and discrimination against women, support all anti violence, equality and anti discrimination campaigns and ask all victims of violence to unite with us.

2- Interview with Parvin Fahimi, October 22, in response to the first report of the special rapporteur on human rights situation in Iran. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc

3- Akram Neghabi: Mother of Saied Zeinali. He was a computer sciences student at The Tehran University and was arrested on July 14, 1999 and was sent to an unknown location. Since then, his family has inquired with all the government agencies, but has not been able to find out if he is still alive or not. She was arrested three times, and was imprisoned for two mounts in her last arrest her last court was held on October 31, 2011

4- Mansoureh Behkish: Her sister, brother in law and four brothers were killed in the 80's. Two of her brothers were executed in the mass executions of 1988. She has been interrogated, intimidated and arrest several times, by the Information Ministry’s interrogators. In her last arrest she was imprisoned for one month and was released on bail. She was informed by her lawyer that she is required to appear at Revolutions Court, presided by judge Salavati, on December 25.

5- Leila Seif alahi and Jila karam Zadeh Makvandi are supporters of The Mothers of Laleh Park and have been arrested and jailed several times since 2009. They have been sentenced to 4 years imprisonment. On November 8, their guarantors were asked to return them to Evin prison within 20 days, otherwise, the bail money would not be returned.




Copied to: Dr. Abdolkarim Lahiji, Vice president of the International Federation of Human Rights (FIDH)

در واکنش به نخستین گزارش بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران

در واکنش به نخستین گزارش بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران

جناب آقای دکتر احمد شهید،
به حرمت مادران، صدای دادخواهی ما را بشنوید و به آن رسیدگی کنید!

ما "مادران پارک لاله” ایران(1) و حامیان آنان در خارج از کشور ضمن تشکر از ارایه اولین گزارش جناب عالی، از یک سو خوشحالیم که بار دیگر از طریق نماینده بالاترین نهاد بین المللی مدافع حقوق بشر توجه اذهان عمومی به نقض گسترده حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی ایران جلب می شود، ولی از دیگر سو متأثریم که در این گزارش از جمع کثیر آزادی خواهان و فرزندان ایران که در زندان ها و در خیابان ها توسط عوامل رژیم به قتل رسیده اند، هیچ یاد نشده و صدای دادخواهی مادران داغدار و ستم کشیده و خانواده ها ی آنان نادیده گرفته شده است. در حالی که مسلماً این کشتارها و شکنجه ها مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر در ایران بوده است. جای بسی تأسف است که برای شنیده شدن این صدای دادخواهی هم چنان راه درازی در پیش داریم.

آقای احمد شهید، پس از انتخاب شما به عنوان گزارشگر ویژه حقوق بشر برای ایران، نوری از امید در دل تعداد بی شماری از مادران ایران مانند: مادران و خانواده های کشته شدگان، اعدام شدگان، مفقودین، مجروحین، شکنجه شدگان و زندانیان سیاسی–عقیدتی تابیدن گرفت. در تمامی طول حکومت جمهوری اسلامی، از اعدام های فردی و گروهی دهه 1360 گرفته تا قربانیان حوادث 18 تیر سال 1378 تا قتل های زنجیره ای و قربانیان اعتراض مدنی سال 1388، همه به این امید بودند که سرانجام با تأخیری طولانی صدای دادخواهی شان در سطح جهان شنیده خواهد شد و با این امید، گزارش های متعدد فردی و گروهی برای رسیدگی به کشتارها و هم چنین نجات جان خود و فرزندان شان از طرق مختلف برای شما ارسال نمودند. ولی دریغ و درد که انعکاسی از آن ها را در نخستین گزارش شما نیافتند. البته می دانیم که گزارش مقطعی شما تنها طول مدت کوتاه و معینی از تاریخ حکومت جمهوری اسلامی را در بر می گیرد که همان نیز ده ها کتاب نانوشته است که بر قلب های دردمند بسیاری خانواده ها داغ شده است، اما چگونه می توان در مقابل این همه بی عدالتی و جنایت آشکار چشم ها را بست و سکوت کرد؟!

آقای احمد شهید، از شما می خواهیم صدای دادخواهی مادر ندا آقاسلطان، مادر سهراب اعرابی، مادر اشکان سهرابی، مادر مسعود هاشم زاده، مادر مصطفی کریم بیگی، مادر کیانوش آسا، همسر علی حسن پور، پدر امیر جوادی فر و ده ها و صدها شهید جنبش سبز را نادیده نگیرید. چگونه می توانید در مقابل صدای دادخواهی خانم فهیمی (مادر سهراب اعرابی، از کشته شدگان اعتراض مدنی سال 1388) سکوت کنید در حالی که وی بیش از دو سال است از مجامع بین المللی حقوق بشر می خواهد تا مرجعی قانونی علت و چگونگی خون ریخته شده فرزندش را پاسخ گو باشد و اینک در گزارش جناب عالی هیچ انعکاسی از آن نیست.(2)

از شما تقاضا داریم صدای دادخواهی خانم اکرم نقابی(3)، مادر سعید زینالی را نادیده نگیرید. فرزند دانشجوی او را در تیرماه 1378 مقابل چشمان خانواده در خانه بازداشت کردند و در این 12سال نه تنها هیچ خبر دقیقی از وضعیت کشته یا زنده بودن فرزندشان به آنها داده نشده است، بلکه خانم نقابی و دخترش را ماه ها به زندان انداختند. این مادر و دختر با وضعیتی بلاتکلیف و با کفالت آزاد شدند، ولی هر روز آنها را مورد اذیت و آزار و تهدید قرار می دهند.

از شما می خواهیم صدای دادخواهی "مادران خاوران" را نادیده نگیرید. مادرانی که فرزندان شان در دهه 60 خورشیدی به صورت فردی و جمعی در درون زندان ها و یا بیرون زندان کشته شدند. چگونه می توانید کشتارهای دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 1367 را نادیده بگیرید، در حالی که تمامی زندانی ها حکم زندان داشتند و حتی برخی، دوره زندان شان به پایان رسیده بود و پس از پایان جنگ ایران و عراق، با تشکیل دادگاه های چند دقیقه ای و چند سوال و جواب عقیدتی، آنها را به مرگ محکوم کردند و به وحشیانه ترین شکل ممکن کشتند و به صورت جمعی در کانال هایی در گورستان خاوران دفن کردند. مادران خاوران و خانواده های آنها در این سال ها نه تنها هیچ پاسخی مبنی بر علت و چگونگی کشته شدن فرزندان شان دریافت نکرده اند، بلکه آنان و دیگر اعضای خانواده را تحت فشارهای روزافزون قرار داده اند. "مادر بهکیش" این سمبل مقاومت، یکی از هزاران نمونه از مادران خاوران است که نه تنها 5 فرزند و دامادش را در دهه ی 60 به دلیل فعالیت های سیاسی کشتند، اینک دختر دیگرش (منصوره بهکیش)[(4)را تنها به جرم دادخواهی ممنوع الخروج کردند، از کار بیکار نمودند و بارها در خاوران، بهشت زهرا و در خیابان بازداشت کردند که در آخرین دستگیری، یک ماه در زندان بود و پس از یک ماه با وضعیتی نامعلوم و با کفالت آزاد شد.

از شما می خواهیم صدای مادران و زنانی که برای حمایت از مادران و خانواده های جان باختگان به خیابان ها و پارک لاله آمدند را نیز بشنوید. زنانی که برخی حتی مادر نیستند، ولی حاضر شده اند زندان را به جان بخرند تا صدای دادخواهی مادران شنیده شود. هم اکنون نیز دو تن از این زنان آزادی خواه به نام های لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی(5) پس از ماه ها زندان، به دو سال حبس تعزیری و دو سال حبس تعلقی محکوم شده اند.

جناب آقای احمد شهید

باور بفرمایید نقض حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی بسیار گسترده تر از آن است که شما در اولین گزارش مختصر خود به آنها اشاره کرده اید. بسیاری از ملیت ها و اقلیت ها قومی، زیر شدیدترین فشارها هستند؛ بسیاری از زندانیان کارگر، معلم و دانشجو، فقط به جرم دفاع از حقوق صنفی شان در زندان به سر می برند؛ بسیاری از زنان و مردان دگراندیش و گمنام، به جرم داشتن عقیده ای دیگر تحت شدیدترین فشارها قرار دارند؛ بسیاری از اقلیت های جنسی، به چوبه های دار سپرده می شوند و بسیاری محکومین به اعدام و زندانیانی که در اسف بار ترین شرایط غیر انسانی دوران محکومیت شان را می گذرانند، همچنان چشم انتظارند تا صدای دادخواهی آنها نیز شنیده شود.

کاملاً قابل پیش بینی بود که این بار نیز حکومت جمهوری اسلامی ایران، تمامی ترفندهای خود را بلکه شدید تر از پیش به کار خواهد گرفت تا از ورود هیات شما به ایران و بررسی شواهد جنایات خود از نزدیک، ممانعت به عمل آورد. به همین روی ضمن تشکر از تلاش شما برای کشف حقیقت وضعیت حقوق بشر در ایران، از جناب عالی مصرانه تقاضا داریم به قیمت ورود به ایران و مذاکره با مقام های دولتی، کشتارهای جمعی و فردی صورت گرفته در طول حکومت جمهوری اسلامی را نادیده نگیرید و رسیدگی به دادخواهی خانواده های قربانیان را در الویت بررسی های خود قرار دهید. ما مادران و خانواده ها و آسیب دیدگان که در طول حکومت جمهوری اسلامی خود شاهد جنایت های بی شماری بوده و هستیم، می خواهیم که عاملان این کشتارها و جنایت ها در دادگاه های بین المللی مورد پیگرد قانونی قرار گیرند. همچنین مردم ایران از سازمان ملل، این بالاترین نهاد بین المللی حقوق بشری انتظار دارند که بدون اغماض به تعهدات خود مبنی بر افشای نقض آشکار حقوق بشر در ایران بپردازد و فشار از بالا را در برنامه های خود قرار دهد. از این روی مطمئناً گزارش کامل و مستند هیات شما در فراهم آوردن این زمینه حائز اهمیت بسیار ویژه ای خواهد بود.

به همین منظور، مادران پارک لاله ایران بیش از دو سال است که در اعتراض به نقض حقوق بشر تلاش می کنند، تا صدای مادران داغدار و ستم کشیده ایران در سرتاسر دنیا شنیده شود. در طی این مدت تعدادی از آنان بارها دستگیر و ماه ها در سلول های انفرادی زندان اوین و زندان های موقت بازداشت بوده و با کفالت یا وثیقه آزاد شده اند و هم اکنون نیز منتظر تشکیل دادگاه هستتد. بسیاری از آنان بارها احضار و مورد بازخواست و تهدید قرار گرفته اند و تعدادی نیز مجبور به ترک کشور شدند. مادران پارک لاله همواره تاکید کرده اند که با هدف دادخواهی خواسته های خود را پیگیری می کنند و برای اثبات این مدعا بار دیگر در روز شنبه 30 مهر 1390 با جسارت تمام در پارک لاله تهران جمع شدند تا نشان دهند که بر عهد خود پای بندند و هم چنین اعتراض خود را به گزارش ناقص جناب عالی نشان دهند. آنها در این حرکت اعتراضی پرسشی را مطرح کردند " حقوق کشته شدگان و مادران در سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟" مادران انتظار دارند که در گزارش بعدی، موارد آشکار نقض حقوق بشر بدون هیچ گونه اغماضی ذکر گردد و برای افشای این حقایق، آمادگی کامل خود را اعلام می کنند.

به پیوست، تعدادی از نامه های مادران و خانواده های قربانیان حکومت جمهوری اسلامی را خدمت شما ارسال می کنیم و به مرور پیوست های آتی را نیز دریافت خواهید نمود. از شما تقاضا داریم به حرمت مادران، صدای دادخواهی مردم ایران را بشنوید و به سراسر دنبا منعکس کنید. پرونده تمامی این جنایات تا زمانی که پاسخی شایسته به این دادخواهی ها داده نشود هم چنان باز خواهد بود و هرگز شامل مرور زمان نخواهد شد.

ضمن تشکر از تلاش های شما و ابراز علاقه برای دیدار با خانواده های قربانیان و مادران عزادار ایران، به این وسیله از جناب عالی تقاضا داریم تا زمانی را برای ملاقات با خانواده ها و حامیان آنها تعیین بفرمایید تا حضوری صدای دادخواهی آسیب دیدگان را به شما برسانیم. لازم به ذکر است، بسیاری از این خانواده ها به خاطر پیشگیری از تهدیدهای احتمالی و ایمنی خود، از شما درخواست کرده اند که نامه های اعتراضی شان محرمانه بماند.



مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) و حامیان آنان در خارج از کشور
20 آبان 1390

حضور دوباره مادران در پارک لاله

دوشنبه, اکتبر ۲۴, ۲۰۱۱

حضور دوباره مادران در پارک لاله


مادران و خانواده های داغدار؛
سازمان های و نهادهای بین المللی حقوق بشر!
جایگاه کشته شده های 33 سال گذشته و آزار و اذیت های وارده بر مادران و حامیان در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟

یک بار دیگر مادران پارک لاله در بعداز ظهر شنبه ای پاییزی در میان بهت و حیرت مردم حاضر در پارک، میدان آب نما را در سکوتی اعتراض آمیز دور زدند. آنان این بار نه با لباس سیاه که با لباس های رنگین به نشانه شور و اشتیاق به ادامه مبارزه تا رسیدن به خواسته های خود به میعادگاه خود در پارک لاله بازگشتند. آنان باور دارند که برای رهایی باید راه های ناهموار و پر سنگلاخ را پیمود و در این راه هیچ هراسی به دل راه نمی دهند زیرا به انتخاب راه خود ایمان دارند.

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.ما مادران پارک لاله امروز دوباره در پارک لاله جمع شدیم تا نشان دهیم که هنوز هستیم و پیگیرانه خواسته های خود را تا تحقق تمامی آنها دنبال می کنیم.


پس از ماه ها انتظار، اولین گزارش گزارشگر ویژه آقای احمد شهید در مورد نقض آشکار حقوق بشر در ایران ارایه شد. هرچند خوشحالیم که در این گزارش به حقوق از دست رفته بسیاری از انسان های آزادی خواه اعتراض شده است، ولی دریغ و درد که باز خودی و غیر خودی و تبعیض نقش خود را بازی کرد و با کمبودهای بسیار منتشر شد. مواردی که شاید بتوان گفت از مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر حداقل در دو سال اخیر بوده است. مواردی چون کشتار انسان های بی دفاع و مورد تعرض قرار دادن خانواده ها و حامیان آنها.

آقای شهید در روش کار خود تاکید کرده که تمرکز اصلی تلاش‌هایش تهیه گزارش عادلانه و دقیق از وضعیت حقوق بشر در ایران است، آیا این عادلانه است که فقط در دو سال گذشته، تعداد زیادی انسان به جرم اعتراض به نقض اولیه ترین حقوق خود کشته، مجروح یا بیمار شده اند؛ تعدادی دست به خودکشی زده اند؛ تعداد زیادی به زندان افتاده و تحت بازجویی های پیاپی قرار گرفته و یا برای اعتراف گیری شکنجه شده و یا مورد تجاوز قرار گرفته اند و هیچ اشاره ای به آن ها نشود؟ آیا این عادلانه است که مادران و خانواده های کشته شده ها حتی اجازه برگزاری مراسم یادبود فرزندان شان را ندارند و باز هیچ اشاره ای به آنها نشود؟ آیا این عادلانه است که حامیان مادران داغدار تنها به جرم حمایت از انسانیت و حقوق بشری(حمایت از مادران عزادار) دایم تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گیرند، زندانی شوند و تحت بازجویی و احضارهای مکرر قرار گیرند و هم اکنون نیز دو تن از آنها به نام خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی در دادگاه بدوی به چهار سال زندان محکوم شوند ولی هیچ جایگاهی در گزارش آقای شهید نداشته باشند؟!



همچنین آقای شهید اعلام کرده که تنها از طریق گفت‌وگو با مقامات جمهوری اسلامی می‌تواند بداند آیا اظهارات مطرح شده در مورد نقض حقوق بشر در ایران درست است یا نه! ما از ایشان می پرسیم تا به حال چند بار مقامات جمهوری اسلامی در مورد نقض حقوق بشر در ایران در گفت و گو با گزارشگران سازمان ملل اعتراف کرده اند؟ ما به آقای شهید می گوییم جمهوری اسلامی زمانی می تواند راجع به نقض حقوق بشر نظر واقعی دهد که مردم هم این حق را داشته باشند تا آزادانه از حقوق و عقاید خود دفاع کنند.

مادران پارک لاله انتظار داشتند که پس از تحولات اخیر در ایران و منطقه و برآمد موج دموکراسی خواهی و آزادی طلبی، گزارشگر ویژه سازمان ملل نقش خود را بهتر از قبل ایفا کند و خط قرمزها را کنار بگذارد.

مادران انتظار داشتند که در اولین گزارش آقای احمد شهید، مساله کشته شدگان سال 1388 و دادخواهی مادران و خانواده های کشته شدگان لحاظ می شد.

مادران انتظار داشتند در این گزارش، حداقل اشاره ای به نقض گسترده حقوق بشر سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و فشارهای بی حد و اندازه به مادران و خانواده های کشته شده ها می شد.


ما مادران پارک لاله انتظار داریم، صدای دادخواهی ما مادران و حامیان در گزارش های بعدی گزارشگر ویژه سازمان ملل شنیده شود. همچنین انتظار داریم به موارد گسترده و آشکار نقض حقوق بشر که در طی این سی و سه سال بر مادران و خانواده و حامیان رفته است و احتمالا در گزارش های قبلی گزارشگران ویژه از جمله آقای گالیندوپل موجود است و به بایگانی سپرده شده است، نیز پرداخته شود.


مادران پارک لاله
سی ام مهر 1390

واکنش مادر سهراب به گزارش احمد شهید
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc

http://www.mpliran.com/2011/

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

">
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post.html

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

Il 10 Ottobre ricorre la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte indetta, nel 2003, durante il primo incontro della Comunità Europea sul tema della lotta contro la pena di morte.
L'Iran è uno dei paesi in cui la pena capitale, nelle sue diverse orribili modalità, viene applicata pubblicamente.
La repubblica islamica d’Iran è al secondo posto nella statistica dei paesi che applicano la pena capitale verso bambini, minoranze etniche, intellettuali dissidenti, minoranze religiose e discriminati per la loro identità sessuale.
Noi, sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” crediamo che la pena di morte sia un omicidio premeditato e siamo contro ogni tipo di esecuzione, dalla lapidazione alla legge del taglione e vogliamo che venga abolita.
Noi, sosteniamo le madri i cui figli vengono uccisi, rapiti o feriti da oltre 32 anni o che oggi sono in carcere. Quelle madri i cui figli, specialmente negli anni '80, sono stati giustiziati anche senza una verdetto di colpevolezza del tribunale. Quelle madri i cui figli sono stati uccisi durante e dopo le proteste contro le elezioni del 2009, come le madri delle Neda, Taraneh, Fatemeh e le altre e dei Sohrab, Ashkan, Masoud e gli altri.
Madri i cui figli sono stati impiccati per il solo fatto di avere chiesto giustizia: la madre di Ehsan Fatahian, Fasih Yasmati, Farzad Kamangar, Ali Heydarian, Farhad Vakili, Shirin Alam Hooli, Hosein Khezri, Zahra Bahrsami, Haj Aghaie, Farhad Taram, Hekmat Damir, Kiomars Mohamadi, Arash Rahmani, Jaafar Kazemi, Ali Sarami, Ali-Akbar Siadat e molti altri.
… e per protestare contro la pena di morte in Iran e manifestare al mondo le atrocità che stanno avvenendo in questa nazione, solidali con tutte le madri in lutto, ci riuniamo in un sit-in Sabato 8 ottobre in diverse città del mondo.
Le nostre richieste sono:
- Abolizione della pena di morte;
- Liberazione di tutti i prigionieri politici e di coscienza;
- Processi trasparenti ai responsabili dei crimini degli ultimi 33 anni.
Ci riuniamo per protestare contro le esecuzioni di Zeinab Jalalian, Habib-Allah Latifi, Habib-Allah Golpari Pur, Rashid Aghkandi, Shirkoo Moarefi, Mostafa Salimi, Anvar Rostami, Seyed Jamal Mohamadi, Seyed Sami Hoseini, Aziz Mohamad Zadeh, Abdolah Sarvarian, Zaniar Moradi, Loghman Moradi, padre Yusef Nadr Khani e di tutti gli altri prigionieri condannati a morte dei quali non conosciamo il nome.
Sarà la nostra lotta unita e solidale a farci raggiungere i nostri obiettivi.
I sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” presenti nelle seguenti nazioni e città:
Oslo, Italia, Francoforte, Amburgo, Vienna, Norimberga, Ginevra, Los Angeles, San Fernando Valley, Colonia, Dortmund.


فراخوان حامیان مادران پارک لاله به مناسبت روز جهانی علیه اعدام در سراسر جهان

روز دهم اکتبر، روز جهانی علیه اعدام، برای نخستین بار، در سال ۲۰۰۳ میلادی در اولین نشست اتحادیه ی اروپا برای مبارزه با مجازات اعدام ، اعلام شد .
ایران یکی از کشورهایی است که احکام اعدام در آن به اشکال مختلف و در انظار عمومی به طرز وحشتناکی به اجراء در می آید .
رژیم جمهوری اسلامی با اعدام کودکان، ملیت های مختلف ، دگر اندیشان ،اقلیت های جنسی و اقلیت های مذهبی، مقام دوم اعدام در جهان را داراست .

ما حامیان مادران پارک لاله ، اعدام را يك قتل سازمان يافته مي دانیم و مخالف هرگونه قتلي با هر شكل و هر نامي از جمله سنگسار و قصاص بوده و خواهان لغو فوری قانون مجازات اعدام هستیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، حامیان مادرانی هستیم که فرزندان شان در ۳۳ سال گذشته ، جان باخته اند یا مفقود و مجروح و یا زندانی هستند، مادرانی که فرزندانشان در دهه ۶۰ و در تابستان ۶۷ حتی بدون حکم دادگاه ، به جوخه های اعدام سپرده شده اند، مادرانی که فرزندانشان بعد ازاعتراض به انتخابات در سال ۱۳۸۸ به قتل رسیده اند، مانند :
نداها و سهراب ها ، اشکان ها و ترانه ها، مسعودها و فاطمه ها ....
مادرانی که فرزندانشان به جرم حق طلبی ، به بالای چوبه های دار کشیده شدند : احسان فتاحیان ، فصیح یاسمنی ، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی ، شیرین علم هولی، حسین خضری ، زهرا بهرامی ، حاج آقایی ، فرهاد تارم ، حکمت دمیر ، کیومرث محمدی ، آرش رحمانی ، جعفر کاظمی ، علی صارمی ،علی اکبر سیادت و بسیاری دیگر..... برای مبارزه علیه اعدام و افشاگری جهانی جنایاتی که در ایران اتفاق افتاده است و برای داد خواهی همه مادران و خانواده های داغدیده، روز شنبه ۸ اکتبر ۲۰۱۱، برابر با ۱۶ مهر ماه ۱۳۹۰ در مراکز شهرها گرد هم خواهیم آمد و بار دیگر با تاکید بر خواسته هامان مبنی بر:

۱ - لغو مجازات اعدام به هر شکل
۲ - آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی
۳ - محاکمه علنی آمران و عاملان جنایات ۳۳ سال گذشته

و صدای داد خواهی و اعتراض مان را به احکام اعدام : زینب جلالیان.حبیب الله ‌لطیفی . حبیب الله‌گلپری پور. رشید آغکندی. شیرکو معارفی. مصطفی سلیمی. انور رستمی. سید جمال محمدی. سید سامی حسینی. عزیز محمدزاده‌. عبدلله ‌سروریان. زانیار مرادی لقمان مرادی وکشیش یوسف ندرخانی و همه ی زندانیان گمنامی که به اعدام محکوم شده اند ،
به گوش جهانیان و جوامع بین المللی برسانیم .

باشد که همبستگی و مبارزه مشترک ما، راه را برای رسیدن به اهدافمان هموار تر سازد .

حامیان مادران پارک لاله
اسلو - ایتالیا - فرانکفورت - هامبورگ - وین - نورنبرگ - ژنو - لوس آنجلس/ ولی - کلن - دورتموند

Mothers of Park Laleh Remember Political Prisoners Slain in the 1980s

Mothers of Park Laleh Remember Political Prisoners Slain in the 1980s

Translated by Laleh Gillani

Mothers of Park Laleh condemn the 1980s massacres especially the mass executions of political prisoners in 1987 and join all mourning mothers to demand justice!

Another anniversary of mass executions of political prisoners in 1987 arrives while the horrifying account of this brutal massacre has spread all over the world. With each passing year, curtains purposefully drawn to conceal these crimes are opened to reveal dark accounts as living eye-witnesses begin to talk about those murderous years.

The story of 1987 is the tale of tortures, lashes and atrocities; it is the tale of sudden cessation of all communications with and visits from the outside world. It is the story of trials lasting only a few minutes with a single question asked and a lone answer received without the presence of an attorney or the right to defend oneself; it is the story of prosecuting even prisoners whose prison terms had ended. It is the tale of death sentences not subject to appeals.

It is the story of raping young, virgin girls before execution in order to deny them entry into the heaven according to the prevailing ideology of the rules. It is the tale of mass graves dug as large channels to bury the unknown unceremoniously in unmarked graves in a place today called Khavaran, the Valley of Flowers.

It is the story of the disappeared for whose return the surviving mothers still await. It is a tale lingering to this day, the continuation of the same atrocities materialized as executions, the chain killings and other forms of oppression. It is the story of the oppressed standing side by side, moving forward to reach justice and to witness the people’s uprising.

The story of 1987 is a tale meant to remain hidden but partially revealed by Ayatollah Montazeri and freed prisoners recounting the events. A story with darkened angles that in due time, must someday be fully explored and exposed.

There was a time when government authorities were able to lie about the connection between the massacres and the causes leading to Ayatollah Montazeri’s resignation as the designated successor to the Supreme Leader and denied the true account of what happened altogether. However, today, some of the members of the ruling class have given up rebuffing these mass executions and admit to these internal killings and political cleansings in different forums. Nonetheless, those in power at the time still refuse to accept the responsibility of ordering and perpetrating the massacres and decline to clarify all the facts.

Unaware of the fact that the truth will be eventually revealed, yesterday and today’s ruling class were complicit in a deliberate act to show then and now that the attacks by PMOI were the main causes leading to the mass killings. However, today we know that the plan for these massacres began in 1986. Following the cease fire between Iran and Iraq and PMOI’s attack, the best time and excuse for the mass killings and elimination of Iran’s bravest and the purest of hearts were at hand.

Consequently, given the proper pretext, this crime against humanity was carried out in the shortest amount of time through an act of abomination unparalleled and unseen. Although the exact number of those slain is still not known, some statistics estimate 5,000 to 12,000 prisoners were killed. What is certain is that such killings didn’t stop and continue in different shapes and forms to this day.

As a result, the efforts of political prisoners’ families have become more defined and determined. A sit-in protest in front of the main court house, a gathering in front of the prosecutor’s office, a ceremony to deliver a petition with 370 signatures to the United Nations Committee on Human Rights and contacts with defenders of political prisoners’ rights and human rights organizations abroad are only a few actions taken in order to protest against a national tragedy that has finally provoked a reaction from Europeans and Americans.





From September 1987 when the news of the massacres had reached the families in one way or another, large numbers of written and verbal complaints were sent to the Special Representative of the United Nations Commission on Human Rights, Dr. Reynaldo Galindo Pohl. During his visit to Iran, Dr. Galindo Pohl devoted the majority of his time speaking with Iranian government officials and the least amount of his time to visiting the families, prisons and Khavaran. At the same time, the families gathered every day in front of the United Nations office in order to see him.

Although the Islamic Republic did its best to prevent Dr. Galindo Pohl from finding out the facts, the United Nations Commission on Human Rights clearly had what it needed in the form of documents and evidences which were unfortunately not taken seriously. No one knows why and the questions still linger to this day!

So far during the process to seek justice for the victims, international organizations have been silent about these enormous criminal acts which according to the international laws are rightfully considered to be crimes against humanity.

Meanwhile, mourning mothers and families have individually and collectively tried to reach some answers. Visiting Khavaran regularly in order to safe-guard the evidence of the 1980s massacres has been one of such efforts. Despite the fact that Iranian security forces have attacked Khavaran many times and bulldozed the grounds such that there might have remained no evidence of the slain, Mothers of Khavaran love this dry, barren piece of land because they know that in the most hideous way possible, their loved ones were buried in Khavaran. These mothers’ questions must be answered someday.

For precisely such reasons, the mothers continue to visit Khavaran in spite of enormous threats and intimidations to keep the memory of their children alive until the day to answer their questions arrives.

Now, after ten years has passed since Dr. Galindo Pohl’s visit, and human rights have been clearly and widely violated in Iran, a special UN rapporteur has been appointed to look into the situation in Iran. We, the Mothers of Park Laleh, ask the United Nations, the Commission on Human Rights and all other international organizations to take the violations of human rights in Iran seriously and face their responsibilities expeditiously so that the end result will not be the same as the time of Dr. Galindo Pohl.

We, the Mothers of Park Laleh, together with the families of the slain exclaim that talking about forgiveness is meaningless until all the facts about these crimes are revealed and all the perpetrators of these massacres are tried in public and just courts because none of the Islamic Republic’s high officials have so far admitted to their mistakes publicly and formally. Furthermore, the mass murder of political prisoners remains an open case, and the evidence of such criminal acts will be someday revealed to the public and media. And, that day will be the judgment day.

Mothers of Park Laleh demand to know:

Why were human beings with prison sentences executed?
Why were human beings who only demonstrated in street to demand their rights killed?
Why are human beings interrogated, imprisoned and sometimes hanged simply because they express their thoughts and beliefs?

And a thousand other whys we and all other mourning mothers and families during the last thirty two years want to know. Until the time to answer arrives, we won’t give up fighting and remain standing.


Mothers of Park Laleh
August 19, 2011

ما مادران پارک لاله، کشتارهای دهه 60 و بخصوص کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را محکوم می کنیم و همراه با مادران داغدار دادخواه!

هیم بود




www.madaraneparklale.com/2011/08/67_19.html

ما مادران پارک لاله، کشتارهای دهه 60 و بخصوص کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را محکوم می کنیم و همراه با مادران داغدار دادخواهیم!
بود

سالگرد کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی سال 67 در شرایطی فرا می رسد که خبر دهشتناک این کشتار بیرحمانه در سرتاسر دنیا پخش شده و هر سال که می گذرد پرده های به عمد کشیده شده بر روی جنایات دهه 60 کنار می رود و شاهدان زنده از آن سال های قتل و جنایت، لب به سخن می گشایند و گوشه های تاریک آن را آشکار می کنند.

روایت سال 67 روایت شکنجه‌ها و شلاق‌ها و قساوت‌ها، روایت قطع شدن یک‌باره تمام ارتباط ها و ملاقات ها با بیرون و بعد روایت دادگاه‌های چند دقیقه‌ای که معمولا با یک سئوال و یک جواب و بدون هیچ‌گونه حق دفاع و وکیل، حتا برای برخی که مدت حکم زندان‌شان به پایان رسیده بود؛ با حکم قطعی و لازم الاجرای اعدام بدون حق اعتراض، روایت تجاوز به دختران، پیش از اعدام(برای این که به زعم ایدئولوژی حاکم به بهشت نروند)، و روایت گورهای دسته جمعی در کانال های بزرگ و بدون هیچ گونه حق مراسم و یا حتا نام و نشانی در جایی که امروز گلزار خاوران می نامند و روایت ناپدید شدگان که هنوز هم چشم های مادرانی را که تاب آورده اند به در دوخته است و ادامه همه این قساوت و کشتار در قالب اعدام، قتل‌های زنجیره‌ای و کشتارها و سرکوب‌های دیگر تا امروز در برابر روایت مسلط ایستادگی می کند و شانه به شانه می رود تا هنگامه‌ دادرسی و روز رستاخیز مردم را دریابد. روایتی که قرار بود پنهان بماند ولی برخی زوایای آن به کمک افشاگری های آیت الله منتظری و برخی دیگر به کمک زندانیان آزاد شده که لب به سخن گشودند، آشکار شد. ولی هنوز بسیاری گوشه‌های پنهان دارد که در زمان خود مورد بررسی و کنکاش قرار خواهد گرفت تا تمامی زوایای آن روشن شود.

یک روز اگر می توانستند دلایل کناره‌گیری آیت الله منتطری از نیابت رهبری و جریان اعدام‌ها را وارونه جلوه داده و انکار کنند، امروز اما برخی از اعضای طبقه حاکم نیز در برابر این مقاومت تسلیم شده‌اند و در منابع مختلف به این کشتار داخلی و پاک سازی سیاسی اعتراف می کنند، باز اما آمران و عاملان آن که مرکب از هیأت حاکمه وقت بوده‌اند از روشن کردن آن سرباز می زنند و از زیر مسئولیت‌اش شانه خالی می‌کنند.

آری هیأت حاکمه دیروز و امروز نظام با همدستی ای عامدانه، حمله مجاهدین را علت اصلی این جنایت بی شرمانه قلمداد کردند و می کنند، غافل از اینکه پرده ها کنار می رود و حقایق آشکار می شود و حال ما می دانیم که برنامه ریزی برای اعدام های دسته جمعی زندانیان سیاسی از سال 66 آغاز شده بود که با قبول آتش بس جنگ ایران و عراق و حمله مجاهدین، بهترین زمان و بهترین بهانه برای کشتار و حذف فیزیکی بهترین و پاک ترین و جسورترین انسان های آگاه کشورمان مهیا شد و این جنایت ضد بشری در کم ترین زمان ممکن و با پلیدی ای کم نظیر به اجرا در آمد. جنایتی که هنوز شمار دقیق کشته شدگان اش معلوم نشده است، ولی آمارها از 5000 تا 12000 نفر را شامل می شود و همگان می دانند که این کشتارها پس از آن نیز متوقف نشد و به اشکال مختلف تا به امروز ادامه دارد.

از اینجاست که حرکت خانواده‌های زندانیان سیاسی شکل منسجم تری به خود می گیرد. تحصن در برابر کاخ دادگستری، گردهمائی در برابر دادستانی، برگزاری مراسم برای دادن طوماری اعتراضی با 370 امضاء به کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد، تماس با خارج از کشور، تماس با کمیته‌های حقوق بشر و جامعه‌های دفاع از زندانیان سیاسی و ... در اعتراض به چرایی و چگونگی "فاجعه ملی" ، که سرانجام به واکنش اروپائی‌ها و آمریکائی‌ها منجر می‌شود. در 21 مهرماه، پارلمان اروپا با تصویب قطعنامه‌ای در مورد نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، از دولت ایران می‌خواهد که هیأتی به منظور بررسی وضعیت زندان‌ها عازم ایران شود. 18 آذرماه، پارلمان آلمان قطعنامه‌ای تصویب می‌کند که در آن نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی به شدت مورد انتقاد قرار می گیرد.

از مهرماه سال 1367 که کمابیش خبر کشتارها در میان خانواده ها پخش شده بود، سیل نامه ها و شکایت های شفاهی و کتبی درباره موج کشتارها به سوی نماینده ویژه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد، گالیندوپل سرازیر شد. او در سفری شش روزه به ایران، بیشترین زمان را به مذاکره با مقامات دولتی و کمترین زمان را برای ملاقات با خانواده ها و بازدید از زندان و خاوران اختصاص داد. در این مدت خانواده ها هر روز جلوی مقر سازمان ملل تجمع می کردند، شاید بتوانند با او ملاقاتی داشته باشند. هرچند جمهوری اسلامی حداکثر تلاش خود را کرد تا او به واقعیت ها دست نیابد، ولی آشکارا کمیسیون حقوق بشر و سازمان ملل به مدارکی دست یافته بودند که متاسفانه این مدارک جدی گرفته نشد و هنوز چرایی این رفتار بر کسی روشن نیست؟! و آن چه اما در روند مسیر دادخواهی تا امروز گذشته است، خبر از سکوت مجامع بین المللی در برابر این جنایات عظیم می‌دهد. جنایاتی که به درستی و بر طبق همان قوانین بین المللی مصداق جنایت علیه بشریت است.




در طی این سال ها، مادران و خانواده های داغدار تلاش های فردی و جمعی بسیاری کردند تا پاسخی دریافت کنند. یکی از این تلاش ها رفتن مداوم به خاوران است تا بتوانند این سند جنایت کشتارهای دهه 60 را حفظ کنند، هرچند خاوران بارها مورد حمله نیروهای امنیتی قرار گرفته و خاکش با بلدوزر زیر و رو شده و معلوم نیست آثاری از وجود کشته شدگان در آنجا باشد، ولی مادران همین بیابان خشک و بی آب و علف را دوست دارند زیرا می دانند عزیزان دلبندشان به شنیع ترین شکل ممکن در آنجا دفن شده اند و باید روزی پاسخی برای سوال های بی جواب شان بیابند. بدین منظور علیرغم تهدید و ارعاب های فراوان باز به خاوران می روند، مراسم می گیرند و تلاش می کنند که یاد و خاطره عزیزان شان را زنده نگاه دارند تا روز پاسخ گویی فرا رسد.

اینک پس از گذشت ده سال و نقض گسترده و آشکار حقوق بشر در ایران، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای بررسی وضعیت حقوق بشر انتخاب شده است. ما مادران پارک لاله از سازمان ملل و کمیسیون حقوق بشر و دیگر نهادها و سازمان های بین المللی می خواهیم که نقض حقوق بشر در ایران را جدی بگیرند و به تعهدات خود عمل کنند و عاقبت کار مانند زمان آقای گالیندوپل نشود.

ما مادران پارک لاله، تا روشن نشدن تمام زوایای این جنایات و محاکمه آمران و عاملان‌اش در دادگاه های مردمی و عادلانه به همراه تمامی خانواده‌های کشته شدگان فریاد بر می‌آوریم سخن از بخشش بی معناست، زیرا تا به حال هیچ یک از سران جمهوری اسلامی به طور رسمی و علنی در برابر مردم به اشتباه های خود اعتراف نکرده اند و پرونده‌ی کشتار بزرگ زندانیان سیاسی ایران، پرونده‌ای گشوده است که بالاخره یک روز این اسناد جنایت به دست مردم از تاریکخانه ها به خیابان ها و رسانه ها خواهد آمد و آن روز، روز دادخواهی است.
ما می خواهیم بدانیم:

- چرا انسان هایی که حکم زندان داشتند، به جوخه های مرگ سپرده شدند؟
- چرا انسان هایی که برای حداقل خواسته خود به خیابان آمدند، کشته شدند؟
- چرا انسان ها برای بیان اندیشه خود مورد بازخواست قرار می گیرند، به زندان می افتند، شکنجه و گاه اعدام می شوند؟

و هزاران چرای دیگر که ما و تمامی مادران و خانواده های داغدار در سی و سه سال گذشته می خواهیم بدانیم و تا زمان پاسخگویی دست از مبارزه نخواهیم کشید و همچنان ایستاده ایم.

مادران پارک لاله
28 مرداد 1390

مادران به پارک لاله بازگشتند

http://www.madaraneparklale.com/2011/06/blog-post_28.html

همه زن بودند
جنس مادر
سياهپوش گرد هم
روي نيمكتهاي ممنوع
درد درد مشترك

آنكه ميدانست
بر كدامين گور بگريد
و آنكه نمي دانست

ضربه ها
شلاق وار فرو مي آمد
و سيلي دستهاي آلوده
گونه هاشان را نوازشي چندش آور

و آنان
همچنان دور ميزدند
ميدان را
در سكوتي تلخ
مادران آرژانتين بودند
روسريشان سپيد نبود


6 تیر یادآور اولین حرکت اعتراضی مادران به کشتار خونین معترضین به نتیجه انتخابات است.

مادران پارک لاله به مناسبت گرامیداشت این روز در میعادگاه شان پارک لاله گرد آمدند و بار دیگر وفاداریشان را در راه تحقق خواسته های برحق خود اعلام کردند.

۱- آزادى فورى و بى قيد و شرط كليه زندانيان سياسى- عقيدتى

(لغو بازداشت منصوره بهکیش که در 22 خرداد 1390 دستگیر شده است و همچنین لغو احکام غیر عادلانه خانم ها لیلا سيف الهى و ژیلا مكوندى و آقاى نادر احسنى)

۲- لغو كليه اشكال مجازات اعدام و كشتار در زندان و خارج از زندان

۳- محاكمه و مجازات آمرين و عاملين جنايات سى و دو سال گذشته و اخير ايران

مادران پارک لاله
7 تیر 1390

http://rahekaregar.com/pic/madaran_09_11_1_2%5B1%5D%5B1%5D.jpg
همه زن بودند
جنس مادر
سياهپوش گرد هم
روي نيمكتهاي ممنوع
درد درد مشترك

آنكه ميدانست
بر كدامين گور بگريد
و آنكه نمي دانست

ضربه ها
شلاق وار فرو مي آمد
و سيلي دستهاي آلوده
گونه هاشان را نوازشي چندش آور

و آنان
همچنان دور ميزدند
ميدان را
در سكوتي تلخ
مادران آرژانتين بودند
روسريشان سپيد نبود


6 تیر یادآور اولین حرکت اعتراضی مادران به کشتار خونین معترضین به نتیجه انتخابات است.

مادران پارک لاله به مناسبت گرامیداشت این روز در میعادگاه شان پارک لاله گرد آمدند و بار دیگر وفاداریشان را در راه تحقق خواسته های برحق خود اعلام کردند.

۱- آزادى فورى و بى قيد و شرط كليه زندانيان سياسى- عقيدتى

(لغو بازداشت منصوره بهکیش که در 22 خرداد 1390 دستگیر شده است و همچنین لغو احکام غیر عادلانه خانم ها لیلا سيف الهى و ژیلا مكوندى و آقاى نادر احسنى)

۲- لغو كليه اشكال مجازات اعدام و كشتار در زندان و خارج از زندان

۳- محاكمه و مجازات آمرين و عاملين جنايات سى و دو سال گذشته و اخير ايران

مادران پارک لاله
7 تیر 1390

An open letter from The Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran ((1) to the United Nations special Rapporteur

http://www.madaraneparklale.org/2011/06/open-letter-from-mothers-of-laleh-park.html#more

An open letter from The Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran ((1) to the United Nations special Rapporteur regarding the investigation of the human rights in Iran
Dear Mr. Ahmad Shaheed;

We feel the warmth of a new hope in our hearts now and that is because after years of constant demands and trying hard by the victims of The Islamic Republic of Iran and their families, the United Nations, the highest international body, has finally appointed you as the special rapporteur to investigate the widespread and systematic human rights abuse by this regime. We feel fortunate that our cry that human right is an international affair and its investigation needs an international body has been heard.

No doubt that even with a quick glance at the vast record, you will find out about the human rights abuses by the Islamic regime and the goal of this letter is not to provide new evidence. By this, we, as the voice of the oppressed mothers, see it as our duty to point out to you the difficulties of the task ahead and declare our readiness to cooperate in gathering evidence and witnesses to the victims of the regime. Because as Maurice Copithorne, the previous United Nations rapporteur has pointed out, you have a difficult task ahead and it is necessary that you be prepared for all the personal and professional attacks and the excuses and lies by the regime ( in an interview with Free Europe, March 26th 2011).
Although the regime of Iran calls the Security Council’s resolutions worthless, its denial to accept any international envoy, shows the importance of such investigations in destroying its international legitimacy.
Unfortunately, at the moment, the United nations lacks any practical ability to force the governments to accept the findings of its human rights rapporteurs, but it is clear that the isolation of those regimes with a widespread disregard for human rights, can only be achieved by such revelations and we hope to reach this with the help of you and other consciences people of the world.
Obviously, the Islamic Republic would deny the existence of political prisoners, would hide the torture chambers from you and in best scenario, if they allow you to visit the prisoners, they put up a show to gratify themselves, as was the case with Galindo Pohl’s visit. You probably will never see the cells at an abandoned chicken ranch which is currently being used as a women prison and because of the lack of any sanitation facility, the prisoners have to relieve themselves by the side of their beds (2). You will probably not see the moment when the prison’s health workers, instead of caring for, subject an already weak prisoner on hunger strike and with a heart problem, to sever beatings that results in his death (3). You will not witness the selling of the prisoners for sexual abuses and would not be presented with an accurate statistics about the spread of aids and hepatitis as a result of widespread drug addictions and rapes. They will not show you the prisons with populations four times over the capacity and hide the mixing of the physically dangerous prisoners with the political dissidents and even the teenagers.
The rulers will not tell you that even holding the pictures of the killed children by their mothers would result in intimidations, interrogations and imprisonment of their other children. They will hide from you the savage attacks to the peaceful silent marches or funerals and or the arrest of the participants.
They will certainly not allow you inside the Khavaran cemetery (5) and will not invite you to see the empty seats of the college students killed at the university demonstrations.
They will not show you the public stoning, hangings and retributions (punishment according to religious law, Ghesas). You will never see the torture chambers where the political prisoners are forced to make false confessions against themselves. Confessions that they know would result in their execution, but they do them willingly to put an end to the physical and psychological tortures that they are subjected to.
But all this is only a small fraction of the story of the sufferings endured by the victims. It is hard to reach a deep understanding, unless there is a face to face meeting with them or their survivals under a safe condition.

Dear Mr. Ahmad Shaheed;

We don’t intend to repeat the statistics here; the horrible statistics of the executions, tortures, political-consciences prisoners, disappeared, deprived from education, dispelled, the victims of chain assassinations and ethnic, religious and sexual minorities. It is not difficult to find these statistics. What we expect from you as a decent person who is trying to restore human rights, despite the difficulties that would be created by the Islamic Republic, is to use all your powers and meet and speak with the victims of these crimes and their families. Because you don’t find the everlasting pain of the victims of sexual assault like Azar Kanaan (6) in the hands of their torturers and the pain that mothers of those innocents killed, like Sohrab, Neda and Farzad (7) have to live with day and night and the pain of years of wondering of those families kept in the dark, like the mother of Saied Zeynali (8) and what went on with the families of those who were executed in the decade of 1980 like Behkish, in any statistics. These statistics will not inform you that as we are writing to you, there is the news of the arrest of Mansoureh Behkish, one of our companions, who has lost six close relatives to these executions. She is currently in Evin Prison, because she wrote:
“I hate myself when I’m silent and do not fight for my civic rights and let the rulers who abuse human rights, take them away from me. I have a right to live, my child has a right to live. My mother, father, husband, sister, brother, neighbor and friend has the right to a free and just life without discrimination and I have the right to defend the rights of all those whom I love and nobody can take this right away from me.”

Dear Mr. Shaheed;

You certainly are aware of the long effort for the United Nations, this highest international body, to appoint a special human rights rapporteur. The high hopes for this appointment is evident from the letters from the Noble Peace Prize winner and defense lawyer, Shirin Ebadi, organizations such as International Campaign for Human Rights in Iran, International Federation of Human Rights Societies, The Society to Defend Human Rights in Iran and The Reporters Without Borders to the letters from the political prisoners leaked outside the walls with unimaginable difficulties and risks. These letters all ask for an immediate investigation of the horrible conditions of the human rights in Iran.
Now, we the suffered but decidedly firm mothers are also demanding from you to echo our cries to the world. By this letter, we express that by your investigations and gathering of the information that you will submit to the United Nations, you create a ground to increase the international pressures on Iran to uphold its legal commitments to the International Human Rights Charter.
The government of Iran as a member of the United Nations and international community, has to have regard for this international treaty or stay in international isolation.
In this order, we ask you to do your best effort to make it possible to observe and investigate the conditions of the prisons in Iran closely and meet and speak to the political prisoners while insuring their security and safety. Meet with the family members of those disappeared or killed by the regime and publish their testimonies. And finally, try to identify those state agents who ordered and carried out the rapes and the executions of the political prisoners and dissidents and the shooting of the protesters. This may prepare the way to bring them to justice in a court of law, in a near or not so near future.
It is our outmost desire that we, the suffering mothers, help you in this grave task.
We hope to see a day that all mothers witness their children grow up and live in a peaceful, just and equal society.

Mothers of Laleh Park and supporters abroad
June 21, 2011

_______________________________________________

1 - The Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers) which was born out of the gatherings of the mothers of those killed during the May of 2009 protests against the results of the presidential election in various parks, hand in hand with all the mothers of the victims of dictatorial regimes, will never forgo the blood of their children and demand trial and punishment of those who ordered and carried out the street shootings, individual and mass execution of the political prisoners, ethnic and religious killings, illegal arrests, tortures, rapes and terrors and the nightly raids and creating mayhem at the student’s dormitories, especially after the 1980’s. The mothers of Laleh Park demand the unconditional release of all the political and consciences prisoners and abolishment of capital punishment. They believe capital punishment is a form of organized assassination and are against any assassination including stoning and the law of retribution. As past and present victims of violence and discrimination against women, they support any non-violent and justice seeking effort. Considering the suppressions inside the country, supporters of The Mothers of Laleh Park in other parts of the world, consider this their duty to bring their voice to the rest of the world.
2 - Pointing to Gharachak Prison in Varamin.
3 - Pointing to the killing of Hoda Saber, a journalist and political prisoner, who was on hunger strike as a protest to the killing of Haleh Sahabi. Haleh Sahabi was one of the “Peace Mothers”, who was on leave from the prison and was killed by the regimes agents at her father’s funeral.
4 - According to a letter from Mehdi Mahmoudian, an imprisoned reporter , and other political prisoners about the conditions inside prisons.
5 - The location of the mass graves of those executed in the 1980’s.
6 - One of the victims of sexual rapes by the interrogators at the Sepah Pasdaran prison in Sanandaj.
7 - Sohrab Arabi and Neda Agha Soltan were killed during the street protests of May 2009. Farzad Kamangar, a teacher executed in May 2010, is amongst the numerous executed political prisoners in Iran.
8 - Saied Zeynali was a student who went missing after getting arrested by the regime’s agents 12 years ago. After years of searching for him, his family not only did not get any answers, but the search resulted in the imprisonment of his mother, Akram Zeynali (Neghabi) as well.

پیام همدردی مادران پارک لاله و حامیان آنان در خارج از کشور به مادران صلح

http://www.madaraneparklale.com/2011/06/blog-post_04.html


6/04/2011 09:30:00 PM
پیام همدردی مادران پارک لاله و حامیان آنان در خارج از کشور به مادران صلح

این روزها چه داغی برسینه داریم همه ما و آنان که د ل هاشان برای انسانیت و صلح و برابری می تپد.
نه، نمی توانیم بگوییم هاله از میان ما رفت، چرا که اینک بیش از هر زمانی در میان ما و در قلب تمامی ملت ایران حضور سبزش احساس می شود. ستمی که بر او رفت سمبلی خواهد شد که چون ندا به گوش تمامی جهانی خواهد رسید و پرنده صلحی خواهد شد که نابودی ظلم را در هر بال گشودنی به ارمغان خواهد آورد و آن روز نه دیر خواهد رسید و نه در دنیایی رویایی.

گیرم پیکر او را شبانه و غریبانه، پنهان از چشم ها به خاک بسپارند، اما چگونه حضور او را در ذهن ها مدفون خواهند کرد، در حالی که حتی در زندان عمومی، هم بندانش عشق ورزیدن را از او آموختند و حال به سوگ اش نشسته اند.

گیرم عکس پدر را دردست های او پاره پاره کنند و پیکر پاکش را از آغوش دردمند او بربایند، اما چگونه می توانند خاطره آن بزرگ مرد را از حافظه تاریخ مبارزات ایران بزدایند.

گیرم با مشت و لگد به او حمله ور شوند و رذیلانه قتل او را کتمان کنند و جسد را به شرطی به مادر داغدیده و درمانه اش تحویل دهند که به صورت کتبی بپذیرد، مرگ دخترش در اثر بیماری قلبی بوده است. اما تا به کی می توانند این چنین مردم را بفریبند و وادار به اعتراف های دروغین کنند، تا به کی می توانند این پرونده سازی ها، قتل های خیابانی و فجایع بسیار رایج در زندان ها را پشت نیرنگ و فریب کاری خود از چشم های باز جهان پنهان سازند؟

گیرم که عمری تلاش صادقانه او را برای ساختن جهانی انسانی تر، با زندان پاسخ گویند، اما چگونه می توانند خواست بر حق هزاران پیر و جوان و زن و مرد را برای رسیدن به عدالت، آزادی و برابری پاسخ گویند؟
گیرم که هزار بار مراسم سوگواری انسان های آزادی خواه را با تهدید و ارعاب و چوب و چماق و اسلحه و بند و زندان به هم بریزند، اما چگونه می توانند پاسخ گوی ناله های دردمند و بغض های فروخورده و فریاد مادران و خانواده ها و فرزندان شان باشند؟

مادران صلح و تلاش گران آزادی و عدالت

هاله عزیز یکی از مادران صلح و پیام آور عشق و دوستی بود که خود قربانی خشونت و وحشی گری شد، ما را در غم خود شریک بدانید و همدردی عمیق ما را بپذیرید، این جنایت از تسلی دل گذشته است و بایستی دادخواهی کرد. ما مادران پارک لاله و حامیان، محاکمه علنی و عادلانه این جنایات مکرر و آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی -عقیدتی را قاطعانه خواستاریم. شاید با پیگیری ما و شما از جنایت دیگری جلوگیری شود..

امید داریم که در آینده ای نزدیک همه مادران ایران بتوانند فرزندان خود را در سرزمینی مستقل، آزاد و زیر چتر عدالت و برابری پرورش دهند تا فرداها در آرامش و صلح زندگی کنند و همچون نسل ما، هر روز شاهد جنایتی دیگر نباشند.

ما می کوشیم تا دنیای را بسازیم که جنایت تکرار نگردد و به جای رفتن بر سر گورها یا جمع شدن گرد هم برای سوگواری و عزا، یا انتظار پشت درب زندان ها در گرما و سرما، بتوانیم در آرامش و آزادنه زندگی کنیم و هر روز شاهد موفقیت های روزافزون خود و فرزندان مان در محیطی سالم و بدون تبعیض باشیم.

بی شک آن روز فرا خواهد رسید، همچون دمیدن خورشید پس از شبی طولانی، و رسیدن بهار پس از سرمای سخت زمستان
مادران پارک لاله ایران
حامیان مادران پارک لاله در شهرهای اسلو، هامبورگ، ژنو، وین ،دورتموند، فرانکفورت، کلن، لس آنجلس-ولی، ایتالیا…

علیه زندان مخوف قرچک ورامین هم صدا شویم

http://www.madaraneparklale.com/2011/05/blog-post_09.html


علیه زندان مخوف قرچک ورامین هم صدا شویم


فریاد دادخواهی مان را بلندتر سر دهیم ، عزیزان مان را در سوله هایی مخروبه اسیر کرده اند . کهریزک دیگری افشا شده است . داغ کشته شدگان کهریزک ، هنوز، قلب مادران را به آتش می کشد و آمران و عاملان فاجعه ی انسانی کهریزک آزادند و افشاگران کهریزک در زندان .
حکومت دیکتاتوری ، در انتقامجویی از زنان که همواره وزنه ی مهمی دراعتراض به بی عدالتی ها و نابربری ها بوده اند ، از هیچ عمل ضد بشری دریغ نکرده است .زنان از هر طبقه و طیفی در شرایط بسیار نامطلوبی در زندان ها هستند .از موجود نازنینی چون هاله سحابی، مادر صلح و قران پژوه و فخرالسادات محتشمی پور، مسلمان وفعال سیاسی اصلاح طلب تا فریبا کمال آبادی و مهوش ثابت دو مادر بهایی ، به جرم عقیده در زندان اند .
از وکیل و حقوقدان برجسته ای چون نسرین ستوده تا جوانان دانشجویی چون بهاره هدایت و مهدیه گلرو و شبنم مددزاده .از معلمی زحتمکش چون عالیه اقدام دوست تا دخترکرد جوانی چون روناک صفازاده و روناک ها و بهاره ها و مهوش های دیگردر چنگ ستمگران اسیرند .و تعداد دیگری که فقط و فقط برای همدردی با مادران عزادار ، چون لیلا سیف الهی - پزشک و ژیلامکوندی - شاعر به احکام سنگین 4ساله محکوم شده اند
همه ی عزیزان ما ، همراه با صدها زن زندانی گمنام و بی پناهی که در سوله های قرچک ورامین در بندند ، جان شان در خطر است .
این تهدید را تبدیل به فرصت کنیم و جان همه ی عزیزانی که در سوله ها و مرغدانی های مخروبه ی قرچک ورامین اسیرند را نجات دهیم .
زندان قرچک ورامین ، کهریزک دوم و کهریزک های دیگر باید بسته شود .
از مردم آزدیخواه ایران و جهان و شخصیت ها و نهاد های حقوق بشری دنیا، بخواهیم با ما همراه و هم صدا شوند و حکومت ایران را موظف به رعایت حقوق زندانیان کنند .
خدیجه مقدم

همراهی زنان سیاه‌پوش ایتالیا با مادران عزادار

گفت‌وگو با صبری نجفی: همراهی زنان سیاه‌پوش ایتالیا با مادران عزادار
دوشنبه, 01/29/1390
پویا عزیزی

پس از اعتراضات مردمی و نا‌آرامی‌های پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ایران و هم‌زمان با هفتمین روز جان‌باختن ندا آقاسلطان شماری از زنان و مادران از جای جای تهران خود را به خانه ندا رساندند و مادر او را همراهی کردند. با شدت گرفتن اعتراضات و افزایش شمار جان‌باختگان، خانواده‌ها و مادرانی که عزادار فرزندان‌شان شده بودند با فراخوانی تجمعات هفتگی خود را درپارک لاله تهران اعلام کردند و خود را «مادران عزادار ایران» نامیدند.

این اولین بار نیست که چنین حرکتی از سوی زنان ایرانی شکل می‌گیرد، پس از کشتارهای گسترده و دسته‌جمعی بیش از چهار هزار زندانی سیاسی در اواخر تابستان و پاییز ۱۳۶۷ مادران و خانواده‌های این کشته‌شدگان که در طول تلاش برای کسب اطلاع از وضعیت عزیزان‌شان، جلوی زندان‌ها و در راهروهای ادارات با یکدیگر آشنا شده بودند، نیز جمعیتی موسوم به «مادران خاوران» را تشکیل داده بودند. جان‌باخته‌گان دهه شصت و کشتار ۶۷ را حکومت در قبرستانی در شرق تهران به نام «لعنت آباد» که مخصوص دفن غیر مسلمانان بود، در گورهای دسته‌جمعی دفن کرد. مادران، این مکان را خاوران نامیدند و از آن پس به «مادران خاوران» مشهور شدند.

«مادران عزادار ایران» که بعد‌ها خود را «مادران پارک لاله» نامیدند. مصرانه و هوشمندانه هر هفته اعتراضات خود را به شکل تجمعات آرام در اطراف آب‌نمای پارک لاله تهران ادامه دادند و هر روز جمعی دیگر از مادران به آن‌ها می‌پیوستند. این زنان که محور خواسته‌های‌شان را بر «لغو حکم اعدام از احکام جاری کشور، آزادی بی‌قید و شرط و فوری زندانیان سیاسی و عقیدتی، و همین طور محاکمه آمران و عاملین کشتارهای فرزندانشان در سی و دو سال گذشته» بنا نهاده بودند، بارها با حمله نیروهای امنیتی به تجمعات‌شان و فحاشی، ضرب و شتم و بازداشت مواجه شدند.

پیرو گردهم‌آیی مادران و یورش ماموران به این گردهم‌آیی‌ها، گروه‌هایی از مادران ایرانی نیز در قالب تشکل‌های حامیان مادران پارک لاله در خارج از مرزهای ایران تشکیل شدند و همراهی خود را با مادران ایران اعلام کردند. اگر چه حکومت مانع ادامه یافتن گردهم‌آیی‌های مادران عزادار در ایران شد، اما صدای آن‌ها و خواسته‌های آن‌ها در دل گردهم‌آیی‌های مادران ایرانی در خارج از کشور و در سرتاسر جهان، طنین انداخت. حامیان مادران پارک لاله ایران به سرعت به صورت شبکه‌ای هم‌آهنگ درآمده و به حمایت از خواست‌های مادران عزادار در ایران پرداختند. در کشورهای آلمان، آمریکا، اتریش، انگلستان، ایتالیا، نروژ و کانادا و در بسیاری از شهر‌ها و کشورهای دیگر گروه‌های حامی مادران پارک لاله ایران حرکت‌ها و اقدامات اعتراضی بسیاری را به انجام رساندند که در رساندن صدای مادران و خانواده‌های داغدیده به گوش جهانیان نقش بزرگی ایفا کرد.

اخیرا در کشور ایتالیا به همت «حامیان مادران پارک لاله ایران – ایتالیا»، یک کنفرانس مطبوعاتی با حضور مادران سیاه‌پوش ایتالیا و مادران می‌دان‌دمایو آرژانتین و حضور تلفنی شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل و همین طور تعدادی از حامیان مادران پارک لاله از دیگر کشور‌ها برگزار شد. در این کنفرانس که تعدادی از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مطبوعات و رسانه‌های ایتالیا حضور داشتند، به معرفی مادران پارک لاله ایران و خواسته‌های‌شان پرداخته شد و هم چنین بر ایجاد همبستگی و اتحاد میان گروه‌های مادران جهان تاکید شد. در سوی دیگر در موزه مقاومت زنان ایتالیا در شهر سی‌ینا واقع در ایالت توسکانا به مرکزیت فلورانس، تعدادی از عکس‌های مربوط به تجمعات مادران پارک لاله ایران به معرض دید عموم گذاشته شده‌است.

صبری نجفی از اعضای کمپین یک میلیون امضا در خارج از کشور و از حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا در گفت‌وگو با رادیو زمانه درباره چگونگی شکل‌گیری و فعالیت‌های این گروه در کشور ایتالیا می‌گوید:

خانم نجفی گروه حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا چگونه شکل گرفت و چرا شما تصمیم گرفتید که فعالیت‌تان را بر حمایت از مادران پارک لاله ایران متمرکز کرده و گروه حامیان را تشکیل دهید؟
در پی شنیدن خبر حمله به مادران عزادار و بازداشت بیش از ۳۰ نفر از مادرانی که در پارک لاله در سکوت برای اعتراض به مرگ عزیزان‌شان که بعد از انتخابات خرداد ۱۳۸۸ و در تظاهرات مسالمت‌آمیز کشته شده بودند، گردهم می‌امدند و همچنین دریافت پیام شیرین عبادی که در ۲۸ تیر ماه سال ۱۳۸۸از تمام زنان آزاده دنیا درخواست حمایت کردند؛ این پیام را برای همه گروه‌های زنان سیاه‌پوش ایتالیا فرستادم و آن‌ها نیز حمایت خود را از این حرکت در سایت‌شان اعلام کردند۱ و به تمام گروه‌های زنان سیاه‌پوش در دنیا اطلاع دادند. یک هفته بعد اولین تظاهرات را به حمایت از مادران پارک لاله ایران در شهر پادوا و پس از آن، دو هفته بعد در شهر ورونا برگزار کردند و تا کنون همچنان به این حمایت به‌طور گسترده ادامه می‌دهند.
برای من حمایت از مادران همان‌قدر مهم است که حمایت از سرزمینم و حمایت از همه خواسته‌هایم برای وطنم و فکر می‌کنم که رنج و اندوه مادران رنج و اندوه من هم هست و آنان فرزندان من‌اند و تا رسیدن به خواسته‌های فرزندانم آرام نخواهم گرفت. گروه حامیان به این دلایل در ایتالیا و در همکاری با دیگر گروه‌های حامیان مادران تشکیل شد.

حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا تا کنون چه برنامه‌هایی را اجرا کرده‌اند و سطح و وسعت این برنامه‌ها چگونه بوده است؟
غیر از درخواست از زنان سیاه‌پوش برای حمایت که بار‌ها برای ما تظاهرات‌هایی در شهر‌های مختلف برگزار کرده‌اند؛ از حمایت سازمان‌های دیگر هم برخوردار بوده‌ایم. به عنوان مثال بنیاد الکساندر لانگر که جایزه سال ۲۰۰۹ خود را به نرگس محمدی اهدا کرد دو نشست را به حمایت از مادران در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ در شهر بولزانو برگزار کرد و همین‌طور روز ۸ مارس ۲۰۱۰ را علاوه بر بزرگداشت روز زن، روز مادران پارک لاله هم نامیدند، می‌خواهم بگویم در ایتالیا حامیان مادران تنها زنان ایرانی نیستند و خیلی از زنان ایتالیایی نیز از اعضای حامیان مادران پارک لاله هستند.

حیطه همکاری شما به عنوان حامیان مادران ایران با گروه‌های مادران در ایتالیا چگونه است؟
ما بیش از همه با زنان سیاه‌پوش ایتالیا در رابطه هستیم. آن‌ها تنها گروهی هستند که از مادران ستم‌دیده تمام دنیا دفاع می‌کنند. آن‌ها اولین بار از مادران فلسطینی که فرزندان‌شان را در جنگ و یورش اسرائیل از دست داده بودند دیدن کردند و صدای آن‌ها را به گوش جهانیان رساندند و البته از مادران داغدیده اسراییلی هم دیدن کردند و شعار «جنگ باید از دنیا حذف شود» را به کار می‌برند، آن‌ها از مادران الجزیره‌ای، بوسنیایی و افغانستانی و سایر کشورهای در جنگ هم حمایت می‌کنند. مادران ایتالیایی با محبت و همدلی از مادران پارک لاله در شهرهای ورونا، ونیز (با حضور شیرین عبادی در سپتامبر ۲۰۰۹) فلورانس، سی ینا و رم، در نشست‌های متفاوتی حمایت کرده‌اند. در جنوا در ماه جولای۲۰۱۰ در مراسم نام‌گذاری میدانی به نام «زنان تهران» به همت شهردار شهر جنوا، حامیان از شهرهای مختلف اروپا و آمریکای شمالی به جنوا آمدند و اولین گردهمایی سراسری را با حمایت مادران ایتالیایی برگزار کردند.

در کنفرانس مطبوعاتی حامیان مادران پارک لاله در رم چه گذشت؟
کنفرانس مطبوعاتی برای شناساندن گروه مادران و حامیان مادران پارک لاله در سطح کشور ایتالیا و سراسر جهان بود و برای پخش خبر سونامیِ اعدام‌ها که در ماه ژانویه و فوریه هر ۸ ساعت یک اعدام انجام می‌شد، برگزارشد، در این کنفرانس خانم عبادی از طریق ویدیو حضور داشتند و همین‌طور خانم لوییزا مورگانتینی که سابقا معاون رییس پارلمان اروپا بودند و خود یکی از پایه‌گذاران گروه زنان سیاه‌پوش هستند. حامیان مادران پارک لاله در فرانکفورت که در کنفرانس حضور داشتند نیز درمورد چگونگی تلاش‌های مادران و حامیان صحبت کردند و از فجایعی که در ایران بعد از انتخابات ۱۳۸۸ و همین‌طور از فجایع ۳۲ سال اخیر صحبت کردند. آنها یادآوری کردند که مادران خواهان محاکمه آمران و عاملان قتل‌ها و اعدام‌ها و فجایع سی و دو سال اخیر، آزادی همه زندانیان سیاسی و لغو قانون اعدام، هستند. در این کنفرانس بیش از ۳۰ خبرنگار حضور داشتند که در پایان خبرنگاران باز هم به پی‌گیری خبرهای مادران ادامه داده‌اند.

چندی پیش موزه مقاومت زنان ایتالیا عکس‌هایی را از مادران داغدار ایران به نمایش گذاشته است. در باره اهمیت این موضوع و تاثیرات آن توضیح می‌دهید؟
موزه مقاومت شهر سی‌ینا یا اتاق‌های خاطره انستیتوی مقاومت که روزی مقر فاشیست‌های شهر سی‌ینا بوده و امروز به موزه تبدیل شده تا مردم از وقایع دوران فاشیسم آگاه باشند، در ماه نوامبر ۲۰۱۰ با همکاری شهرداری شهر سی‌ینا در کنار کنفرانس‌هایی در مورد زنان مقاوم دنیا، که پروین اردلان، روزنامه نگار و از اعضای اولیه کمپین یک میلیون امضا از سوئد و فاطمه رضایی از حامیان مادران پارک لاله از دورتموند هم در آن شرکت داشتند، تصمیم به برگزاری این نمایشگاه گرفته شد که نهایتا ماه مارس امسال در روز بزرگداشت زن افتتاح شد و تا آخر ماه اکتبر ۲۰۱۱ برای بازدید عموم دایر است.

برآیند فعالیت‌های حامیان مادران در سال‌های گذشته را چطور می‌دانید و آیا آن‌ها را در انتقال خواسته‌هایشان موفق می‌دانید؟
حامیان مادران در این دو سال، به نظر من یکی از گروه‌هایی هستند که با جان و دل در تلاش برای رسوا کردن فجایع رژیم، همت گماشته‌اند. آن‌ها همان‌طور که گویی فرزندان خود را از دست داده باشند هر هفته در مکان‌های مختلف شهرهایی که در آن اقامت دارند و گاهی با سفر به شهرهای دیگر به تجمع‌های خود در سرمای سخت و گرمای آتشین ادامه می‌دهند و با همراهی و هم‌فکری و فقط به‌خاطر اعتقادشان به عدالت پیش می‌روند. این گروه‌های کوچک حامیان چنان در میدان‌ها و سالن‌ها مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهند که کنجکاوی همگان را برانگیخته‌اند. باشد که هم‌صدایی مادران و حامیان صدای عدل را در کشور بی‌عدل ما رسا کند و روزی چون مادران میدان دمایو آرژاتنین، ما هم بتوانیم محاکمه عاملان فجایع ایران‌مان را از نزدیک ببینیم و هم‌پای مادران آزاده دنیا در پیشبرد تربیت و بالش فرزندان‌مان برای آینده‌ای سزاوار از هیچ ظلم و بی‌قانونی نهراسیم.

دیگران برای حمایت از مادران چه باید بکنند؟
ما از همه مردم دنیا چه ایرانی و چه غیرایرانی تقاضا می‌کنیم، در مقابل فجایعی که در ایران می‌گذرد بی‌تفاوت نباشند و صدای ما را رسا‌تر به گوش مجامع بین‌المللی که می‌توانند تاثیرگذار باشند برسانند. ما در پی آینده‌ای با دموکراسی و عدالت در سرزمین‌مان هستیم و تا رسیدن به خواست‌های فرزندان‌مان که بی‌گناه و فقط با فریاد آزادی به خیابان‌ها آمدند و در زندان‌ها و خیابان‌ها کشته شدند، از پای نمی‌نشینیم، باشد که فردای ایران فردای روشنی برای فرزندان‌مان باشد.

۱- http: //donneinnero. blogspot. com/ solidarieta-con-le-madri-in-lutto-in. html

نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیانشان به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کیمون و کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل، خانم ناوی پیلای ه

FRIDAY، MARCH 18، 201

نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیانشان
به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کیمون
و کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل، خانم ناوی پیلای
در رابطه با نقض روزافزون حقوق بشر در ایران




جناب آقای بان کی- مون دبیر کل محترم سازمان ملل متحد
رونوشت: سرکار خانم ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل
اینک مطمئناً جنابعالی با دریافت انبوه دادخواست ها و گزارش های حاکی از موارد بی شمار نقض حقوق بشر در ایران ، به عمق فاجعه ای که توسط حکومت استبدادی جمهوری اسلامی ایران بر ملت ما وارد می شود آگاهید.
در شرایطی که حاکمیت نه به قوانین داخلی خود پایبندی دارد و نه به معاهده های بین المللی که خود امضا کننده آن بوده است، به شما پناه می آوریم که ریاست نهادی را برعهده دارید که چشم جهانیان به آن است تا دادرس ملت های مظلوم باشد.

در اینجا مادران پارک لاله* (مادران عزادار ایران) و حامیانشان، با قلبی پر درد اما آرمانی استوار، نا امید از رسیدگی به خواستهای برحق و انسانی خود توسط حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، از شما ونهاد های بین المللی حقوق بشری تقاضای استمداد دارند.

مادران پارک لاله،(مادران عزادار ایران) مادران جانباختگانی هستند که در طی دوران حکومت جمهوری
اسلامی، فرزندانشان به دلایل گرایشات سیاسی- عقیدتی توسط حکومت شکنجه ، زندان و اعدام شده اند، و یا در تظاهرات خیابانی توسط عمال دولتی به قتل رسیده اند. آنان با وجود بر دوش کشیدن بار سنگین غم خود اینک به عنوان یکی از نهادهای فعال حقوق بشر در ایران، نه تنها خواهان محاکمه عادلانه آمران و عاملان شکنجه، قتل و اعدام فرزندان خود هستند ، بلکه کشتارهای قومی و دینی ، قصاص،سنگسار و شکنجه و تجاوز در زندانها و گرفتن اعترافهای اجباری دروغین را به شدت محکوم کرده خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو قانون اعدام می باشند . نظر به شرایط خفقان حاکم در ایران حامیان آنان در خارج از کشور نیز وظیفه خود می دانند صدای دادخواهی این مادران را در سطح جهان منعکس نمایند.

این مادران که تجمع های آرامشان بارها و بارها در پارکها، مقابل زندانها، در کنار مزار فرزندانشان و به هنگام دلجویی از یکدیگر مورد هجوم عوامل حکومت قرار گرفته وحبس وزندان شده اند، هرروز باید متحمل رنج و عذاب بیش از پیش خود و دیگر عزیزانشان باشند. چرا که دائماً تحت فشار وتهدید شدیدقرار میگیرند که در صورت انجام مصاحبه، اعتراض و یا هر گونه پیگیری ،عضو دیگری از خانواده را نیز به قربانی خواهند داد. از آن جمله است زندانی کردن برادر صانع ژاله ، جانباخته آزادیخواه تظاهرات آرام اخیر، که بدنبال افشاگری دروغ پردازی های حکومت درمورد برادر جانباخته اش، خود نیز محبوس میشود و اقتدار گرایان آن مادر کرد را یکجا در غم دو فرزندش می نشانند. بسیاری از این مادران حتی از تحویل گرفتن پیکر های جگر گوشه هایشان و برگزاری مراسم خاکسپاری برای آنان نیز محروم میشوند .


در حال حاضر زندانهای جمهوری اسلامی ایران مملو است از صدها دانشجو، فعالان حقوق بشر، روزنامه نگاران ، هنرمندان، نویسندگان و حتی وکلایی که به جرم دفاع از آزادی و حقوق انسانی به سالها حبس و ممنوعیت از حرفه و وثیقه های بسیار سنگین محکومند. حبس های طولانی انفرادی، ممنوع الملاقات کردن ، قطع حق مکالمات تلفنی با خانواده ، تبعید زندانیان به استانهای دور دست،و عدم رسیدگی به نیازهای درمانی آنان... تنها بخش کوچکی از برخوردهای غیر انسانی با این زندانیان به شمار می آید که در مقابل سایر شکنجه های جسمی و روحی ددمنشانه ای که بکار می رود بسیار کوچک می نماید. بسیاری از این زندانیان پس از آزادی چنان به لحاظ روانی بیمارند که نشان از عمق صدمات وارده به آنان را دارد .

همچنین مطلع هستید که اینک ایران به لحاظ سرانه اعدام، مقام نخست را در جهان داراست و از شما سپاسگزاریم که خود به درستی به ماهیت ظالمانه ، غیر انسانی و تحقیر آمیز اعدام های گسترده در ملاء عام نیز تاکید نموده اید. سرکار خانم ناوی پیلای کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل نیز از افزایش شمار اعدامها خصوصاً در هفته های اخیر شدیداً ابراز نگرانی نموده اند و از عدم توجه دولت ایران به خواسته های جهانی برای توقف آن تأثر خود را اعلام نموده اند.
پرونده سازی برای مخالفین سیاسی و مدنی و اعدام آنان بعنوان خلافکار شگرد دیگری است که حکومت وسیعاً بکار می گیرد تا ضمن تظاهری ریاکارانه تحت عنوان حفظ امنیت جامعه، مخالفین خود را از صحنه خارج سازد. بسیاری از این احکام اعدام در دادگاههایی چند دقیقه ای بدون حضور وکیل صادر می شود و حتی اجرای حکم نیز بدون اطلاع خانواده و وکیل فرد محکوم صورت می گیرد.

بنا به گزارش سازمان عفو بین الملل تنها در ماه ژانویه سال میلادی ٢٠١١ ، بیش از ٨۶ زندانی در زندان‌های ایران اعدام شده‌اند. که البته با در نظر گرفتن بسیاری از اعدامهایی که رسماً اعلام نشده است این رقم بسیار بالاتر می نماید. شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و و شش سازمان‌ مدافع حقوق بشر؛ سازمان عفو بین‌المللی، سازمان دیده‌بان حقوق بشر، کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، فدارسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر ، جامعه دفاع از حقوق بشر ایران و گزارشگران بدون مرز با انتشار بیانیه‌ای مشترک به جامعه جهانی و سازمان ملل متحد، خواهان اقدام برای توقف موج گسترده‌ی اعدام‌ها در ایران شدند.در این بیانیه شدیداً ابراز نگرانی شده از اینکه جمهوری اسلامی با استفاده از روشهای مذبوهانه ، بسیاری اعدام‌های سیاسی را در میان خیل اعدام های محکومین به جرایم عادی پنهان می سازد، و هشدار داده شده است اگر جامعه جهانی در این باره سکوت کند، اعدام‌ها فزونی خواهد یافت. نیز، بنا به گزارش دیده بان حقوق بشر دست کم ١۴٠ نفر از اعدام شدگان سال‌های اخیر محکومیت اعدام خود را در حالی گرفته اند که به هنگام ارتکاب جرم کمتر از ١٨ سال سن داشته اند.

مسلماً اینها همه تنها بخش کوچکی است از آنچه که برملت ما و فرزندانمان میرود و بی شک در مقابل گزارش های مفصلی که شما مرتباً در این راستا دریافت می نمایید بسیار مختصر و ناچیز می نماید.
اینک در ایام بزرگداشت روز جهانی زن که پیام آور دادخواهی برای عدالت و برابری است، زنان و مادران ایران بعنوان یکی از بزرگترین پرچم داران این حرکت دادخواهانه ، از تمامی نهادهای حقوق بشری و شخص جنابعالی بعنوان بالاترین مقام سازمان ملل متحد تقاضای کمک و رسیدگی دارند. آنان همچنان پر صلابت و استوار ایستاده اند تا پاسخ ستمی راکه ناعادلانه بر جگر گوشه هایشان و بهترین فرزندان این سرزمین رفته است بگیرند و در این راه دشوار وجدانهای بیدار جهان را به یاری می طلبند.

مادران پارک لاله و حامیانشان از شما تقاضا دارند با فرستادن هیئت هایی ویژه به ایران وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار داده ضمن دیدار با زندانیان سیاسی و دگر اندیش و خانواده های اعدام و کشته شدگان ، در مورد وضعیت زندانها در ایران تحقیق نمایند. همچنین همصدا با ملت ایران بر این تقاضا اصرار داریم که با استفاده از فشارهای بین المللی حکومت ایران ملزم شود به پاسخگویی در مقابل معاهدات بین المللی خود در به جا آوردن حقوق مدنی و سیاسی شهروندانش .

با احترام
مارس 2011

مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران)
حامیان مادران پارک لاله ایران-اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران -ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران-دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران-فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران-کلن
حامیان مادران پارک لاله ایران-لندن
حامیان مادران پارک لاله-لوس آنجلس /ولی
حامیان مادران پارک لاله-وین
حامیان مادران پارک لاله ایران-هامبورگ

Per la libertà e la giustizia. Contro la repressione e la pena di morte

lunedì 7 marzo 2011

Per la libertà e la giustizia. Contro la repressione e la pena di morte

Da oltre un mese ci arrivano notizie di ribellioni che si moltiplicano e si estendono dalla Tunisia all’Egitto, dall’Algeria allo Yemen, dalla Libia al Bahrein; si tratta di grandi manifestazioni popolari contro regimi dispotici e corrotti; donne e uomini, giovani e anziani/e chiedono pane e libertà, dignità e giustizia, equità sociale e partecipazione democratica.

Come Donne in Nero contro la guerra sentiamo il dramma delle repressioni sanguinose che stanno portando a centinaia le vittime in questi paesi: i poteri violenti stanno conducendo una vera guerra contro le persone inermi.

Anche il popolo iraniano, dopo trent’anni di vita difficile sotto la repressione del governo teocratico islamico, con l’azione pacifica del Movimento Verde, chiede democrazia. La risposta del governo, però, è stata: pallottole, prigione, torture, condanne a morte.

Il recente e terribile incremento delle condanne a morte e la costituzione di tribunali ingiusti, stanno causando, ogni giorno, la morte di innumerevoli prigionieri politici e non. In base ai rapporti che ci sono giunti dall’Iran, dal 1 al 27 gennaio 2011 sono state eseguite 106 pene capitali, cioè una media di 20 esecuzioni a settimana, e molte persone sono ancora in lista.

Da molti mesi un gruppo di coraggiose madri iraniane ha protestato chiedendo l’abolizione della condanna capitale, la liberazione dei prigionieri politici, la punizione dei responsabili dei crimini compiuti negli ultimi trentuno anni. Le madri si riuniscono ogni settimana in Park Laleh, a Teheran. (v. Il loro sito in inglese http://www.madaraneparklale.org/p/about-us.html). Sono le madri in lutto - madri dei martiri degli ultimi 32 anni. Esse non chiudono gli occhi sulla perdita dei loro figli e chiedono che gli esecutori e i mandanti delle esecuzioni di massa, delle esecuzioni individuali, delle torture, delle violenze, degli assalti alle case ai dormitori degli studenti dagli anni 80 ad oggi vengano puniti. Come risposta, il regime le ha prese di mira, fermandone alcune e arrestandone altre, per soffocare le loro richieste di giustizia.

La rete delle Donne in Nero italiane da tempo conosce e sostiene questa lotta. Il 25 febbraio scorso, insieme a Amnesty International, ha partecipato a una conferenza stampa che si è tenuta nella Casa Internazionale delle Donne a Roma, in cui hanno intervenuto anche Luisa Morgantini, Sabri Najafi e Shirin Ebadi, premio Nobel per la pace 2003, donne che da sempre lottano per il rispetto dei diritti umani, malgrado i rischi che questo comporta.

Insieme alle madri di Laleh, chiediamo:
La libertà per tutti i prigionieri politici e di coscienza
La fine delle esecuzioni che solo nel mese Gennaio e l’inizio del mese Febbraio 2011 erano più di 100 persone.
L’abolizione della Pena di Morte.

Sosteniamo le lotte nonviolente delle madri di Park Laleh e della società civile iraniana; ci impegniamo a dare voce a queste donne e a far conoscere la situazione e il loro coraggio, completamente ignorati dai mezzi di comunicazione

اعلام تجمع 17 اسفند (۸ مارس) در تهران

http://www.madaraneparklale.com/2011/03/17.html
صد سال قبل همراه با اعتراض های زنان و نام گرفتن 8 مارس در تاریخ به نام روز زن، هر ساله این مراسم در دنیا برگزار میشود ولی در ایران همواره تحت تدابیر امنیتی و با بگیر و ببند زنان و حامیان همراه بوده است. تنها در چند سال اول انقلاب زنان آزادنه و بدون خشونت های دولتی در ایران توانستند این روز را گرامی بدارند و خواست هایشان را اعلام کنند که هرگز هم به خواستهای آنان نه در مورد مسائل سیاسی کشور نه در مورد حقوق اجتماعیشان توجه نشد.
تاریخ گواه است که زنان در همه دنیا حداقل گردانندگان جامعه کوچکی به نام خانواده بوده اند و توانسته اند از این جامعه کوچک انسانهای بزرگی را تربیت کنند که دنیا را بسازند و دنیا را به شکل متمدن امروزی به نسل های بعدی واگذارند.
زنان که منبع و سرچشمه مهر و عطوفت و لطافت و شادی و سرزندگی در جوامع هستند و معروف به موجوداتی که نه ماه باری را با صبر و حوصله با خود حمل می کنند و بعد از آن از شیره جان خود برای حفظ بار نه ماه خویش دریغ نمی کنند. همه توان و هستی خود را به پای نهال در بطن خود می ریزند و با همه مهر و عطوفتی که دارند وقتی به حقوق شان و جامعه انسانی که در آن زندگی می کنند تجاوز می شود همه آن مهر تبدیل به خشم می شود .
در طول تاریخ ایران نیز زنان بسیاری داشته ایم که با چنگ و دندان و با قلم و هنر خود همیشه حق ستان خود و دیگر زنان جامعه بوده اند.
در طول 80سال گذشته با همه بی حرمتی و ستمی که بر زنان ایران رفته ولی آنها هرگز از پای ننشستند و در میادین علم و هنر و ورزش و سیاست و مبارزه همیشه در صف اول ایستاده اند و تا پیروزی و رسیدن به حقوق اولیه خود و جامعه انسانی خود همچنان تحت هر شرایطی به مبارزه ادامه داده اند. در سالهای انقلاب زنان در همه عرصه ها دوش به دوش مردان دیده شده اند.
زنان مبارزی که برای دزدیده شدن انقلاب دوش به دوش مردان در میدان مبارزه و زندان و چوبه های دار یک لحظه آرمانهای انسانی خود را فراموش نکرده اند و همچنان مقاوم برای رسیدن خواستهای خود ایستاده اند. در این میان باید از زنانی نام برد که در بدترین شرایطی سیاسی کشور و در خفقان آشکار حکومتی بصورت هماهنگ مادران خاوران، کمپین یک ملیون امضاء و جامعه فمنیستی زنان و مادران صلح رابه وجود آورده اند. بعد از انتخابات و با کشتارهای وسیع خیابانی و دستگیرهای مفرط و اعترافهای رسانه ای دروغین، مادرانی در پارک لاله بصورت خودجوش با داشتن یک هدف مشخص در کنار هم جمع شده و خواسته هایشان را به آرامی و با در دست داشتن عکس عزیزانشان و با روشن کردن شمع و بازگو کردن شعارهای مسالمت آمیز و خواندن سرود ای ایران و یار دبستانی بار دیگربه گوش جهانیان رساندند. در پاسخ این فریاد عدالتخواهی ، جز توهین، دستگیری، زندان، بی حرمتی، کشتار در خیابان هیچ کرامتی از سوی مسئولان کشور که بطور مداوم از حرمت و شان و مقام زن می گوید ندیدند.
در طول یکسال و نیم اخیر با کشته شدن نداها، ترانه، و اعدام زهرا بهرامی جواب عدالتخواهی و آزادیخواهی و احقاق حقوق داده شد.در همین زمان با دستگیری بیش از هزاران تن از زنان کشور، زیر بازجویی های سخت و طاقت فرسا و توهین آمیز در روزهای بزرگداشت زنان از آنها قدردانی شد.
در این راستا زنانی که بعنوان مادران داغدار 32سال اخیر در پارک لاله بصورت خودجوش گردهم می آمدند تا مرهمی بر دل سوخته مادران، همسران، دختران، خواهران عزیز از دست رفته باشند بارها مورد حمله و توهین و ضرب و شتم دولتی قرار گرفتند. دوبار دستگیری گسترده داشتند. در تاریخ های 14آذر 88 و 17 دی 88 که با فرستادن زنان فهیم تهرانی به کمیته وزرا و گرفتن تعهد و وثیقه آزاد شدند.
از تاریخ 18بهمن 88 دستگیری حامیان مادران پارک لاله بصورت شبانه و یورش به منازل برای ایجاد ترس و ارعاب شروع شد.
حامیان خانم ها ام البنین ابراهیمی و ژیلا مکوندی، لیلا سیف الهی، الهام احسنی در اولین بازداشت گروهی دستگیر و به بند 209 اوین فرستاده شده و به مدت 35تا 40 روز در بازداشت بودند و تحت بازجویی شدید و شکنجه های روحی و روانی.
در تاریخ 17مهر 89 خانم ها اکرم نقابی مادر سعید زینالی که از سال 78 مفقود گشته و ژیلا طرمسی مادر حسام طرمسی که بعد از انتخابات دستگیر و به مدت 9 ماه در زندان بوده دستگیر و به مدت 75روز در زندان و تحت آزار و اذیت و شکنجه های روحی و سلول انفرادی بوده اند و با سپردن وثیقه های سنگین آزاد شدند.
در تاریخ 14آذر خانم حکیمه شکری که برای تولد امیر ارشد تاجمیرزاده به بهشت زهرا رفته بود همراه با خانم ندا مستقیمی و پدر جان باخته رمضانی و به همراه تعداد زیادی از مادران که مادر سهراب اعرابی هم در میان بازداشتی ها بوده بازداشت و خانم ندا مستقیمی بعد از یک ماه و خانم حکیمه شکری بعد از 4ماه که دو ماه آن را در انفرادی بسر برده با سپردن سنگین ترین وثیقه و طولانی ترین بازداشت، قهرمان حامیان مادران لاله شناخته شده که دیگر حامیان برای رفتن به بهشت زهرا هم باید محاکمه شوند.
این مختصری از شرح حال مادرانی ست که بصورت خودجوش برای کم کردن درد و آلام مادران داغدیده همت گماشته اند و حاکمیت بدین صورت از آنها تقدیر و قدرانی کرده و آن ها را مجاهد، سلطنت طلب، کمونیست، زنان خیابانی، فاحشه های سیاسی و القاب دیگری که بیشتر به شان و منزلت خودشان میاید نه زن آزادیخواه ایران خطاب کرده است.
از همین روی باز زنان و مادران و حامیانشان از حرکتهای اعتراضی خود دست نکشیده و خواستار آزادی کلیه زندانیها و موکدا زنان آزادیخواه و همه زنانی هستند که در زندانها بسر می برند چرا که حاکمیت غلط و نادرست باعث ایجاد زندان می شود و در این راستا زنانی که بدهی مالی سنگین دارند نیز کم نیستند.
زنانی که مجبور به گرداندن چرخ زندگی سخت خود بوده اند و تحت فشار مالی پایشان به زندان باز شده است.چرا که جرم ساز و مجازات کننده یکی هستند.

از همین روی ما مادران داغدار و حامیان آنها در روز 8مارس برابر با 17اسفند همراه و همدوش با همه زنان جامعه خود اعتراضات آرام و مدنی خود را برگزار خواهیم کرد و این روز را همراه با دیگر زنان جهان گرامی خواهیم داشت.

در انتها ما حامیان مادران پارک لاله در داخل کشور باز هم می گوییم : نه حزبیم، نه دسته ایم، نه گروهیم، نه تشکیلات بلکه ما مادران و زنان خودجوشی هستیم که بعد از وقایع انتخابات در کنار دیگران خانواده های داغدارمرهمی بر دل داغدارشان می باشیم.
باشد که راهمان پر رهرو باد

لحظه دیدارمان در 17اسفند
ساعت 4 بعد از ظهر
خیابان فاطمی، چهارراه امیرآباد
این مکان نزدیک به پارک لاله است که مادران در سال 88 حدود 7ماه برای رسیدن به خواسته هایشان دور هم جمع می شدند
حامیان مادران پارک لاله- ایران