حضور دوباره مادران در پارک لاله

دوشنبه, اکتبر ۲۴, ۲۰۱۱

حضور دوباره مادران در پارک لاله


مادران و خانواده های داغدار؛
سازمان های و نهادهای بین المللی حقوق بشر!
جایگاه کشته شده های 33 سال گذشته و آزار و اذیت های وارده بر مادران و حامیان در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟

یک بار دیگر مادران پارک لاله در بعداز ظهر شنبه ای پاییزی در میان بهت و حیرت مردم حاضر در پارک، میدان آب نما را در سکوتی اعتراض آمیز دور زدند. آنان این بار نه با لباس سیاه که با لباس های رنگین به نشانه شور و اشتیاق به ادامه مبارزه تا رسیدن به خواسته های خود به میعادگاه خود در پارک لاله بازگشتند. آنان باور دارند که برای رهایی باید راه های ناهموار و پر سنگلاخ را پیمود و در این راه هیچ هراسی به دل راه نمی دهند زیرا به انتخاب راه خود ایمان دارند.

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.ما مادران پارک لاله امروز دوباره در پارک لاله جمع شدیم تا نشان دهیم که هنوز هستیم و پیگیرانه خواسته های خود را تا تحقق تمامی آنها دنبال می کنیم.


پس از ماه ها انتظار، اولین گزارش گزارشگر ویژه آقای احمد شهید در مورد نقض آشکار حقوق بشر در ایران ارایه شد. هرچند خوشحالیم که در این گزارش به حقوق از دست رفته بسیاری از انسان های آزادی خواه اعتراض شده است، ولی دریغ و درد که باز خودی و غیر خودی و تبعیض نقش خود را بازی کرد و با کمبودهای بسیار منتشر شد. مواردی که شاید بتوان گفت از مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر حداقل در دو سال اخیر بوده است. مواردی چون کشتار انسان های بی دفاع و مورد تعرض قرار دادن خانواده ها و حامیان آنها.

آقای شهید در روش کار خود تاکید کرده که تمرکز اصلی تلاش‌هایش تهیه گزارش عادلانه و دقیق از وضعیت حقوق بشر در ایران است، آیا این عادلانه است که فقط در دو سال گذشته، تعداد زیادی انسان به جرم اعتراض به نقض اولیه ترین حقوق خود کشته، مجروح یا بیمار شده اند؛ تعدادی دست به خودکشی زده اند؛ تعداد زیادی به زندان افتاده و تحت بازجویی های پیاپی قرار گرفته و یا برای اعتراف گیری شکنجه شده و یا مورد تجاوز قرار گرفته اند و هیچ اشاره ای به آن ها نشود؟ آیا این عادلانه است که مادران و خانواده های کشته شده ها حتی اجازه برگزاری مراسم یادبود فرزندان شان را ندارند و باز هیچ اشاره ای به آنها نشود؟ آیا این عادلانه است که حامیان مادران داغدار تنها به جرم حمایت از انسانیت و حقوق بشری(حمایت از مادران عزادار) دایم تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گیرند، زندانی شوند و تحت بازجویی و احضارهای مکرر قرار گیرند و هم اکنون نیز دو تن از آنها به نام خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی در دادگاه بدوی به چهار سال زندان محکوم شوند ولی هیچ جایگاهی در گزارش آقای شهید نداشته باشند؟!



همچنین آقای شهید اعلام کرده که تنها از طریق گفت‌وگو با مقامات جمهوری اسلامی می‌تواند بداند آیا اظهارات مطرح شده در مورد نقض حقوق بشر در ایران درست است یا نه! ما از ایشان می پرسیم تا به حال چند بار مقامات جمهوری اسلامی در مورد نقض حقوق بشر در ایران در گفت و گو با گزارشگران سازمان ملل اعتراف کرده اند؟ ما به آقای شهید می گوییم جمهوری اسلامی زمانی می تواند راجع به نقض حقوق بشر نظر واقعی دهد که مردم هم این حق را داشته باشند تا آزادانه از حقوق و عقاید خود دفاع کنند.

مادران پارک لاله انتظار داشتند که پس از تحولات اخیر در ایران و منطقه و برآمد موج دموکراسی خواهی و آزادی طلبی، گزارشگر ویژه سازمان ملل نقش خود را بهتر از قبل ایفا کند و خط قرمزها را کنار بگذارد.

مادران انتظار داشتند که در اولین گزارش آقای احمد شهید، مساله کشته شدگان سال 1388 و دادخواهی مادران و خانواده های کشته شدگان لحاظ می شد.

مادران انتظار داشتند در این گزارش، حداقل اشاره ای به نقض گسترده حقوق بشر سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و فشارهای بی حد و اندازه به مادران و خانواده های کشته شده ها می شد.


ما مادران پارک لاله انتظار داریم، صدای دادخواهی ما مادران و حامیان در گزارش های بعدی گزارشگر ویژه سازمان ملل شنیده شود. همچنین انتظار داریم به موارد گسترده و آشکار نقض حقوق بشر که در طی این سی و سه سال بر مادران و خانواده و حامیان رفته است و احتمالا در گزارش های قبلی گزارشگران ویژه از جمله آقای گالیندوپل موجود است و به بایگانی سپرده شده است، نیز پرداخته شود.


مادران پارک لاله
سی ام مهر 1390

واکنش مادر سهراب به گزارش احمد شهید
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc

http://www.mpliran.com/2011/

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

">
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post.html

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

Il 10 Ottobre ricorre la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte indetta, nel 2003, durante il primo incontro della Comunità Europea sul tema della lotta contro la pena di morte.
L'Iran è uno dei paesi in cui la pena capitale, nelle sue diverse orribili modalità, viene applicata pubblicamente.
La repubblica islamica d’Iran è al secondo posto nella statistica dei paesi che applicano la pena capitale verso bambini, minoranze etniche, intellettuali dissidenti, minoranze religiose e discriminati per la loro identità sessuale.
Noi, sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” crediamo che la pena di morte sia un omicidio premeditato e siamo contro ogni tipo di esecuzione, dalla lapidazione alla legge del taglione e vogliamo che venga abolita.
Noi, sosteniamo le madri i cui figli vengono uccisi, rapiti o feriti da oltre 32 anni o che oggi sono in carcere. Quelle madri i cui figli, specialmente negli anni '80, sono stati giustiziati anche senza una verdetto di colpevolezza del tribunale. Quelle madri i cui figli sono stati uccisi durante e dopo le proteste contro le elezioni del 2009, come le madri delle Neda, Taraneh, Fatemeh e le altre e dei Sohrab, Ashkan, Masoud e gli altri.
Madri i cui figli sono stati impiccati per il solo fatto di avere chiesto giustizia: la madre di Ehsan Fatahian, Fasih Yasmati, Farzad Kamangar, Ali Heydarian, Farhad Vakili, Shirin Alam Hooli, Hosein Khezri, Zahra Bahrsami, Haj Aghaie, Farhad Taram, Hekmat Damir, Kiomars Mohamadi, Arash Rahmani, Jaafar Kazemi, Ali Sarami, Ali-Akbar Siadat e molti altri.
… e per protestare contro la pena di morte in Iran e manifestare al mondo le atrocità che stanno avvenendo in questa nazione, solidali con tutte le madri in lutto, ci riuniamo in un sit-in Sabato 8 ottobre in diverse città del mondo.
Le nostre richieste sono:
- Abolizione della pena di morte;
- Liberazione di tutti i prigionieri politici e di coscienza;
- Processi trasparenti ai responsabili dei crimini degli ultimi 33 anni.
Ci riuniamo per protestare contro le esecuzioni di Zeinab Jalalian, Habib-Allah Latifi, Habib-Allah Golpari Pur, Rashid Aghkandi, Shirkoo Moarefi, Mostafa Salimi, Anvar Rostami, Seyed Jamal Mohamadi, Seyed Sami Hoseini, Aziz Mohamad Zadeh, Abdolah Sarvarian, Zaniar Moradi, Loghman Moradi, padre Yusef Nadr Khani e di tutti gli altri prigionieri condannati a morte dei quali non conosciamo il nome.
Sarà la nostra lotta unita e solidale a farci raggiungere i nostri obiettivi.
I sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” presenti nelle seguenti nazioni e città:
Oslo, Italia, Francoforte, Amburgo, Vienna, Norimberga, Ginevra, Los Angeles, San Fernando Valley, Colonia, Dortmund.


فراخوان حامیان مادران پارک لاله به مناسبت روز جهانی علیه اعدام در سراسر جهان

روز دهم اکتبر، روز جهانی علیه اعدام، برای نخستین بار، در سال ۲۰۰۳ میلادی در اولین نشست اتحادیه ی اروپا برای مبارزه با مجازات اعدام ، اعلام شد .
ایران یکی از کشورهایی است که احکام اعدام در آن به اشکال مختلف و در انظار عمومی به طرز وحشتناکی به اجراء در می آید .
رژیم جمهوری اسلامی با اعدام کودکان، ملیت های مختلف ، دگر اندیشان ،اقلیت های جنسی و اقلیت های مذهبی، مقام دوم اعدام در جهان را داراست .

ما حامیان مادران پارک لاله ، اعدام را يك قتل سازمان يافته مي دانیم و مخالف هرگونه قتلي با هر شكل و هر نامي از جمله سنگسار و قصاص بوده و خواهان لغو فوری قانون مجازات اعدام هستیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، حامیان مادرانی هستیم که فرزندان شان در ۳۳ سال گذشته ، جان باخته اند یا مفقود و مجروح و یا زندانی هستند، مادرانی که فرزندانشان در دهه ۶۰ و در تابستان ۶۷ حتی بدون حکم دادگاه ، به جوخه های اعدام سپرده شده اند، مادرانی که فرزندانشان بعد ازاعتراض به انتخابات در سال ۱۳۸۸ به قتل رسیده اند، مانند :
نداها و سهراب ها ، اشکان ها و ترانه ها، مسعودها و فاطمه ها ....
مادرانی که فرزندانشان به جرم حق طلبی ، به بالای چوبه های دار کشیده شدند : احسان فتاحیان ، فصیح یاسمنی ، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی ، شیرین علم هولی، حسین خضری ، زهرا بهرامی ، حاج آقایی ، فرهاد تارم ، حکمت دمیر ، کیومرث محمدی ، آرش رحمانی ، جعفر کاظمی ، علی صارمی ،علی اکبر سیادت و بسیاری دیگر..... برای مبارزه علیه اعدام و افشاگری جهانی جنایاتی که در ایران اتفاق افتاده است و برای داد خواهی همه مادران و خانواده های داغدیده، روز شنبه ۸ اکتبر ۲۰۱۱، برابر با ۱۶ مهر ماه ۱۳۹۰ در مراکز شهرها گرد هم خواهیم آمد و بار دیگر با تاکید بر خواسته هامان مبنی بر:

۱ - لغو مجازات اعدام به هر شکل
۲ - آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی
۳ - محاکمه علنی آمران و عاملان جنایات ۳۳ سال گذشته

و صدای داد خواهی و اعتراض مان را به احکام اعدام : زینب جلالیان.حبیب الله ‌لطیفی . حبیب الله‌گلپری پور. رشید آغکندی. شیرکو معارفی. مصطفی سلیمی. انور رستمی. سید جمال محمدی. سید سامی حسینی. عزیز محمدزاده‌. عبدلله ‌سروریان. زانیار مرادی لقمان مرادی وکشیش یوسف ندرخانی و همه ی زندانیان گمنامی که به اعدام محکوم شده اند ،
به گوش جهانیان و جوامع بین المللی برسانیم .

باشد که همبستگی و مبارزه مشترک ما، راه را برای رسیدن به اهدافمان هموار تر سازد .

حامیان مادران پارک لاله
اسلو - ایتالیا - فرانکفورت - هامبورگ - وین - نورنبرگ - ژنو - لوس آنجلس/ ولی - کلن - دورتموند