Thursday, August 25, 2011
Mothers of Park Laleh Remember Political Prisoners Slain in the 1980s
Mothers of Park Laleh Remember Political Prisoners Slain in the 1980s
Translated by Laleh Gillani
Mothers of Park Laleh condemn the 1980s massacres especially the mass executions of political prisoners in 1987 and join all mourning mothers to demand justice!
Another anniversary of mass executions of political prisoners in 1987 arrives while the horrifying account of this brutal massacre has spread all over the world. With each passing year, curtains purposefully drawn to conceal these crimes are opened to reveal dark accounts as living eye-witnesses begin to talk about those murderous years.
The story of 1987 is the tale of tortures, lashes and atrocities; it is the tale of sudden cessation of all communications with and visits from the outside world. It is the story of trials lasting only a few minutes with a single question asked and a lone answer received without the presence of an attorney or the right to defend oneself; it is the story of prosecuting even prisoners whose prison terms had ended. It is the tale of death sentences not subject to appeals.
It is the story of raping young, virgin girls before execution in order to deny them entry into the heaven according to the prevailing ideology of the rules. It is the tale of mass graves dug as large channels to bury the unknown unceremoniously in unmarked graves in a place today called Khavaran, the Valley of Flowers.
It is the story of the disappeared for whose return the surviving mothers still await. It is a tale lingering to this day, the continuation of the same atrocities materialized as executions, the chain killings and other forms of oppression. It is the story of the oppressed standing side by side, moving forward to reach justice and to witness the people’s uprising.
The story of 1987 is a tale meant to remain hidden but partially revealed by Ayatollah Montazeri and freed prisoners recounting the events. A story with darkened angles that in due time, must someday be fully explored and exposed.
There was a time when government authorities were able to lie about the connection between the massacres and the causes leading to Ayatollah Montazeri’s resignation as the designated successor to the Supreme Leader and denied the true account of what happened altogether. However, today, some of the members of the ruling class have given up rebuffing these mass executions and admit to these internal killings and political cleansings in different forums. Nonetheless, those in power at the time still refuse to accept the responsibility of ordering and perpetrating the massacres and decline to clarify all the facts.
Unaware of the fact that the truth will be eventually revealed, yesterday and today’s ruling class were complicit in a deliberate act to show then and now that the attacks by PMOI were the main causes leading to the mass killings. However, today we know that the plan for these massacres began in 1986. Following the cease fire between Iran and Iraq and PMOI’s attack, the best time and excuse for the mass killings and elimination of Iran’s bravest and the purest of hearts were at hand.
Consequently, given the proper pretext, this crime against humanity was carried out in the shortest amount of time through an act of abomination unparalleled and unseen. Although the exact number of those slain is still not known, some statistics estimate 5,000 to 12,000 prisoners were killed. What is certain is that such killings didn’t stop and continue in different shapes and forms to this day.
As a result, the efforts of political prisoners’ families have become more defined and determined. A sit-in protest in front of the main court house, a gathering in front of the prosecutor’s office, a ceremony to deliver a petition with 370 signatures to the United Nations Committee on Human Rights and contacts with defenders of political prisoners’ rights and human rights organizations abroad are only a few actions taken in order to protest against a national tragedy that has finally provoked a reaction from Europeans and Americans.
From September 1987 when the news of the massacres had reached the families in one way or another, large numbers of written and verbal complaints were sent to the Special Representative of the United Nations Commission on Human Rights, Dr. Reynaldo Galindo Pohl. During his visit to Iran, Dr. Galindo Pohl devoted the majority of his time speaking with Iranian government officials and the least amount of his time to visiting the families, prisons and Khavaran. At the same time, the families gathered every day in front of the United Nations office in order to see him.
Although the Islamic Republic did its best to prevent Dr. Galindo Pohl from finding out the facts, the United Nations Commission on Human Rights clearly had what it needed in the form of documents and evidences which were unfortunately not taken seriously. No one knows why and the questions still linger to this day!
So far during the process to seek justice for the victims, international organizations have been silent about these enormous criminal acts which according to the international laws are rightfully considered to be crimes against humanity.
Meanwhile, mourning mothers and families have individually and collectively tried to reach some answers. Visiting Khavaran regularly in order to safe-guard the evidence of the 1980s massacres has been one of such efforts. Despite the fact that Iranian security forces have attacked Khavaran many times and bulldozed the grounds such that there might have remained no evidence of the slain, Mothers of Khavaran love this dry, barren piece of land because they know that in the most hideous way possible, their loved ones were buried in Khavaran. These mothers’ questions must be answered someday.
For precisely such reasons, the mothers continue to visit Khavaran in spite of enormous threats and intimidations to keep the memory of their children alive until the day to answer their questions arrives.
Now, after ten years has passed since Dr. Galindo Pohl’s visit, and human rights have been clearly and widely violated in Iran, a special UN rapporteur has been appointed to look into the situation in Iran. We, the Mothers of Park Laleh, ask the United Nations, the Commission on Human Rights and all other international organizations to take the violations of human rights in Iran seriously and face their responsibilities expeditiously so that the end result will not be the same as the time of Dr. Galindo Pohl.
We, the Mothers of Park Laleh, together with the families of the slain exclaim that talking about forgiveness is meaningless until all the facts about these crimes are revealed and all the perpetrators of these massacres are tried in public and just courts because none of the Islamic Republic’s high officials have so far admitted to their mistakes publicly and formally. Furthermore, the mass murder of political prisoners remains an open case, and the evidence of such criminal acts will be someday revealed to the public and media. And, that day will be the judgment day.
Mothers of Park Laleh demand to know:
Why were human beings with prison sentences executed?
Why were human beings who only demonstrated in street to demand their rights killed?
Why are human beings interrogated, imprisoned and sometimes hanged simply because they express their thoughts and beliefs?
And a thousand other whys we and all other mourning mothers and families during the last thirty two years want to know. Until the time to answer arrives, we won’t give up fighting and remain standing.
Mothers of Park Laleh
August 19, 2011
Friday, August 19, 2011
ما مادران پارک لاله، کشتارهای دهه 60 و بخصوص کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را محکوم می کنیم و همراه با مادران داغدار دادخواه!
هیم بود
www.madaraneparklale.com/2011/08/67_19.html
ما مادران پارک لاله، کشتارهای دهه 60 و بخصوص کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را محکوم می کنیم و همراه با مادران داغدار دادخواهیم!
بود
سالگرد کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی سال 67 در شرایطی فرا می رسد که خبر دهشتناک این کشتار بیرحمانه در سرتاسر دنیا پخش شده و هر سال که می گذرد پرده های به عمد کشیده شده بر روی جنایات دهه 60 کنار می رود و شاهدان زنده از آن سال های قتل و جنایت، لب به سخن می گشایند و گوشه های تاریک آن را آشکار می کنند.
روایت سال 67 روایت شکنجهها و شلاقها و قساوتها، روایت قطع شدن یکباره تمام ارتباط ها و ملاقات ها با بیرون و بعد روایت دادگاههای چند دقیقهای که معمولا با یک سئوال و یک جواب و بدون هیچگونه حق دفاع و وکیل، حتا برای برخی که مدت حکم زندانشان به پایان رسیده بود؛ با حکم قطعی و لازم الاجرای اعدام بدون حق اعتراض، روایت تجاوز به دختران، پیش از اعدام(برای این که به زعم ایدئولوژی حاکم به بهشت نروند)، و روایت گورهای دسته جمعی در کانال های بزرگ و بدون هیچ گونه حق مراسم و یا حتا نام و نشانی در جایی که امروز گلزار خاوران می نامند و روایت ناپدید شدگان که هنوز هم چشم های مادرانی را که تاب آورده اند به در دوخته است و ادامه همه این قساوت و کشتار در قالب اعدام، قتلهای زنجیرهای و کشتارها و سرکوبهای دیگر تا امروز در برابر روایت مسلط ایستادگی می کند و شانه به شانه می رود تا هنگامه دادرسی و روز رستاخیز مردم را دریابد. روایتی که قرار بود پنهان بماند ولی برخی زوایای آن به کمک افشاگری های آیت الله منتظری و برخی دیگر به کمک زندانیان آزاد شده که لب به سخن گشودند، آشکار شد. ولی هنوز بسیاری گوشههای پنهان دارد که در زمان خود مورد بررسی و کنکاش قرار خواهد گرفت تا تمامی زوایای آن روشن شود.
یک روز اگر می توانستند دلایل کنارهگیری آیت الله منتطری از نیابت رهبری و جریان اعدامها را وارونه جلوه داده و انکار کنند، امروز اما برخی از اعضای طبقه حاکم نیز در برابر این مقاومت تسلیم شدهاند و در منابع مختلف به این کشتار داخلی و پاک سازی سیاسی اعتراف می کنند، باز اما آمران و عاملان آن که مرکب از هیأت حاکمه وقت بودهاند از روشن کردن آن سرباز می زنند و از زیر مسئولیتاش شانه خالی میکنند.
آری هیأت حاکمه دیروز و امروز نظام با همدستی ای عامدانه، حمله مجاهدین را علت اصلی این جنایت بی شرمانه قلمداد کردند و می کنند، غافل از اینکه پرده ها کنار می رود و حقایق آشکار می شود و حال ما می دانیم که برنامه ریزی برای اعدام های دسته جمعی زندانیان سیاسی از سال 66 آغاز شده بود که با قبول آتش بس جنگ ایران و عراق و حمله مجاهدین، بهترین زمان و بهترین بهانه برای کشتار و حذف فیزیکی بهترین و پاک ترین و جسورترین انسان های آگاه کشورمان مهیا شد و این جنایت ضد بشری در کم ترین زمان ممکن و با پلیدی ای کم نظیر به اجرا در آمد. جنایتی که هنوز شمار دقیق کشته شدگان اش معلوم نشده است، ولی آمارها از 5000 تا 12000 نفر را شامل می شود و همگان می دانند که این کشتارها پس از آن نیز متوقف نشد و به اشکال مختلف تا به امروز ادامه دارد.
از اینجاست که حرکت خانوادههای زندانیان سیاسی شکل منسجم تری به خود می گیرد. تحصن در برابر کاخ دادگستری، گردهمائی در برابر دادستانی، برگزاری مراسم برای دادن طوماری اعتراضی با 370 امضاء به کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد، تماس با خارج از کشور، تماس با کمیتههای حقوق بشر و جامعههای دفاع از زندانیان سیاسی و ... در اعتراض به چرایی و چگونگی "فاجعه ملی" ، که سرانجام به واکنش اروپائیها و آمریکائیها منجر میشود. در 21 مهرماه، پارلمان اروپا با تصویب قطعنامهای در مورد نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، از دولت ایران میخواهد که هیأتی به منظور بررسی وضعیت زندانها عازم ایران شود. 18 آذرماه، پارلمان آلمان قطعنامهای تصویب میکند که در آن نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی به شدت مورد انتقاد قرار می گیرد.
از مهرماه سال 1367 که کمابیش خبر کشتارها در میان خانواده ها پخش شده بود، سیل نامه ها و شکایت های شفاهی و کتبی درباره موج کشتارها به سوی نماینده ویژه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد، گالیندوپل سرازیر شد. او در سفری شش روزه به ایران، بیشترین زمان را به مذاکره با مقامات دولتی و کمترین زمان را برای ملاقات با خانواده ها و بازدید از زندان و خاوران اختصاص داد. در این مدت خانواده ها هر روز جلوی مقر سازمان ملل تجمع می کردند، شاید بتوانند با او ملاقاتی داشته باشند. هرچند جمهوری اسلامی حداکثر تلاش خود را کرد تا او به واقعیت ها دست نیابد، ولی آشکارا کمیسیون حقوق بشر و سازمان ملل به مدارکی دست یافته بودند که متاسفانه این مدارک جدی گرفته نشد و هنوز چرایی این رفتار بر کسی روشن نیست؟! و آن چه اما در روند مسیر دادخواهی تا امروز گذشته است، خبر از سکوت مجامع بین المللی در برابر این جنایات عظیم میدهد. جنایاتی که به درستی و بر طبق همان قوانین بین المللی مصداق جنایت علیه بشریت است.
در طی این سال ها، مادران و خانواده های داغدار تلاش های فردی و جمعی بسیاری کردند تا پاسخی دریافت کنند. یکی از این تلاش ها رفتن مداوم به خاوران است تا بتوانند این سند جنایت کشتارهای دهه 60 را حفظ کنند، هرچند خاوران بارها مورد حمله نیروهای امنیتی قرار گرفته و خاکش با بلدوزر زیر و رو شده و معلوم نیست آثاری از وجود کشته شدگان در آنجا باشد، ولی مادران همین بیابان خشک و بی آب و علف را دوست دارند زیرا می دانند عزیزان دلبندشان به شنیع ترین شکل ممکن در آنجا دفن شده اند و باید روزی پاسخی برای سوال های بی جواب شان بیابند. بدین منظور علیرغم تهدید و ارعاب های فراوان باز به خاوران می روند، مراسم می گیرند و تلاش می کنند که یاد و خاطره عزیزان شان را زنده نگاه دارند تا روز پاسخ گویی فرا رسد.
اینک پس از گذشت ده سال و نقض گسترده و آشکار حقوق بشر در ایران، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای بررسی وضعیت حقوق بشر انتخاب شده است. ما مادران پارک لاله از سازمان ملل و کمیسیون حقوق بشر و دیگر نهادها و سازمان های بین المللی می خواهیم که نقض حقوق بشر در ایران را جدی بگیرند و به تعهدات خود عمل کنند و عاقبت کار مانند زمان آقای گالیندوپل نشود.
ما مادران پارک لاله، تا روشن نشدن تمام زوایای این جنایات و محاکمه آمران و عاملاناش در دادگاه های مردمی و عادلانه به همراه تمامی خانوادههای کشته شدگان فریاد بر میآوریم سخن از بخشش بی معناست، زیرا تا به حال هیچ یک از سران جمهوری اسلامی به طور رسمی و علنی در برابر مردم به اشتباه های خود اعتراف نکرده اند و پروندهی کشتار بزرگ زندانیان سیاسی ایران، پروندهای گشوده است که بالاخره یک روز این اسناد جنایت به دست مردم از تاریکخانه ها به خیابان ها و رسانه ها خواهد آمد و آن روز، روز دادخواهی است.
ما می خواهیم بدانیم:
- چرا انسان هایی که حکم زندان داشتند، به جوخه های مرگ سپرده شدند؟
- چرا انسان هایی که برای حداقل خواسته خود به خیابان آمدند، کشته شدند؟
- چرا انسان ها برای بیان اندیشه خود مورد بازخواست قرار می گیرند، به زندان می افتند، شکنجه و گاه اعدام می شوند؟
و هزاران چرای دیگر که ما و تمامی مادران و خانواده های داغدار در سی و سه سال گذشته می خواهیم بدانیم و تا زمان پاسخگویی دست از مبارزه نخواهیم کشید و همچنان ایستاده ایم.
مادران پارک لاله
28 مرداد 1390
www.madaraneparklale.com/2011/08/67_19.html
ما مادران پارک لاله، کشتارهای دهه 60 و بخصوص کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 67 را محکوم می کنیم و همراه با مادران داغدار دادخواهیم!
بود
سالگرد کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی سال 67 در شرایطی فرا می رسد که خبر دهشتناک این کشتار بیرحمانه در سرتاسر دنیا پخش شده و هر سال که می گذرد پرده های به عمد کشیده شده بر روی جنایات دهه 60 کنار می رود و شاهدان زنده از آن سال های قتل و جنایت، لب به سخن می گشایند و گوشه های تاریک آن را آشکار می کنند.
روایت سال 67 روایت شکنجهها و شلاقها و قساوتها، روایت قطع شدن یکباره تمام ارتباط ها و ملاقات ها با بیرون و بعد روایت دادگاههای چند دقیقهای که معمولا با یک سئوال و یک جواب و بدون هیچگونه حق دفاع و وکیل، حتا برای برخی که مدت حکم زندانشان به پایان رسیده بود؛ با حکم قطعی و لازم الاجرای اعدام بدون حق اعتراض، روایت تجاوز به دختران، پیش از اعدام(برای این که به زعم ایدئولوژی حاکم به بهشت نروند)، و روایت گورهای دسته جمعی در کانال های بزرگ و بدون هیچ گونه حق مراسم و یا حتا نام و نشانی در جایی که امروز گلزار خاوران می نامند و روایت ناپدید شدگان که هنوز هم چشم های مادرانی را که تاب آورده اند به در دوخته است و ادامه همه این قساوت و کشتار در قالب اعدام، قتلهای زنجیرهای و کشتارها و سرکوبهای دیگر تا امروز در برابر روایت مسلط ایستادگی می کند و شانه به شانه می رود تا هنگامه دادرسی و روز رستاخیز مردم را دریابد. روایتی که قرار بود پنهان بماند ولی برخی زوایای آن به کمک افشاگری های آیت الله منتظری و برخی دیگر به کمک زندانیان آزاد شده که لب به سخن گشودند، آشکار شد. ولی هنوز بسیاری گوشههای پنهان دارد که در زمان خود مورد بررسی و کنکاش قرار خواهد گرفت تا تمامی زوایای آن روشن شود.
یک روز اگر می توانستند دلایل کنارهگیری آیت الله منتطری از نیابت رهبری و جریان اعدامها را وارونه جلوه داده و انکار کنند، امروز اما برخی از اعضای طبقه حاکم نیز در برابر این مقاومت تسلیم شدهاند و در منابع مختلف به این کشتار داخلی و پاک سازی سیاسی اعتراف می کنند، باز اما آمران و عاملان آن که مرکب از هیأت حاکمه وقت بودهاند از روشن کردن آن سرباز می زنند و از زیر مسئولیتاش شانه خالی میکنند.
آری هیأت حاکمه دیروز و امروز نظام با همدستی ای عامدانه، حمله مجاهدین را علت اصلی این جنایت بی شرمانه قلمداد کردند و می کنند، غافل از اینکه پرده ها کنار می رود و حقایق آشکار می شود و حال ما می دانیم که برنامه ریزی برای اعدام های دسته جمعی زندانیان سیاسی از سال 66 آغاز شده بود که با قبول آتش بس جنگ ایران و عراق و حمله مجاهدین، بهترین زمان و بهترین بهانه برای کشتار و حذف فیزیکی بهترین و پاک ترین و جسورترین انسان های آگاه کشورمان مهیا شد و این جنایت ضد بشری در کم ترین زمان ممکن و با پلیدی ای کم نظیر به اجرا در آمد. جنایتی که هنوز شمار دقیق کشته شدگان اش معلوم نشده است، ولی آمارها از 5000 تا 12000 نفر را شامل می شود و همگان می دانند که این کشتارها پس از آن نیز متوقف نشد و به اشکال مختلف تا به امروز ادامه دارد.
از اینجاست که حرکت خانوادههای زندانیان سیاسی شکل منسجم تری به خود می گیرد. تحصن در برابر کاخ دادگستری، گردهمائی در برابر دادستانی، برگزاری مراسم برای دادن طوماری اعتراضی با 370 امضاء به کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد، تماس با خارج از کشور، تماس با کمیتههای حقوق بشر و جامعههای دفاع از زندانیان سیاسی و ... در اعتراض به چرایی و چگونگی "فاجعه ملی" ، که سرانجام به واکنش اروپائیها و آمریکائیها منجر میشود. در 21 مهرماه، پارلمان اروپا با تصویب قطعنامهای در مورد نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، از دولت ایران میخواهد که هیأتی به منظور بررسی وضعیت زندانها عازم ایران شود. 18 آذرماه، پارلمان آلمان قطعنامهای تصویب میکند که در آن نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی به شدت مورد انتقاد قرار می گیرد.
از مهرماه سال 1367 که کمابیش خبر کشتارها در میان خانواده ها پخش شده بود، سیل نامه ها و شکایت های شفاهی و کتبی درباره موج کشتارها به سوی نماینده ویژه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد، گالیندوپل سرازیر شد. او در سفری شش روزه به ایران، بیشترین زمان را به مذاکره با مقامات دولتی و کمترین زمان را برای ملاقات با خانواده ها و بازدید از زندان و خاوران اختصاص داد. در این مدت خانواده ها هر روز جلوی مقر سازمان ملل تجمع می کردند، شاید بتوانند با او ملاقاتی داشته باشند. هرچند جمهوری اسلامی حداکثر تلاش خود را کرد تا او به واقعیت ها دست نیابد، ولی آشکارا کمیسیون حقوق بشر و سازمان ملل به مدارکی دست یافته بودند که متاسفانه این مدارک جدی گرفته نشد و هنوز چرایی این رفتار بر کسی روشن نیست؟! و آن چه اما در روند مسیر دادخواهی تا امروز گذشته است، خبر از سکوت مجامع بین المللی در برابر این جنایات عظیم میدهد. جنایاتی که به درستی و بر طبق همان قوانین بین المللی مصداق جنایت علیه بشریت است.
در طی این سال ها، مادران و خانواده های داغدار تلاش های فردی و جمعی بسیاری کردند تا پاسخی دریافت کنند. یکی از این تلاش ها رفتن مداوم به خاوران است تا بتوانند این سند جنایت کشتارهای دهه 60 را حفظ کنند، هرچند خاوران بارها مورد حمله نیروهای امنیتی قرار گرفته و خاکش با بلدوزر زیر و رو شده و معلوم نیست آثاری از وجود کشته شدگان در آنجا باشد، ولی مادران همین بیابان خشک و بی آب و علف را دوست دارند زیرا می دانند عزیزان دلبندشان به شنیع ترین شکل ممکن در آنجا دفن شده اند و باید روزی پاسخی برای سوال های بی جواب شان بیابند. بدین منظور علیرغم تهدید و ارعاب های فراوان باز به خاوران می روند، مراسم می گیرند و تلاش می کنند که یاد و خاطره عزیزان شان را زنده نگاه دارند تا روز پاسخ گویی فرا رسد.
اینک پس از گذشت ده سال و نقض گسترده و آشکار حقوق بشر در ایران، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای بررسی وضعیت حقوق بشر انتخاب شده است. ما مادران پارک لاله از سازمان ملل و کمیسیون حقوق بشر و دیگر نهادها و سازمان های بین المللی می خواهیم که نقض حقوق بشر در ایران را جدی بگیرند و به تعهدات خود عمل کنند و عاقبت کار مانند زمان آقای گالیندوپل نشود.
ما مادران پارک لاله، تا روشن نشدن تمام زوایای این جنایات و محاکمه آمران و عاملاناش در دادگاه های مردمی و عادلانه به همراه تمامی خانوادههای کشته شدگان فریاد بر میآوریم سخن از بخشش بی معناست، زیرا تا به حال هیچ یک از سران جمهوری اسلامی به طور رسمی و علنی در برابر مردم به اشتباه های خود اعتراف نکرده اند و پروندهی کشتار بزرگ زندانیان سیاسی ایران، پروندهای گشوده است که بالاخره یک روز این اسناد جنایت به دست مردم از تاریکخانه ها به خیابان ها و رسانه ها خواهد آمد و آن روز، روز دادخواهی است.
ما می خواهیم بدانیم:
- چرا انسان هایی که حکم زندان داشتند، به جوخه های مرگ سپرده شدند؟
- چرا انسان هایی که برای حداقل خواسته خود به خیابان آمدند، کشته شدند؟
- چرا انسان ها برای بیان اندیشه خود مورد بازخواست قرار می گیرند، به زندان می افتند، شکنجه و گاه اعدام می شوند؟
و هزاران چرای دیگر که ما و تمامی مادران و خانواده های داغدار در سی و سه سال گذشته می خواهیم بدانیم و تا زمان پاسخگویی دست از مبارزه نخواهیم کشید و همچنان ایستاده ایم.
مادران پارک لاله
28 مرداد 1390
Subscribe to:
Posts (Atom)